Pieśń zemsty

"Nikt nie po­wi­nien znać przy­szło­ści. Le­piej przejść przez życie bez wska­zó­wek, po­peł­niać błędy i od­no­sić zwy­cię­stwa dzię­ki swoim de­cy­zjom, a nie cu­dzym pro­roc­twom."

Druga odsłona fantastycznej serii Ostrze Erkal autorstwa Grzegorza Wielgusa, to zarazem jej bezpośrednia kontynuacja, warto więc najpierw zapoznać się z Pieśnią pustyni. Początek wymagał ode mnie wiele skupienia, abym na nowo odnalazła się w wykreowanym świecie, jednak precyzyjne opisy sprawiły, że z każdą przeczytaną stroną przedstawione wydarzenia ożywały w mojej wyobraźni. Na pierwszy plan wysuwa się motyw zemsty, co nie powinno dziwić, biorąc pod uwagę zakończenie pierwszego tomu. Dzieje się wiele, praktycznie od pierwszych stron zostałam wrzucona w sam środek akcji. Widowiskowe i dynamiczne opisy walki zachwycają i zioną pustynnym skwarem, tworząc fabułę pełną napięcia i emocji. Sytuacja w Ardean z każdym dniem robi się coraz bardziej nieprzewidywalna i zdradliwa niczym pustynne miraże. Zirra trawiona żądzą zemsty, "pchana naprzód wściekłością " ma tylko jeden cel - zgładzić Eristi i wyzwolić duszę swej siostry z objęć kultu Wszechśmierci. Może liczyć na wsparcie Karamisa, który wiernie stoi u jej boku. Oboje noszą w sobie rany, również te niewidoczne dla oka, skryte na dnie duszy. Coraz ciekawiej rozwija się także wątek Astris oraz Kapitana Staurosa, których losy zaczynają się splatać z pozostałymi postaciami. Jestem pełna podziwu dla wyobraźni autora i lekko...

Nie uwierzycie, ale po raz pierwszy się zastanawiałam czy jest w tej książce cokolwiek do czego mogłabym się przyczepić. A tu nawet druk jest średni i przejrzysty. Rozdziały są dłuższe i krótsze, ale te dłuższe zawsze oddzielone trzema kropkami po środku strony- zawsze zapominam jak to się fachowo nazywa:-) Postacie wspaniale zarysowane, ktokolwiek się tu nie pojawia, to wiemy kim jest, jak wygląda i czego możemy się po nim spodziewać. Samo przedstawienie akcji jest na wysokim poziomie, bo autor bardzo dokładnie opisuje co bohaterzy robią i jak to wygląda powiedzmy nawet w momencie, kiedy walczą, albo do czego się przygotowują. Dosłownie każdą scenę można zobaczyć oczami wyobraźni. Na niektóre fakty przygotował nas w tomie pierwszym, więc nawet rzucone jakieś hasło nie było zagadką dla nas, tylko dla postaci:-) Motywem przewodnim tej historii jest zemsta. Ale to taka prawdziwa, mściwa i gęsta, która narastała już w tomie pierwszym. Dlatego najlepiej jest czytać tomy po kolei. Śmierć siostry była dla głównej postaci ogromnym przeżyciem. Na całe szczęście nie podróżuje sama. Ma przyjaciół, którzy są gotowi do poświeceń, choć wydaje mi się, że największych poświęceń dokonuje ona sama.

,,Może zginę, ale przynajmniej zrobię to na swoich warunkach."

Kiedy jedna postać tłumaczyła drugiej skąd pochodzi, to nie odpowiadała jej ogólnie, a przywoływała w pamięci ostatnie miejsce, które zapamiętała i opisywała je tak, jakby zaglądała do niego przez okno. Tutaj emoc...

Opętana żądzą zemsty Zirra podąża śladami Eristi. Jej jedynym celem jest uwolnienie duszy siostry i krwawa pomsta. Ale nie tylko ona, wraz z wiernym Karamisem, snują swe intrygi. Strony barykady zmienią się wielokrotnie w walce o wiedzę i dominację...

Grzegorz Wielgus ponownie zaprasza do świata Dominium w potężnym, epickim fantasy. Mocne zakończenie pierwszego tomu zostawiło z wieloma pytaniami i zaskakującym zwrotem akcji, który jest punktem wyjścia dla nowych przygód.

Trochę minęło od pierwszego tomu i potrzebowałam chwili, żeby poprzypominać sobie wszystkich bohaterów i różne niuanse, na szczęście różne perspektywy i stopniowane tempo akcji pozwalały dobrze się wdrożyć i wczuć ponownie w klimat cyklu. Narracja z różnych perspektyw ponownie pozwoliła obserwować rozwój i dylematy bohaterów, a także pokochać na nowo swoich ulubieńców (uwielbiam duet Karamis-Zirra oraz Astris). Bardzo ciekawe były też odmienne poglądy na ciag zdarzeń u różnych postaci, które, w zależności od okoliczności, przypadku albo manipulacji, mogli mieć zupełnie przeciwstawne postrzeganie. To idealny przykład tworzenia oraz podsycania konfliktu, w którym antagonistka Eristi mistrzowsko się odnajduje, plecąc misternie sieć swoich intryg.

Fabuła to wciągający miks dynamicznych, emocjonujących scen walki, gierek i kłamstw pomiędzy bohaterami, subtelnie oddanych namiętności, zduszanych przez wyższe cele oraz poświęceń dla osiągnięcia tego, co najcenniejsze. Autor stworzył po...

"Pieśń zemsty" to... Książka, na którą tak mocno czekałam, że trudno było wytrzymać! Na szczęście miałam zaszczyt poznać jej treść ciut wcześniej♥️♥️♥️

Jest to kontynuacja Pieśni pustyni, którą, jak doskonale wiecie, kocham całym sercem i wciskam każdemu, nawet gdy nie gustuje w fantastyce 😂♥️

Jeśli podobał się Wam pierwszy tom, to drugim nie będziecie rozczarowani. Więcej, Wasz zachwyt może się jedynie pogłębić.

Autor serwuje nam coś niepowtarzalnego - jeśli tak jak ja całe życie szukaliście idealnej książki fantasy w pustynnym klimacie, to właśnie ją znaleźliście. Klimat tej powieści jest niesamowity, arena polityczna jest ciekawie ukształtowana i prezentowane tu zagrywki niejednokrotnie zaskoczą czytelnika. Nie brakuje akcji, świetnych opisów walk.

Lecz oprócz świata, intrygującego systemu magicznego, sytuacji politycznej, mamy jeszcze jeden, mega mocny element - bohaterów. Jest ich wiele, lecz są mocno zróżnicowani, przez co zapadają w pamięć i się nie mylą, a spędzamy z nimi tyle czasu, że łatwo można się z nimi zżyć.

Są to postaci nieidealne, które nie tylko walczą z sobą nawzajem, ale też toczą walkę wewnętrzną, każdy ma swoje wady i ukryte demony, które wyciągają swe szpony po ich dusze. Ich charaktery i niektóre relacje mają cudowną głębię, są wyraziste oraz, co najważniejsze, rzeczywiste. Ja w nich uwierzyłam.

Dodam, że w tym tomie zyskują też postaci, które mniej polubiłam w poprzednim, ich losy potrafią pr...

Uwielbiam historie, w które można się totalnie zanurzyć i przeżywać wszystko wraz z bohaterami. Takie wrażenia gwarantuje "Pieśń zemsty", w której znajdziemy sporo ciekawych lokalizacji (oprócz pustyni także miasto, pałac, podziemia...), których sugestywne opisy nadają tej powieści niepowtarzalnego klimatu. Ponadto świetnie rozwinięte zostają nie tylko wydarzenia wypełnione akcją, ale też relacje między bohaterami, zarówno romantyczne, przyjacielskie, jak i te pełne wrogości.

Mamy tu wiele silnych bohaterów, jednak nikt nie jest wszechmocny, co sprawia, że starcia między nimi są niezwykle emocjonujące. W dodatku siły zaczęły rozkładać się na dwa przeciwne obozy, a niektórzy wciąż się wahają - w pewnym momencie wybór będzie jednak konieczny. Niestety, przygotujcie się na to, że nawet wasi ulubieńcy nie unikną bolesnych porażek, a przy tym nie wszyscy dostaną kolejną szansę na zemstę...

Autor napisał jakiś czas temu na swoim profilu, że "idealne, kryształowe charaktery są nudne". I ja się z tym zgadzam w 100%. Nie ma ludzi (ani nieludzi) nieomylnych, doskonale obiektywnych i nieustraszonych, i to jest świetnie pokazane w "Pieśni zemsty". Przy czym te "słabości" absolutnie nie odbierają bohaterom siły ani uroku. Wygrywanie z wrednym głosem z tyłu głowy, który kusząco sugeruje poddanie się, może nie jest spektakularne, ale to chyba najwyższy wymiar zwycięstwa. Sposób, w jaki zostało to przedstawione w tej historii, daje jasno do zrozum...

„Pieśń zemsty” –to druga część historii o Białookiej. Bardzo się cieszę, że ta historia jest trylogią, a tomy liczą po 600 stron. Totalnie, kapitalnie, świetna historia - wiem, wiem dużo przymiotników, ale pustynna na to zasługuje.
Historia jest kontynuowana, Zirra szuka zemsty na Eristi- relikwiarzu, który porwał jej siostrę zamieniając ją w poddaną sobie kukłę..Ta z kolei pragnie odszukać i zniszczyć Boginię Erkal, od której ona jak i wszystkie Pustynne otrzymały dar widzenia. Dookoła też dzieją się polityczne rozgrywki, wszystko się przeplata i ma ze sobą związek. Spiski i manipulacja.
Lubię styl pisania autora, ponieważ jest lekki i bardzo obrazowy. Dialogi między postaciami nie są wymuszone, a bardzo realistycznie oddają relacje między postaciami . Plusem jest dla mnie to, że mimo uczuć jakie się pojawiają, nie wchodzimy bohaterom do alkowy- w domyśle coś jest, ale nie to jest w tej historii do opowiedzenia.
Bohaterowie są różni, nie ma kryształów, każdy z nich ma swoją przeszłość ( w większości ją poznajemy) Ciekawi mnie Stauros, który wydaje mi się trochę praworządnym naiwniakiem, teraz będzie go napędzała zemsta niespełnionej miłości - więc może być różnie.
Niestety, z niektórymi postaciami przyjdzie się nam pożegnać – ten zabieg bardziej urealnia opowieść i stawią ją na wyższy poziom zwłaszcza, gdy postacie są z „naszego” obozu.
Tak samo jak pierwszą część i tą oceniam bardzo wysoko i nie mogę sie doczekać jak autor zakończy całą historię....