Ostatni dzwonek

Uwielbiam książki Bet’h Oleary. Moja miłość do jej twórczości rozpoczęła się od lektury „Współlokatorów”, którzy bez oporu skradli moje serce na tyle, ze zrobiłam jakieś dwa reready.

Przy każdej jej książce moje serce przyspiesza, raz szybciej, raz wolniej. „Ostatni dzwonek” zdecydowanie zalicza się to tej pierwszej grupy. Autorka miała świetny pomysł na fabułę: dwoje rywalizujących ze sobą wrogów będzie chciało ratować upadający hotel przed zamknięciem. Dlaczego? Bo to nie było dla nich tylko miejsce pracy, ale tez dom. W starociach pozostawionych w hotelu przez gości znajdą pudełko ze starymi obrączkami i pierścionkami, z wszystkich swych sił będą szukać właścicieli, a rywalizacji między nimi nie będzie końca.

Romans osadzony w hotelarskim świecie recepcjonistów? Jestem na tak. Ta niespieszna, lekko obyczajowa lektura choć dla niejednego będzie zbyt nudny dla mnie był doskonałą pozycją! Ci bohaterowie, ah, rozpływała się nad nimi! Byli tacy jak lubię: niewyidealizowani, poranieni, mający swoje „muchy w nosie”. Każdy z nich w swojej przeszłości przeżył bolesne chwile, rozumieli się jak nikt inny, ale przez pewne wydarzenia nie lubili się. Tą historie trzeba poznać, dać się wciągnąć w wir wydarzeń wewnątrz starego hotelu, kroczyć po korytarzach razem z bohaterami, wysłuchując ich rozmów z właścicielami starych pierścionków.

Moja słabość do książek autorki nie słabnie, wręcz przeciwnie, czekam na więcej, bo z każda kolejna książką funduje mi cor...

„Ostatni dzwonek” autorstwa Beth O'Leary to książka, w którą nie do końca potrafiłam się wczuć. Z jednej strony fabuła miała ciekawy zarys, a z drugiej powiewało tutaj nudą. Całość czytało się lekko i przyjemnie, ale przez to, że tak naprawdę nie działo się tutaj nic szczególnego to były momenty, kiedy najzwyczajniej zaczynałam ziewać. Strasznie denerwowały mnie rozdziały, które kompletnie niczego nie wnosiły do lektury, a były zwykłą zapchaj dziurą. Momentami nawet odnosiłam wrażenie, że Autorce brakowało pomysłów i po prostu przelała na papier pierwsze myśli jakie wpadały jej do głowy i tym samym powstał właśnie „Ostatni dzwonek”.

Pomysł z szukaniem właścicieli pozostawionych w hotelu przedmiotów zapewne miał napędzać akcję, ale mnie kompletnie nie kupił. Na szczęście poszukiwania te napędzały potyczki pomiędzy Izzy, a Lucasem co jest najmocniejszą stroną tej powieści. Ta dwójka z pozoru się nienawidziła jednak podczas ich spotkać było czuć iskry i chemię.

Natomiast sama kreacja bohaterów jest dość przeciętna. Jedynie poczułam większą sympatię do Lucasa, którego postać mam wrażenie, że została najmocniej dopracowana.

Samo zakończenie może i zaskakuje, ale z całą pewnością jest mocno przekoloryzowane.

„Ostatni dzwonek” to z całą pewnością najsłabsza pozycja z książek Autorki, które miałam okazję czytać. Nie jest to historia która na długo zapada w pamięci, ale można ją potraktować jako milutki romansik do przeczyta...

Książki autorki lubię za to, że są inne. Inne, chociaż spokojnie wpisują się w ramy amerykańskich komedii romantycznych. Tym razem było tak samo, ale na próżno szukać tu schematu.

Izzy i Lucas pracują razem. Łączy ich wzajemna niechęć. Jak dla mnie, brzmi dobrze. W tle majaczą święta, a nad bohaterami wisi widmo utraty pracy, bo pensjonat w którym pracują nieprosperuje najlepiej. I jak możemy się domyślać cała ta sytuacja tylko zaogni konflikt. Może bohaterowie nie są zadowoleni ze swojej sytuacji, lecz ja bawiłam się świetnie. Jest zabawnie, jest śmiesznie, oryginalnie, ale i momentami nostalgicznie. Nie zabraknie trudniejszych tematów, jednak autorka ukazuje je bardzo lekko. Ale też nie za lekko.

Lubię pióro autorki, lubię takie podejście do świątecznych książek. Nie wymuszone, nie przesłodzone, ale pełne uroku. Takie powieści świąteczne chce się czytać.