Październikowa Kraina

Gdyby wprowadzono podział literackiej grozy według denudatio_pulpae, obejmowałby on dwie kategorie główne: A - groza subtelna i B - flaki, krew, flaki. W tym podziale opowiadania Bradbury'ego tworzą bardzo dobry przykład grozy w wersji A.

Zacznie się bardzo spokojnie mało strasznym opowiadaniem "Karzeł", ale już kolejne - "Następna", na pewno zostanie na dłużej w mojej pamięci. Znajdziemy w nim katakumby, cmentarze, mumie i tym podobne atrakcje, czyli to, co dentystki lubią najbardziej. A przynajmniej ja, żeby nie było generalizowania :)

Kolejnym trafiającym w moje klimaty opowiadaniem jest to pt. "Szkielet". Zastanawialiście się kiedyś nad faktem, że nasze ciało składa się też z twardych, białych kości? Że one gdzieś tam w naszym wnętrzu tkwią? Nie? To może się lepiej nie zastanawiajcie nad tym zbyt głęboko, bo skończycie jak pan Harris.

"Emisariusz" to krótkie opowiadanie, ale jedno z moich ulubionych z tego zbioru. Trudno napisać o nim cokolwiek jednocześnie nie zdradzając za dużo z treści, więc czytajcie i przekonajcie się sami o czym ono jest. A przy okazji bawcie się i bójcie, na zdrowie!

Moim numerem jeden tego zbioru bezdyskusyjnie została historia "Mały skrytobójca", jest po prostu świetna i idealnie wpasowała się w mój gust i estetykę, chociaż nie przepadam jakoś specjalnie za morderczymi dziećmi. "Mały skrytobójca" trafia na moją półkę ulubione, zaraz obok podobnych: "Omen" i "Egzorcysta".

Ostatnim opowiadaniem, o którym...

Taka sobie mroczna strefa mroku, raczej "z dreszczykiem", niż "przerażająca". Bez flaków, [i]gore[/i], szlachtowania i innych rewelacji. Średni zbiorek początkującego wtedy, dwudziestokilkuletniego nowicjusza. Więcej w recenzji...