Morderca bez twarzy

Przeczytana dawno temu, ale pamiętam jeszcze dobrze wrażenia z zetknięcia z śledczym Wallanderem. Przy skandynawskich kryminałach nie zasypiam, mimo wprowadzanego sennego klimatu północy, a już na pewno nie przy tym autorze. Choć przyznam,że powieść jest nieco nierówna w prowadzeniu śledztwa. Ale jak na pierwszą w cyklu można to Mankell'owi wybaczyć.

Podoba mi się to, że policjant nie jest tu nikim na miarę amerykańskiego supergliny powalającym jednym spojrzeniem podejrzanego i w mig rozwiązującym super zagadkę. To zwykły facet,który robi co może żeby odkryć sprawców i dostaje przy tym nieźle w skórę a prywatnie też nie jest mu lekko, bo i jemu przypadło w udziale pogmatwane życie. Niby tak zwyczajnie, ale bardzo realistycznie odmalowany wizerunek człowieka i rzeczywistości w jakiej się znajduje.

Prawdopodobnie książki z cyklu nie zachwycą czytelnika, który lubi pełną dynamiczną zwrotów akcji treść,tych którym bliżej do Cobena czy Chilla, bo mogą popaść wraz z toczącym się śledztwem w melancholino-nużący stan, jak to określiła moja znajoma. Nie oszukujmy się, tu nie znajdziemy fajerwerków, jednak pewne "wyczyny" głównego bohatera, gdzie wręcz balansuje na granicy, a i owszem. I tak jak "poobijana" jest jego dusza, tak w trakcie tego śledztwa poobija się również fizycznie.

"O czymś zapomniał, budzi się i wie to z całą pewnością."

Zastanawiam się właśnie, dlaczego ten autor ma tylu zachwyconych czytelników, dlaczego to, co pisze, to nie tylko dobry kryminał, ale też niezła proza. No dlaczego?
Po pierwsze - język. Prosty, precyzyjny, nieudziwniony, świetnie pasujący do środowiska policyjnego i do bohatera: nieco konserwatywnego w poglądach, oddanego swej pracy śledczego, który wcale nie musi przeklinać (vide: Psy, filmy Patryka Vegi), by być wiarygodnym. Język, który, jak dobry reportaż, zawiera tylko potrzebne słowa i zdania.
Po drugie - bohater. Komisarz Wallander nie jest Bondem wydziału kryminalnego, przeciwnie - ma wiele słabości. Ma skłonność do alkoholu i tycia, bywa flejtuchem, zawsze sobie nabije gdzieś guza, a w dodatku nie wiedzie mu się w życiu prywatnym - jak zresztą wielu policjantom, nie tylko w Szwecji. To pewnie przez swe słabości zaskarbia sobie sympatię odbiorcy, bo któż ich nie ma? Zresztą wszystkie postaci Mankella mają jakieś wady, nie zawsze działają zgodnie z prawem czy nakazami przyzwoitości, potrafią też na wybryki kolegi przymknąć oko, co czytelnicy odbierają pewnie jako adekwatne sportretowanie rzeczywistości, a przez to pisarz staje się wiarygodny.
Po trzecie - rzeczywistość. Mankell nie obawia się poruszać tematów tabu. Pisze o zalewających Szwecję uchodźcach (już w 1991 roku!), o organizacjach faszystowskich, przestępczości wśród uchodźców starających się o azyl polityczny, zatrudnianiu pracow...

Sięgnęłam po książkę o Kurcie Wallanderze po obejrzeniu kilku odcinków filmu. Dobry, solidny kryminał, ale bez jakichś rewelacji. Główny bohater to nie jakiś heros czy supermen tylko zwykły, dociekliwy policjant z problemami. I mimo, że mierzy się z wieloma kłopotami natury osobistej to powoli, krok po kraku prowadzi swoje śledztwa. Tematyka jak najbardziej aktualna do dzisiaj: niechęć do uchodźców, zapewnienie im bezpieczeństwa, brak tolerancji ale i przestępczość w tym środowisku.

Dobrze skonstruowany kryminał poruszające ważne zagadnienia społeczne. To co jest zawsze u Mankella. Reszta taka sobie, dobrze się czyta, ale się szybko zapomina.

Można przeczytać, ale jakoś szczególnie nie zostaje w pamięci. Momentami trochę rozwleczona i jakby pisana na siłę :(

Zgadzam się z przedmówcami, jest to zdecydowanie "spokojny" kryminał, który zawiera niestety troszkę dłużyzn. Ja osobiście gustuję w troszkę innej tematyce i "uwielbiam" psychopatycznych, seryjnych morderców. Dlatego sięgnę raczej po "O krok" i "Fałszywy trop" tego samego autora. Niemniej jednak książka jest dobra i to klasyka gatunku.

Nad ranem dzwonek telefonu zbudził komisarza Kurta Wallandera. Czego oni chcą o tej porze? Ja mam inne zmartwienia, zostawiła mnie żona, jestem za gruby i za dużo piję… W taki sposób zapoznajemy się w pierwszej powieści z cyklu Komisarz Wallander z jego głównym bohaterem. Z rozmowy telefonicznej wynika, że komisarz wzywany jest do morderstwa popełnionego na małej farmie, gdzie bestialsko zabito starszego mężczyznę a jego żona jest w takim stanie, iż najprawdopodobniej także nie przeżyje. W ten sposób rozpoczyna się śledztwo, do którego dojdzie jeszcze zabity strzałem w głowę Somalijczyk i podpalenia w ośrodkach dla uchodźców. Prowadzone dochodzenie ciągle staje w martwym punkcie a chaos, jaki panuje w życiu inspektora, nie przyczynia się do jego rozwiązania. Pomimo wszelkich nieszczęść napotykających inspektora, śledztwo trafia w końcu na właściwy tor, lecz nie za sprawą supergliniarzy lecz czujnego społeczeństwa.Kiedy czytam powieści Mankella Henninga, zawsze odczuwam spokój, który pomimo nieszczęść i kłopotów snuje się ze stronic. Sprawia to, że z chęcią zaglądam do kolejnych przygód doświadczanego życiem komisarza Wallandera. Jest mi łatwiej zrozumieć jego problemy, gdyż sposób w jaki jest przedstawiany, pozwala na identyfikowanie się z nim.

Dobry kryminal, zdecydowanie inny niz zalewajacy nasz rynek amerykanski styl. Jednak zakonczenie mam wrazenie troche pisane ad hoc, i raczej wpisujace sie w amerykanskie strzelaniny niz skandynawski, czy tez szerzej europejski styl. Jednak przeczytanie tej pozycji nie bedzie strata czasu dla kazdego wielbiciela tego gatunku. Polecam

No, nie wiem, nie wiem. Jakoś pod względem zagadki i osoby Wallandera ta akurat opowieść mnie nie porwała. Ale pokochałam Rydberg'a! Postać przecudowna, świetnie skonstruowana. Przeszkadza niemiłosiernie tylko fakt, że występuje tak mało i jego los jest tak smutnie zwyczajny.

Niezwykle wciągająca szarość dnia inspektora policji. Wallander jest najbardziej ludzkim bohaterem kryminałów, z jakim się spotkałem.