Opinia na temat książki Polska odwraca oczy

Jak tu się zabrać do tej opinii, skoro emocje buzują, ogarnia mnie przerażenie i poczucie bezsilności. Tyle wynaturzeń i patologii obok mnie, nie potrafię do tematu podejść z dystansem. Wprawdzie jestem świadoma, że takie rzeczy się dzieją, wiele opisanych przez autorkę spraw śledziłam na bieżąco w środkach masowego przekazu. Ot, takie ciekawostki z Polski, gdzieś tam, ktoś, komuś… Jednak tak duże nagromadzenie zła, opisanych przypadków, znieczulicy i systemowych absurdów (16 bulwersujących reportaży) otwiera oczy, wywołuje mój sprzeciw i strach. Świat oszalał.

Czasem bywam w Zabrzu w restauracji, wręcz po sąsiedzku z opisywanym Domem Dziecka. Spokojnie jadałam tam obiad, a za ścianą trwał dramat… Ten reportaż najbardziej mną wstrząsnął. Choć właściwie nie lepiej było przy temacie źle postawionej diagnozy, pastwieniu się nad pacjentami - dziećmi w szpitalu psychiatrycznym, kobiecie, która poślubiła wielokrotnego mordercę, haraczu pobieranym od pracowników, strzelającym strażniku więziennym, o matko..., właściwie każdy z reportaży był wstrząsający.

Z dużą dozą zaufania zwróciłabym się do funkcjonariuszy policji, gdyby zaszła taka potrzeba, bo nie mam złych doświadczeń. Lekarzy, w tym psychiatrów, uważam za fachowców niosących pomoc. Strażnicy więzienni… trudną mają pracę i ktoś musi to robić. I nie o to chodzi, że czasem może trafić się „czarna owca”, która szkodzi, zamiast pomagać, takie rzeczy się zdarzają. Rzecz w tym, co dalej się dzieje z odkrytym, a nawet upublicznionym draństwem. Gdyby wszystko wróciło na właściwe tory, winni zostali ukarani, a zło w miarę możności naprawione - byłoby OK. Niestety takiego schematu nie widać.

Teraz, po kilku latach od wydania książki, chciałabym przeczytać epilog. Dostać informację co się daj Boże zmieniło. Co słychać u umuzykalnionego chłopca, czy psychopatyczna pani ordynator nadal przyjmuje pacjentów, czy zmieniły się jakieś przepisy i ciche wytyczne w dziedzinie wykrywalności morderstw, Czy jest szansa, że Polska kroczy ku normalności, czy widać choć światło w tunelu.