Nemezis i inne utwory poetyckie

Lovecraft z pewnością nie przeszedł do historii literatury ze względu na swoją poezję. A od kiedy trafiłam na prześmieszną stronkę "The Unspeakable Vault of Doom", grzyby z Yuggoth kojarzą mi się dość... jednoznacznie. ^_^ Jednak tom "Nemezis i inne utwory..." prawdziwy miłośnik twórczości drogiego Howarda z przyjemnością weźmie w macki. Każdemu przecież należy się chwila wytchnienia od lektury Necronomiconu i odcyfrowywania Manuskryptów Pnakotycznych, prawda?

W poezji Lovecrafta odnajdujemy liczne wątki znane z jego prozy, ale także nieoczekiwane elementy humoru i echa lektur - na przykład pastisz "Ziemi jałowej" T.S. Eliota. Książka cieszy oko także szatą graficzną. Świetnym pomysłem było wydanie dwujęzyczne, dzięki czemu mamy dostęp do oryginalnych tekstów. Tłumacz wykonał dobrą robotę - wiele wierszy zostało przez niego przełożonych po raz pierwszy - a jego komentarze są cenne i pożyteczne dla zrozumienia okoliczności powstania i sensu utworów. Niekiedy jednak przesadza moim zdaniem z archaizacją tekstów. Frazy informujące czytelnika, jak to promienie słońca "OGNIĄ ODRZWIA RZEŹBIONE" wyglądają raczej jak nieco perwersyjne ćwiczenia z dykcji dla szepczących w ciemności.

The place was dark and dusty and half lost
In tangles of old alleys near the quays,
Recking strange things brought in from the seas,
And with queer curls of fog that west winds tossed,...

a po polsku:

To mroczne miejsce, kurzem zasnute skłębiałym,
Znalazłem w gąszczu ulic dławiących nabrzeże,
Gdzie cuchły z mórz zwleczone stworzenia nieświeże,
Wśród mgły, którą żywioły zachodnie przywiały.

Tak się zaczyna 1. Księga poematu "Grzyby z Yuggoth" otwierająca dwujęzyczny zbiór poetyckich prób kultowego w pewnych kręgach pisarza H.P. Lovecrafta, znanego z niesamowitych opowieści. Co uderza w tej pięknie wydanej książce z ciekawymi ilustracjami Krzysztofa Wrońskiego, umieszczonymi po każdym dłuższym wierszu, jaki był dla nich inspiracją, że forma tu zdecydowanie góruje nad treścią. Autor pisał je na początku wieku XX - od roku 1916 do 1934, ale gdyby czytelnik tego nie wiedział, lokowałby czas ich powstania o sto lat wcześniej, w okresie romantyzmu i dobie powstania powieści gotyckiej. Wrażenie to podkreśla jeszcze język tłumaczenia: jest genialny, ale szyk zdań, ilość starych słów, ich form i neologizmów, użytych tylko po to, by utrzymać rytm i metrum, jest taka, że trudno nie odwoływać się do czasów Mickiewicza... Po polsku brzmi ta poezja bardzo niewspółcześnie. Może niekiedy autor zresztą tego chciał - są wiersze, w których specjalnie używał dziwnych słów (kakodemony), żeby zrobić na czytelniku wrażenie, że ma do czynienia z eli...