Nierozłączne

„Czy muszę spędzić życie na walce z ludźmi, których kocham?”

Sylvie ma dziewięć lat, do jej klasy przychodzi nowa uczennica – Andree. Między dziewczynkami szybko nawiązuje się nić sympatii, z czasem przeradza się w przyjaźń. Andree bardzo wyróżnia się od swoich koleżanek – panienek z dobrego domu, jest żywiołowa, nieprzeciętnie inteligentna, na każdy temat ma swoje zdanie. Co nie podoba się wielu, ich przyjaźni przeciwstawiają się matka Sylvie i nauczycielka. Dziewczynki rozumieją się i wspierają na każdym kroku. Czas, konwenanse, nieugięte społeczeństwo i obłuda religii robią swoje, Andree staje się jakby mniej, miałam wrażenie, że dziewczyna gaśnie, jej swoboda i odwaga zostają zaszczute, dochodzi do strasznej tragedii…

Przenosimy się początku XX wieku, do Francji, stopniowo poznajemy historię dziewczynek, które stają się nastolatkami. Z biegiem rozwoju wydarzeń wszystko zaczyna zmierzać w złym kierunku. Morze emocji. Ówczesny świat był bardzo niesprawiedliwy i niechętny dla kobiet, które odważyły się mieć własne zdanie.

Ciekawym uzupełnieniem historii są umieszczone w książce zdjęcia dziewczynek i ich listy. Powieść została napisana w 1954 r. pozostawiona bez tytułu. De Beauvoir napisała ją po dwudziestu pięciu latach od nagłej śmierci swojej najbliższej przyjaciółki. Jest to pierwsze wydanie.

Nie jest to łatwa i przyjemna historia. Trudno przejść obok niej obojętnie. Choć tekst powstał wiele lat temu do dziś jest boleśnie aktualny....

Książka jest autorstwa Simone de Beauvoir. Muszę przyjąć ,że nie znam autorki i kompletnie nie znam twórczości. Książka "Nierozłączne" wpadła w moje ręce przypadkiem. Czy warto ja przeczytać? Ja uważam, że tak ale jak to bywa nie każdemu wszystko pasuje.

Fabula książki to lata z początku XX wieku. Poznajemy główne bohaterki Sylvie oraz nową koleżankę klasie Andree. Ta druga nie pasuje w konwenanse ówczesnej Francji. Żywiołowa, mająca swoje zdanie. Obie dziewczynki połączyła przyjaźń, która wraz z każdym rokiem zmieniała się.

Historia bardzo ciekawa z emocjonalnym tłem. Co ważne historii jest napisana przez autorkę w roku 1954 i to są jej własne doświadczenia. Książka ukazuje nam jak dwie pozornie różniące się od siebie dziewczynki nawiązują wspólna relacje. Andree wraz z czasem ulega coraz bardziej konwenansom, ramkom, w które próbują ja wsadzać nauczyciele. Widzimy jak się zmienia, gaśnie i jak to na nią wpływa źle. Sylvie bardzo chce pomóc przyjaciólce ale jej próby niestety kończą się niepowodzeniem.

Historia jest nietypowa, trudna w czytaniu, nie ze względu, że ciężko się czyta ale na treść. W dodatku dla nas są to czasy, które znamy tylko z notek historycznych. Jest pełna emocji, ciężkich dla nas do zrozumienia zasad, które musiały dziewczynki przestrzegać, reguł, którymi kierował się ówczesny świat. Cała historia nie ma happy endu.

Dużym pluse...

„Czy muszę spędzić życie na walce z ludźmi, których kocham?”


Simone de Beauvoir (ur. 9 stycznia 1908 r., zm. 14 kwietnia 1986 r.) – to jedna z najbardziej znanych francuskich pisarek. Filozofka i feministka, działaczka i niezależna myślicielka. A przy tym słynna skandalistka. Niejednokrotnie szokowała opinię publiczną śmiałymi i niezależnymi poglądami, jak również stylem życia.

Jej życiorys i twórczość to fascynująca podróż pełna kontrowersji, spektakularnych skandali, filozoficznych zamachów, trafnych życiowych spostrzeżeń oraz bólu istnienia.

„Nierozłączne” to do tej pory niepublikowana powieść Simone de Beauvoir. Napisała ją w 1954 r., 25 lat po nagłej śmierci swojej najbliższej przyjaciółki. Autorka pozostawiła tekst bez tytułu i nigdy go nie opublikowała.
Ponad pół wieku od jej powstania, nieznana nowela ujrzała jednak światło dzienne.

Fabuła książki ma zatem swoje źródło w osobistych doświadczeniach samej autorki. Historia ta zainspirowana została wielka przyjaźnią Simone de Beauvoir i Elizabeth Lacoin (zwanej Zazą), przyjaźnią intensywną, wielowymiarową i niestety brutalnie przerwaną, na zawsze..

Sylvie Lapage (alter ego Simone de Beauvoir) oraz Andrée Gallard (alter ego Zaby) poznają jako małe dziewczynki w szkole.

Sylvie jest panienką z dobrego domu, jedną z najlepszych uczennic, kochającą literaturę, „skrępowaną ciasnym gorsetem dobrego wychowania” i respektującą zasady chrześcijańskiej moralności b...

Sięgacie po literaturę piękną?

Ja raczej rzadko, z tego też powodu nie mam z nią dużego doświadczenia. Jednak mimo to, staram się co jakiś czas wybierać właśnie takie książki, żeby się rozwijać.

Takim sposobem właśnie „Nierozłączne” trafiły w moje ręce.

Powiedziałabym, że jest to tekst przeraźliwie smutny, zwłaszcza gdy już pozna się zakończenie. Najprościej mówiąc opowiada o przyjaźni dwóch dziewczynek, a potem kobiet, jednak jak to zwykle bywa chodzi o coś głębszego.

Powiedziałabym, że autorka przedstawiła nam ulotność życia, a także to że zbyt mocne dostosowywanie się do norm społecznych zabija nie tylko ciało, a przede wszystkim dusze.

Przyznam, że na koniec uroniłam nawet złe nad losem Andrée. Jestem też pewna, że los przyjaciółki odbił się piętnem na sercu Sylvie.

Książka rozpoczyna się wprowadzeniem od Margaret Atwood i już ono wystarczyło, żebym zachowała tę historię głęboko w sercu.

Myślę, że to jedna z takich opowieści, o których nie trzeba mówić wiele. Je trzeba przeczytać.

"Nieznana powieść Simone de Beauvoir publikowana pierwszy raz po ponad pół wieku od powstania.

Do klasy dziewięcioletniej Sylvie dołącza nowa uczennica. Andrée jest nieprzeciętnie inteligentna, zabawna, żywiołowa, ma własne zdanie na każdy temat i wyraźnie odstaje nie tylko od koleżanek, ale też od obrazu przykładnej panienki z dobrego domu. Dziewczynki szybko odnajdują wspólny język i mimo sprzeciwu nauczycielek i matki Andrée spędzają ze sobą coraz więcej czasu.

Przez kolejne lata podziwiana niezależność Andrée kruszy się na oczach Sylvie kawałek po kawałku, zostaje zduszona przez restrykcyjne wymagania ślepego na własne błędy społeczeństwa. Zaciskająca się pętla konwenansów i obłudnej religijności doprowadza do tragedii.

De Beauvoir napisała tę powieść w 1954 roku, dwadzieścia pięć lat po nagłej śmierci swojej najbliższej przyjaciółki. Pozostawiła tekst bez tytułu, nigdy go też nie opublikowała. Teraz, pod wieloma względami wciąż boleśnie aktualny, po raz pierwszy zostaje oddany w ręce czytelników.

Wstęp, przybliżający okoliczności powstania noweli, napisała Sylvie Le Bon de Beauvoir, profesorka filozofii, „duchowa córka” Simone. Wprowadzeniem opatrzyła Margaret Atwood."

Dziękuję wydawnictwu @wydawnictwo_marginesy i @zkotemczytane za egzemplarz recenzencki.

Książka, która liczy niewiele ponad 190 stron, a emocji dostarczyła mi więcej niż mogłabym się spodziewać...Wzruszyła mnie przeogromnie. Czytałam mając zapas ch...

Z perspektywy osoby żyjącej w XXI wieku, gdzie nic nie jest w stanie nas zgorszyć, a wiele zachowań uznaje się jako społecznie akceptowalne, ta książka jest wstrząsająca. Podejście do wychowania dziewcząt na początku XX wieku, konwenanse, jakich twardo musiały przestrzegać, ślepa wiara w Boga i jego nieomylne decyzje, wyrzekanie się grzechu i bezapelacyjne posłuszeństwo wobec rodziców- to była rzeczywistość, której nikt nie próbował się przeciwstawić, bowiem inna nie była ludziom znana. Książka "Nierozłączne" obrazowo i emocjonalnie ukazuje realia, w jakich przyszło żyć poprzednim pokoleniom i śmiało wskazuje, że nie było tam miejsca na jakiekolwiek odstępstwa od twardo przyjętych reguł.

Simone de Beauvoir w swojej noweli zmieniła nazwiska i miejsca, natomiast biografowie nie mieli problemu z odszyfrowaniem prawdziwych danych, które powinny się tu pojawić. Oprócz ciekawie nakreślonej historii, w książce znajdziemy także fragmenty listów, które pisały ze swoją ukochanej przyjaciółką Zazą oraz ich wspólne zdjęcia, które się zachowały. Dzięki wnikliwemu wstępowi Margaret Atwood, zostajemy zręcznie wprowadzeni w historię losów Simone i jej nierozłącznej przyjaciółki Elisabeth. Choć wiele je różniło, zarówno w kwestii poglądów jak i sytuacji domowej, to mimo wszystko, od razu znalazły wspólny język, a więź ich łącząca z każdym upływającym rokiem była jedynie silniejsza. Choć ta relacja nie doczekała się swoistego happy endu, z uwagi na przedwczesną śmierć Zazy, to w...

Simone De Beauvoir napisała tę powieść w 1954 roku, dwadzieścia pięć lat po nagłej śmierci swojej najbliższej przyjaciółki. Pozostawiła tekst bez tytułu, nigdy go też nie opublikowała. Teraz, pod wieloma względami wciąż boleśnie aktualny, po raz pierwszy zostaje oddany w ręce czytelników.

"Nierozłączne" trafiają do nas na początku XXI wieku i chociaż przecież znam dosyć dobrze historię lat dziewięćdziesiątych po raz kolejny zdumiewa mnie, że wcale nie tak dawno temu kobiety były istotami bez prawa głosu i sprzeciwu- decydowano o wszystkich aspektach ich życia, zupełnie, wręcz programowo ignorując ich potrzeby czy pragnienia.

Jeszcze bardziej przeraża mnie to, że i obecnie w niektórych miejscach na świecie te metody mają się całkiem dobrze a i wciąż nie brakuje ludzi, którzy z utęsknieniem wzdychają do tamtych dni 🤦‍♀️

Wróćmy jednak do Simone - jej nowelka, mimo iż objętościowo niewielka, zawiera spory ładunek emocjonalny. Poza oczywistym wątkiem przyjaźni dwóch dziewczyn i tragicznym zdarzeniem, które następuje z związku z uciskającym jedną z przyjaciółek coraz ciaśniejszym gorsetem wymagań i oczekiwań, odczytuję ten tekst jako dowód na to jak okrutnie można człowieka stłamsić i całkowicie podciąć mu skrzydła.

Dziewczynki spotykają się po raz pierwszy gdy w klasie dziewięcioletniej Sylvie pojawia się nowa uczennica. Andrée jest nieprzeciętnie inteligentna, zabawna, ma ...

Jaki najbardziej lubicie motyw w książkach? Przyjaźni, niespełnionej miłości czy może jeszcze inny?

W książce "Nierozłączne" mamy dobrze widoczny motyw przyjaźni. Nie bez powodu powieść nosi taki tytuł.
W lekturze poznajemy Sylvie i Andree. Obie na pierwszy rzut oka są przeciwieństwem siebie z charakteru jak i również w warstwie społecznej.
Lecz gdy poznają się mając zaledwie dziewięć lat wydaje im się to przyjaźnią do końca życia. Czy faktycznie tak było? Nie zawsze. W wiekiem Andree otrzymuje coraz więcej obowiązków. Przez to zaniedbuje swoją przyjaźń oraz staje na krańcu wyczerpania fizycznego i psychicznego. Dodatkowo presja ze strony matki w każdej dziedzinie nie pomaga rozwiązać problemów nastolatki.
Mimo przeciwności losu Sylvie pragnie byc w życiu przyjaciółki. Doradzać jej w rozterkach miłosnych, przemówić do rozsądku. W biegiem lat czas na rozmowę między nimi staje się coraz krótszy.

Religia w "Nierozłączne" była dość często podkreślana.
Momentami gubiłam się w fabule co nie zniechęciło mnie do poznania dalszych losów dziewczyn.

Relacja jaka połączyła Sylvie i Andrew była wielka. Najbardziej można to zauważyć w listach które do siebie pisały. ( Które również zostały ukazane w książce za co wielkie ukłony w stronę wydawnictwa 🙏).

Oprócz samego tekstu w powieści ukazane są materiały ikonograficzne co jest miłym dodatkiem i możliwością dokładniejszego zrozumienia relacji między kobietami.

Jest to dość wy...

Książkę bym skierowała do osób po przejściach, którzy utracili kogoś bliskiego, swoją tak zwaną drugą połówkę. Historia się tyczy dwóch dziewczynek, które mocno się ze sobą związały. W sumie jedna z nich nie wyobrażała sobie życia bez drugiej. Co ciekawe każda z nich była inna, miały odmienne temperamenty i nawet zainteresowania odbiegały od siebie. Jedna z nich bardzo dobrze się uczyła, a druga po roku nieobecności bardzo chciała wszystko nadgonić. Jej pewność siebie czasem raniła tą drugą, jednak z biegiem czasu dostrzegała błędy w swoim zachowaniu. Wtedy ją przepraszała, a ta druga wszystko jej wybaczała. Można by powiedzieć, że się od siebie uzależniły.
Wraz z biegnącym czasem ich rodzice niekoniecznie chcą być się ze sobą spotykały. Różnią ich normy społeczne, każda z rodzin żyje innymi przekonaniami. Z biegiem lat jedna z nich zaczyna się zmieniać. Dzieje się coś niedobrego, a druga nie potrafi mieć na to wpływu. W końcu zawsze była tą bardziej delikatną, więc jak poradzić sobie z kimś, kto zawsze chodził swoimi ścieżkami? Do przewidzenia było, że wydarzy się tragedia. Nie sądziłam tylko, że w ten sposób zostanie ukazana.
Dalszą historię pozostawię tym, których książka zainteresuje. Warto po nią sięgnąć choćby z powodu poznania tej pięknej historii. Napisana jest z nieukrywaną delikatnością, choć autorka nie pozwala nam się długo nią dręczyć. Tutaj wszystko ma swoje miejsce i czas, a sama pozycja nie jest długa. Początkowo mamy dłuższe wprowadzenie do histo...

Autor: Simone de Beauvoir

Książki powstałe po śmierci bliskich nam osób są wyjątkowe. Czuć emocje, które towarzyszyły autorom i przede wszystkim bohaterom. Te historie zostają bliskie mojemu sercu. A czy wam spodoba się książka Simone?

Gdy do klasy Sylvie dołącza Andrée, dziewczynki od razu zdobywają swoją wzajemną sympatię. Andrée mająca swoje własne zdanie, odstaje od koleżanek, ale to wcale nie przeszkadza Sylvie. Przez kolejne lata niezależność przyjaciółki zanika na oczach Sylvie. Obłuda religijna, nakazy, zakazy, konwenanse doprowadzają do strasznej tragedii, której nikt się nie spodziewał.

Autorka napisała książkę dwadzieścia pięć lat po śmierci swojej przyjaciółki. Nie zatytułowała tekstu, nie opublikowała go, ale teraz historia została wydana i oddana w ręce czytelników za co bardzo dziękuję, ponieważ tę historię powinien przeczytać każdy.

Książka nie należy do łatwych. Akcja toczy się na początku XX wieku we Francji. Bohaterki mają 9 lat, ale są bardzo inteligentne i odpowiedzialne jak na swój wiek. Andrée i Sylvie łączy przepiękna siła przyjaźni, której nikt nie jest w stanie zniszczyć. Są przy sobie, wspierają się, martwią o siebie nawzajem i dbają o siebie.

Nowela mimo swoich jasnych stron ma także ciemne. Narzucanie swoich poglądów, obarczanie dziecka obowiązkami, presja, pasja to tylko mocny odcień czerni, ale nie tak mocny jakby się mogło wydawać. To śmierć dopełnia całości.

Bardzo szybko czytało mi si...

"Nierozłączne" to powieść napisana w 1954 roku przez Simone de Beauvoir. Dopiero teraz doczekała się swojej publikacji.

Jest to niezwykłe dzieło, opatrzone wprowadzeniem od Margaret Atwood. I ta okładka... Prosta, ale sprawia, że po książkę chce się sięgnąć.

Do klasy Sylvie dołącza nowa uczennica- Andree. Dziewczyna jest niezwykle zdolna, zabawna i żywiołowa. Odstaje od koleżanek i zdecydowanie nie sprawia wrażenia dziewczynki "z dobrego domu", które z założenia są grzeczne i poukładane. Andree ma swoje zdanie na każdy temat, jeśli się z czymś nie zgadza- mówi to wprost.
Dziewczyny szybko odnajdują wspólny język i spędzają ze sobą każdą wolną chwilę. Zawsze są obok siebie, blisko, związane ze sobą niewidzialną nicią.

Podczas czytania tej książki towarzyszyły mi różne uczucia, jednak głównie był to smutek.
Spotęgował się on gdy dowiedziałam się, że ta powieść powstała na podstawie prawdziwej relacji autorki ze swoją przyjaciółką Zazą... Myślę, że "Nierozłączne" to pewnego rodzaju hołd dla Zazy, powstały 25lat po jej śmierci.


Duży plus za nakreślenie sytuacji kobiet we Francji paręnaście lat temu. Niby to wiedziałam, ale za każdym razem ogarnia mnie takie dziwne uczucie, ból, niedowierzanie i niezgoda na to wszystko... Na brak szacunku, na brak jakiegokolwiek prawa w życiu społecznym. Koniec końców... Choć życie w obecnych czasach nie należy do najprostszych, to cieszę się, że żyje właśnie w nich.

"Nierozłączne" to książka, która została napisana w 1954 roku, dwadzieścia pięć lat po nagłej śmierci najbliższej przyjaciółki autorki.
Tekst zostawiła bez tytułu i nigdy go nie opublikowała.
Dlaczego dopiero teraz ktoś się na to zdecydował?

To króciutka książka, która poruszy serce niejednego czytelnika.
To prawdziwa historia przyjaźni pomiędzy autorką (w książce jako Sylvie) a Andree (Zaza) . Wstęp idealnie obrazuje fakty, które przytaczane są w książce.

Przyjaźń rozkwita, gdy do klasy dziewiecioletniej Sylvie dołącza nowa uczennica o nieprzeciętnej inteligencji i własnym zdaniu. Rozumieją się bez słów i mimo sprzeciwu rodziców i nauczycieli spędzają ze sobą każda wolną chwilę.
Niestety obłuda, zakazy i społecznie zakorzenione przekonania doprowadzają do tragedii.
O czym jest ta książka?
Tak naprawdę o przyjaźni, o byciu szczęśliwym i o tym, że kiedyś dziewczynki, młode kobiety miały żyć dla kogoś, a nie dla siebie. Chciały być szczęśliwe ale tak niewypadało, co inni powiedzą.
Ile lat musiało minąć, aby zmieniło się myślenie? Każdy ma prawo do szczęścia, do bycia wolnym i życia tak jak chce.
Listy dołączone oraz fotografie idealnie dopełniły całość.