Oszustka

Po licznych pozytywnych opiniach o tym debiucie nabrałam ochoty na jego przeczytanie. Może miałam zbyt wysokie oczekiwania, ale na mnie powieść nie zrobiła wrażenia.

Początek zapowiadał czytelniczą ucztę. Autorka przygotowała intrygujący plot twist, który częściowo ujawnił tajemnicę głównej bohaterki. Żeby tylko pisarka potrafiła utrzymać formę i budować na solidnym fundamencie dalsze wydarzenia byłabym w stanie puścić mimochodem infantylne, niefrasobliwe i naiwne zachowanie głównej bohaterki. Jej wiara w nieudolność organów ścigania jest niezwykła. Autorka, wypowiedziami i dywagacjami postaci, starała się wmówić czytelnikowi, że taka sytuacja mogłaby się zdarzyć. Miałam też wrażenie, że dzieci wprowadzone do fabuły przeszkadzały zarówno ich matce, jak i autorce. Kilkukrotnie największym problemem stawało się komu je podrzucić pod opiekę.

Wracając do wątku kryminalnego... Po udanym początku fabuła zaczęła zmierzać w kuriozalną stronę. Zagadka zaginionego przedmiotu, wokół którego kręciła się akcja, została wyjaśniona w połowie książki. Tu też odniosłam wrażenie, że autorce zabrakło inwencji i zrobiła to w najprostszy możliwy sposób — wpuściła na scenę bohaterkę, która opowiedziała, o co tyle krzyku. Finał dość ciekawy, ale niewiarygodny, zarówno pod kątem opisanych wydarzeń, jak i psychologicznym.
Na plus mogę zaliczyć niezłą stylistykę, którą została napisana powieść.

Książka "Oszustka" jest debiutancką powieścią autorki, a jak już wiecie bardzo lubię poznawać nowych pisarzy, dlatego też nie mogłam przejść obojętnie obok tego tytułu. Do sięgnięcia po tą książkę zachęcił mnie intrygujący opis i ciekawa okładka. Powieść ta jest mieszanką thrillera psychologicznego z kryminałem i nutką obyczaju. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki, prosty i przyjemny co sprawia, że książkę czyta się naprawdę ekspresowo, ja pochłonęłam tą historię w jeden wieczór i nie odłożyłam póki nie poznałam jej zakończenia. Fabuła została w bardzo interesujący sposób nakreślona i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie naprawdę świetnie wykreowani, to niezwykle autentyczne postaci, z którymi śmiało moglibyśmy się utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne oraz takie które moglibyśmy spotkać w rzeczywistości. Nie ukrywam, że główną bohaterka - Marta często działała mi na nerwy swoim zachowaniem, ale w sumie lubię takie postaci w książkach, wywołujące skrajne emocje. Początkowo akcja powieści toczy się swoim niespiesznym rytmem, a w pewnym momencie zdecydowanie nabiera tempa dostarczając Czytelnikowi nie lada odczuć i wrażeń. Znajdziemy tutaj naprawdę interesująco przedstwioną intrygę i kartka po kartce odkrywamy tajemnice i prawdę o głównej bohaterce. Autorka w naprawdę świetny sposób buduje napięcie, wodzi Czytelnika za nos. Zakończenie tej historii również mnie usatysfakcjonowało. Naprawdę miło spędziła...

Zwracacie uwagę na to, czy książka jest debiutem autora/autorki? 🧐

Szczerze powiedziawszy, ja nigdy. Gdybym nie przeczytała wcześniej, że Aleksandra Śmigielska debiutuje "Oszustką" nigdy bym się nie zorientowała. Znów, jeśli miałabym "bać się" debiutanckich tytułów, nigdy nie poznałabym wielu ciekawych i naprawdę dobrych książek. Taki los mógłby wtedy spotkać "Oszustkę".

Autorka stworzyła historię kompletną, trzymającą w napięciu od samego początku, do końca. Już pierwsze zdania książki spotęgowały moją ciekawość. Szybko okazało się, że to jedynie początek, a najlepsze było jeszcze przede mną. Czekało mnie mnóstwo zwrotów akcji, wiele niewiadomych i zakończenie, które szokuje. Odniosłam wrażenie, że autorka oparła thriller na grze psychologicznej dwóch postaci. Bardzo wyrazistych i charakternych, a przede wszystkim rzeczywistych.

Ale wiecie co podobało mi się w książce najbardziej? Że bohaterka "Oszustki" popełniała błędy, myliła się, błądziła, działała nieracjonalnie. Jestem przekonana, że zapewne znacie historie, w których bohaterowie prowadzą swoje małe śledztwa i są lepsi w swoich działaniach niż wymiar sprawiedliwości. Tutaj mamy coś zupełnie odwrotnego. Przez to "Oszustka" wydaje się być bardzo autentyczna.

Nie wiem czy Aleksandra Śmigielska ma w planach kolejną historię, ale jeśli tak, to będę pierwszą osobą, która sięgnie po książkę.

Po thrillery sięgam rzadko, więc może nie mam porównania ani wyrobionego zdania jak inni, ale jak każdy czytelnik mam swoje odczucia, którymi pragnę się podzielić.
Zdecydowanie ,,Oszustka" natychmiast wciągnęła mnie w swoje sidła. Jesienna aura, niepokój, który aż wisi w powietrzu i bohaterka pełna tajemnic z przeszłości. Zapowiada się nieźle, pomyślałam, a co było dalej?
Dalej była pędząca na łeb na szyję akcja. Gabinet weterynarii, gdzie niebawem znajdzie się trup, którego trzeba ukryć i dawno nie widziany brat, którego trudno odprawić z kwitkiem, leczy czy warto się z nim zaprzyjaźnić?
Podobała mi się ta psychologiczna gra rozgrywająca się w umyśle Marty. Jej skołowanie udzielało się również mi i tak jak ona próbowałam rozgryźć, gdzie ta intryga nas zaprowadzi.
Później akcja nieco zwalnia, lecz to cisza przed burzą, bo końcówka książki wbiła mnie w fotel.
Podsumowując, ,,Oszustka" to pełna emocji, uczucia zdezorientowania i logicznych łamigłówek powieść mrożąca krew w żyłach, a kiedy trzeba, wywołująca realne zmartwienie położeniem bohaterki, której kibicowałam.
Finał zaskakujący, choć według mnie trochę przekombinowany. To jednak nie odebrało mi frajdy z czytania - wręcz przeciwnie, chętnie sięgnę po kolejną część i dowiem się, jak Marta ułożyła sobie życie po tym wszystkim co się jej przydarzyło.