Obsesja Lydii

To kolejny polecany przez wszystkich, którzy go czytali, thriller psychologiczny. Jako rasowa pożeraczka książek wciąż jestem głodna nowych historii, więc podczas prac tzw. manualnych odsłuchałam ją w audio dzięki aplikacji Legimi.

Napisana z trzech perspektyw niezwykle wciągająca i nieprzewidywalna historia dwóch rodzin połączonych jedną zbrodnią.
Duszna atmosfera, retro szyk i socjopatyczna osobowość.

Co jest obsesją tytułowej Lydii? Do czego jest zdolna, by osiągnąć swój cel? Jak jej działania wpłyną na losy dwóch rodzin?
Jeśli chcecie poznać odpowiedzi, koniecznie sięgnięcie po tę książkę. Zapewniam, że czas jej poświęcony, nie będzie należał do zmarnowanych.

Co pomyślelibyście o bohaterce, która przez kuchenne okno lubi spoglądać na grób kobiety, do której śmierci się przyczyniła? Ba, lubi wyobrażać sobie, że leży w nim jej nieżyjąca siostra?

Przychodzi Wam na myśl, że to pozbawiona jakichkolwiek uczuć psychopatka? I macie rację. Wierzcie mi jednak, że to tylko wierzchołek góry lodowej, wycinek tego, co skrywa umysł chorej kobiety. A przecież ma rodzinę, męża na szanowanym stanowisku, sama uchodzi za troskliwą matkę i wspierającą żonę. Co kryje się pod ukazywaną światu na pokaz maską?

Autorka stopniowo odsłania przed czytelnikiem mroczną przeszłość, toksyczne relacje z pełnym kompleksów synem i równie zawiłe z mężem. Wyłania się obraz manipulantki, bezdusznej, interesownej snobki, zdolnej do wszystkiego, by osiągnąć swój cel. A do czego dąży, dosłownie po trupach? Tego już nie zdradzę.

Powiem Wam jednak, że to rewelacyjny thriller, pozwalający zajrzeć nie tylko w głąb umysłu ogarniętej szaleństwem kobiety, ale również spojrzeć oczami jej znękanego syna i siostry ofiary. I żebyście nie myśleli, że postać bohaterki jest zerojedynkowa, momentami wzbudza prawdziwe współczucie i litość.

Jeśli jeszcze jej nie czytaliście, to gorąco zachęcam, a ja już się cieszę na lekturę wcześniejszej książki tej irlandzkiej autorki „Upadek Olivera”.

Dla starych wyjadaczek thrillerów wszelakiego kalibru ta powieść nie będzie zaskoczeniem, nie jest w żaden sposób nowatorska, szczęka przy niej nie opada, jest po prostu poprawna.
Najlepszy jest mocny początek i ciekawy finał, a środek wypełniają naprzemiennie relacje trzech bohaterów, w których to autorka zbyt często przywołuje te same wydarzenia. Powtarzalność jest głównym minusem tej książki.
Poza tym, mamy tu wyrachowanych, egoistycznych bohaterów, a obok tych socjopatycznych jednostek mnóstwo kłamstw, intryg i gry pozorów.

Jeśli autorka już na wstępie odkrywa przed nami wszystkie karty i na chwilę wstrzymujemy oddech, rozumiem, że idąc tą drogą ma również w dalszej części książki coś ciekawego do zaproponowania. Kolejne rozdziały jedynie zapoznają nas z przyczynami owej tragedii. Niemoc oderwania się od tej lektury to określenie zbyt przesadne, bo w książce mamy zbyt wiele zbiegów okoliczności i całość wydaje się nieco irracjonalna.
Zawrotne tempo akcji to nie w stylu Liz Nugent, po mocnym początku pozostaje nam jedynie odetchnąć. Autorka stawia na przemyślenia bohaterów.

„Obsesja Lydii” Liz Nugent bardzo nieoczywisty thriller, w którym to warstwa psychologiczna postaci jest najważniejsza. Fabuła toczy się powoli, choć zaczyna się mocno – od morderstwa popełnionego w afekcie. Później bohaterowie muszę się mierzyć z jego konsekwencjami, więc zdarzenia może nie są już tak wstrząsające, a jednak każde ma duży wpływ na życie naszych bohaterów. Najistotniejszy w tej książce na pewno jest obraz tytułowej Lydii, która ogarnięta jest obsesyjną miłością na tle jej syna Lawrence’a. I tak wydarzenia obserwujemy poprzez oczy Lydii, Lawrence’a i siostry dziewczyny, która został zamordowana. Co więcej wydarzenia toczą się w latach 80tych XX wieku w Irlandii, kiedy to życie klasy robotniczej, a szczególnie rola kobiet ciągle jeszcze wyglądała inaczej niż teraz. To naprawdę oryginalny thriller psychologiczny z rewelacyjną kreacją mocno pokręconych, wręcz chorych postaci! Zdecydowanie będę sięgać w najbliższej przyszłości po pozostałe książki autorki.

"Obsesja Lydii" - tę książkę zaliczam do jednych z lepszych thrillerów, bardzo ciekawa fabuła, dobrze nakreślone portrety bohaterów. Książka trzyma w napięciu, zaskakujący finał - tego nie sposób było przewidzieć!

Opis wydawcy nie oddaje tego, czego dowiadujemy się o głównej bohaterce. Historia opowiedziana jest z perspektywy kilku osób.

Już na początku dowiadujemy się o morderstwie i wiemy nawet kto tego dokonał. Wydawałoby się, że wszystko jest wyjaśnione, ale książka robi się coraz ciekawsze w miarę czytania dalszych rozdziałów. Znamy mordercę, ale nie wiemy co doprowadziło do tego czynu, jaką rolę odegrała Lydia. Okazuje się, że to chora, zaburzona osoba.

Jeśli chcecie przeczytać dobrą książkę, to na pewno się nie zawiedziecie sięgając po ten thriller. To ekscytująca, wciągająca lektura, godna polecenia - przeczytacie o niepojącej obsesji Lydii!

,, Odkąd odwiedziła nas policja, przestałem odrabiać prace domowe i powtarzać materiał. Zupełnie zapomniałem o szkole, pochłonięty tym, że mieszkam pod jednym dachem z kłamcą i, prawdopodobnie, mordercą".
Jeśli jest tu ktokolwiek, kto uwielbia thrillery psychologiczne, to zapewniam, że ta pozycja będzie dla niego idealna. Mamy przedstawione tutaj losy dwóch rodzin, które w okropnych warunkach się ze sobą połączą. Z pewnością nikt nigdy nie marzy o takiej łączności. Chwilami zastanawiałam się, która rodzina jest bardziej zakręcona. Kogo pierwszego wysłałabym do zakładu psychiatrycznego, bo z pewnością wysłałabym tak chyba każdego bohatera. Mieć takie pojęcie o tak drastycznych rzeczach może tylko psychopata. W tym przypadku psychopatka.
Rozumu Lydii chyba nikt nie ogarnie. Najpierw jest mściwa, potrafiąca z zimną krwią unieszkodliwić przeciwnika, a zaraz potem zgrywa niewiniątko, które no koniecznie trzeba chronić. Dla mnie okazała się szurnięta odkąd tylko się pojawiła. Zupełnie jakby miała trzy osobowości, z czego przedstawiłam wam tylko dwie:-) Ma syna, który jest pełen kompleksów. Nie potrafi kłamać, ale by kryć wstydliwą rzeczywistość musi łgać jak pies. Ma z tego powodu wyrzuty sumienia, choć charakterek odziedziczył chyba po mamusi. Nawet nie zdaje sobie sprawy kim są jego rodzice i jaką złożyli propozycję pewnej prostytutce. Z kolei rodzina ów dziewczyny nie szczędziła jej nieszczęść już od urodzenia. Od zawsze była tą inną, gdyż jej ciało nie było idealne...

„Mój mąż nie chciał zabić Annie Doyle, ale ta zakłamana dziwka na to zasługiwała."

Tak właśnie zaczyna „Obsesja Lydii". Już na wstępie brzmi mrocznie i intrygująco, prawda? To jedno zdanie zdradza nam już co się wydarzyło i kto dokonał zbrodni. No dobrze, ale skoro to już wiadomo to, czy jest sens czytania, co dalej?

Przed autorką stanęło trudne zadanie, zaciekawienia nas na tyle, by kolejne strony nie stały się dla nas nużące. Czy temu podołała? Już Wam pisze, co ja o tym myślę.

Pierwsze, co przychodzi mi na myśl, w trakcie czytania, to niepokój. Czułam go od pierwszych stron i to utrzymało się aż do końca. Jeśli czytacie najpierw zakończenie to uwaga, nie róbcie tego tutaj pod żadnym pozorem, bo stracicie całą frajdę z czytania. Wydarzenia widzimy z różnych perspektyw, zarówno mordercy, jak i bliskich ofiar. Dowiadujemy się co doprowadziło do tak drastycznych czynów oraz wnikamy w umysły sprawców, które przedstawione zostały w niebanalny sposób.

To książka, w której nie chodzi o rozwikłanie zagadki, ale o niesamowity, chociaż przerażający klimat, który udało się autorce przedstawić. Nie możemy być pewni tego, jak zachowają się bohaterowie. Nic tutaj nie jest wprost. Nasze emocje szaleją, od współczucia do odrazy i na odwrót. Z pewnością nie raz i nie dwa poczujecie się zaskoczeni i zszokowani tym, co wyprawia Lydia. Obsesja, wyrachowanie, czy może zupełnie coś innego? Tego dowiecie się sięgając po tę książkę. A naprawdę warto, bo jes...

“Obsesję Lydii” przeczytałam już jakiś czas temu i aż do tej pory nie mogłam zabrać się na napisanie chociaż kilku słów o niej, bo… kurczę, ta książka totalnie mnie nie porwała. Opis sprawił, że bez zastanowienia wrzuciłam ją do koszyka, ale z każdą kolejną stroną mój entuzjazm opadał.

Książka nie jest zła, nie nudziłam się przy niej, ale mam wrażenie, że z tej fabuły można było wyciągnąć dużo więcej. Zabrakło mi dreszczyku emocji i wątków, które rzeczywiście by mnie porwały.