Psy z Rygi

Tym razem pisarz usilnie starał się zrobić kryminał sensacyjny, niestety nie wyszło. Wątek zapowiadał się dobrze, niestety jego rozwinięcie w najgorszym wydaniu. Miałam wrażenie, że autor nie miał pomysłu, nie dość, że jak na Mankella krótko, mało realnie, to jeszcze te dziwne przemyślenia Wallandera, miłość do wdowy, zachowanie nastolatka. Dobrze, że czytałam wcześniej inne pozycje, bo jakbym zaczęła od tej już bym do autora nie wróciła.

"Rano, tuż przed dziesiątą, spadł śnieg."

Jeszcze raz popularna literatura pokazuje (gdzie indziej robi to Izzo w swej trylogii marsylskiej), jak niebezpieczna dla wolności i demokracji jest mafia. Zwłaszcza ta wspierana przez KGB. Mankell wyraźnie sympatyzuje z prostymi ludźmi - tu Łotyszami. Po aneksji Krymu legendarna czeska grupa rockowa The Plastic People of the Universe jeździła autem oklejonym hasłem: "Wpuść Rosjanina do domu, a ukradnie ci kraj". W przypadku państw bałtyckich było (jest?) podobnie: wciąż mają tam rosyjską mniejszość, potencjalną piątą kolumnę, która w przypadku agresji Rosji może się przyłączyć do agresora. Wysiedlenia i przemieszanie ludności na wielką skalę były stalinowską polityką osłabiania spoistości i oporu społeczeństwa. Ma to swe konsekwencje i dziś, w wolnych już krajach. Ostatnie wojska rosyjskie opuściły Łotwę dopiero w 1999 roku... W "Psach z Rygi" dziwi mnie tylko, że wszyscy prorosyjscy agenci, a nawet Rosjanie łotewscy, noszą wyłącznie łotewskie, nie rosyjskie nazwiska i imiona. Jak to zrobili w ciągu tych niespełna trzech pokoleń od 1944 do 1991? Czyżby na Łotwę wysyłano tylko Rosjanki?

Najwyraźniej Mankell interesuje się Europą Środkową - w każdej powieści są jacyś Polacy, Czesi, Bułgarzy - często jako przestępcy, przynajmniej jako imigranci. Dziś, gdyby autor dalej pisał, byliby by to pewnie Erytrejczycy, Somalijczycy, obywatele Czadu, Pakistańczycy i Afgańczycy. Ale tu jesteśmy w latach 90ych. Uważnie obserwuję ...

Uwielbiam Wallandera, Svendberga, Rydberga i innych bohaterów cyklu o tym detektywie. Chłodny klimat Szwecji, codzienność proza życia i zmęczony zmaganiem się z nim policjant. Klasycznie, ale z ikrą napisane. Polecam cały cykl.

Muszę przyznać, że mam ambiwalentne uczucia po tej lekturze. Z jednej strony brakowało mi klimatu Szwecji, tak charakterystycznego dla książek Mankella, ale z drugiej znowuż nie bardzo znam Łotwę, więc krajobraz post-komunistycznej Rygi był bardzo interesujący. Podobnie z fabułą: akcja trzymała w takim napięciu, że w pewnych momentach miałam ochotę opuścić fragmenty i od razu dowiedzieć się, jak się skończy, ale jednak równocześnie - cała tajemnica, która przerosła Wallandera, dla mnie była oczywista już od pierwszego spotkania z podejrzanym duetem. Ostatecznie chyba jednak wolę, gdy Mankell trzyma Wallandera w granicach Szwecji ;)

Jak wszystkie kryminaly Mankella z Wallanderem w roli glownej - bardzo dobry. Mankell to naprawde swietna marka - ciezko sie na nim zawiesc.

Pierwsza książka tego autora, którą przeczytałam, była bardzo dobra i na pewno przeczytam ich więcej ;)

Tak, czyta się dobrze.Tylko takie to niebywale pesymistyczne...

podzielam opinie poprzednika