Opinia na temat książki Polska odwraca oczy

Ania jest ślepo zakochana w mordercy czterech chłopców. Ordynator pewnego dziecięcego szpitala psychiatrycznego znęcała się nad wychowankami i wciąż nie doczekała się kary za swoje działania. Według sądu w Zduńskiej Woli najwyraźniej „korupcja" czy „haracz" potrzebuje nowej definicji, bo nie widzi on problemu tam, gdzie on jest.

Justyna Kopińska pisze o policji, która bardziej dba o statystyki niż ludzi. O okrutnych osobach, które zasłaniają się bogiem. O bagatelizacji gwałtów. O ludziach, którzy do rąk dostali broń, choć nigdy nie powinno do tego dojść. O systemie, który zawodzi niepełnosprawnych oraz upośledzonych. Który na pewnym etapie zawodzi nas wszystkich.

Jestem wściekła. Mam ochotę gryźć, kopać i drapać. Chcę sprzeciwić się wszystkiemu, od czego dzięki Kopińskiej nie mogłam odwrócić wzroku. Jej teksty wywołują wiele intensywnych emocji i czuję się nimi przepełniona. Czytanie ich sprawiało dyskomfort, przekleństwa zbierały się w ustach, a do oczu napływały łzy bezsilnej wściekłości. Jej reportaże są krótkie, ale pełne prawdy, która niejedną osobą wstrząśnie. Jestem pod ich sporym wrażeniem i moje uznanie dla pracy dziennikarki jest ogromme. Nie pozostają one bez echa, czego dowodem może być chociażby fakt, że dzięki tekstom Justyny siostra Bernadetta w końcu doczekała się kary za swoje zbrodnie. To tylko pokazuje jak wielką moc ma nie odwracanie wzroku od ludzkiej krzywdy (choć czasami nawet to, to za mało).

Reportaże dostały nagrodę PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego, nagrodę im. Teresy Torańskiej, wyróżnienie im. Andrzeja Woyciechowskiego, Grand Press oraz European Press Prize. To świetnie pokazuje z jakim poziomem mamy tu do czynienia.