Podróż do miasta świateł. Rose de Vallenord

Kiepski poranek - doznaję właśnie dysonansu poznawczego. Czy to naprawdę było tak złe, jak mi się wydaje, czy się mylę? Chciałabym, żeby było lepsze, szukałam zalet - wystarczyło na 3 gwiazdki. Jestem naprawdę zasmucona. Tom II Miasta świateł to wyłącznie czytadło i to słabe:/
Część współczesna już w I tomie budziła zastrzeżenia, ale broniła się dzięki Irenie, której postać uzasadniała pewną mamałygowatość Niny. W tym tomie tego zabrakło. Dobił mnie też styl późnego Pana Samochodzika - szkoda słów. Mam nadzieję, że to koniec.

Po lekturze dość dobrej serii Autorki, „Cukierni pod Amorem”, już pierwsza część dylogii „Podróż do miasta świateł” była sporym rozczarowaniem. Niestety kontynuację „Róży z Wolskich” muszę ocenić jeszcze niżej.

Osobiście bardzo lubię tematykę sztuki wplecioną w fabułę powieści. Dlatego też jestem tym bardziej zawiedziona. Akcja, podobnie jak w pierwszej części, toczy się dwutorowo – wątek Róży od schyłku XIX wieku do końca II Wojny Światowej. Wątek Niny w 2011 roku.

Róża wraca do Paryża. Nie ma już nadziei na spotkanie Rogera, gdyż ten zginął w pojedynku. Wolska maluje, bywa, romansuje. Autorka rysuje obraz kobiety, która choć inteligenta, dokonuje ciągle złych wyborów, jest zaskakująco naiwna i samolubna. Dlatego też nieustannie cierpi.

Na wątek Niny pani Gutowska-Adamczyk w ogóle nie miała chyba pomysłu. Powrzucała tam więc wszystkie pomysły, jakie miała pod ręką. Mamy więc tu: romans rodem z „Pięćdziesięciu twarzy Greya” (brakuje tylko pokoju rozkoszy, czy jak on się tam nazywał), mamy też wątek kryminalno-sensacyjny (wykonanie aż mrozi krew w żyłach). W tej części również razi naiwność bohaterki i płycizna uczuć.

Z reguły unikam polskich autek popularnej literatury obyczajowo-kobiecej. Boję się tych naiwnych i nieraz infantylnych fabuł. Wiem, nie można wszystkich wrzucać do jednego worka, ponieważ zdarzają się perełki. Oczywiście Autorce nie można odmówić sprawnego pióra, na uwagę zasługuje tu tło historyczne Paryża przełomu wieków...

Życie tytułowej Rose to ciekawa i barwna historia. Dużo się w niej dzieje, a sama bohaterka wydaje się być sympatyczna i szybko zjednuje sobie sympatię. Co prawda podejmuje niekiedy nieprzemyślane decyzje, ale to dodatkowo napędza kolejne meandry jej losu. Zabrałam się za lekturę nie czytając wcześniej części 1, jednak nie przeszkadzało to w ogóle w ogólnym odbiorze dzieła - historia luźno nawiązuje do wydarzeń z przeszłości, sygnalizując jedynie ich istnienie i ewentualny wpływ na obecne dzieje.
Równolegle z losami Róży toczy się historia Niny, tyle że w czasach współczesnych. Kobieta bowiem próbuje rozwikłać tajemnicę kradzieży obrazów zapomnianej malarki.
Suma summarum książka potrafi pochłonąć czytelnika i nie wypuszcza z objęć do samego końca. Choć sam finał nieco rozczarowuje :-(