Rosshalde

Rosshalde to stara posiadłość, którą zamieszkują ludzie nieszczęśliwi. Wypalone małżeństwo, nienawistny względem ojca starszy syn i ten młodszy — promienny i jeszcze nieświadomy sytuacji wokół niego. Mąż od kilku lat w głównym budynku bywa jedynie na posiłki, a czas spędza w pracowni malarskiej, do której dobudował pomieszczenia mieszkalne. Zatraca się w sztuce, a pociechą i motywacja, by trwać w takim stanie, jest młodsze dziecko. Jego jedyna radość i obiekt miłości. Z niewygodnej, szarej bańki wydostaje go dopiero wizyta przyjaciela i szczera rozmowa. Pierwszy raz od niepamiętnego czasu staje przed możliwością zadbania o siebie, choć uwolnienie wydaje się zbyt trudne. Kiełkuje w nim jednak myśl.

Malarz piórem stworzył opowieść o malarzu pędzlem. Obaj snują rozważania na temat tego, czy artysta w ogóle może być w małżeństwie, co Hesse wprost podkreślał, gdy mówił o tym tytule. Jest on bardziej dosłowny, mniej filozoficzny niż teksty, do których autor nas przyzwyczaił (szczególnie w swoich późniejszych pracach) i mocno odbija stan, w jakim w tamtym okresie się znajdował — gdy kwestionował swoją relację z żoną. W powieści można znaleźć wiele autobiograficznych elementów, choć w znacznym stopniu jest ona fikcją. Wybrzmiewa z niej poczucie osamotnienia, chęć ucieczki, ale też kurczowe trzymanie się tego, co znane.

Hermann Hesse to jeden z moich ulubionych autorów i jeden z najlepszych, jakich w życiu udało mi się odnaleźć na półkach z książkami. Emocje ze ...

Czy rodzina jest największym darem, czy może przekleństwem? A może to twórcze życie jest największym spełnieniem? Może nie ma nic więcej niż miłość do sztuki? Może łatwo jest poświęcić tą jedną rzecz bliską twemu sercu, dla tej drugiej, która również mości sobie w nim miejsce.

W życiu kieruje nami kilka natręctw, tych emocjonalnych i tych fizycznych. Żyjemy z nimi, uzależnieni od nich, w ciągłej frustracji nad zwyczajnym życiem. W wiecznej pogoni za uniesieniami, za inspiracją lub w poszukiwaniu siebie. Hesse, jak nikt inny, potrafi z precyzją chirurga oddać relacje z samym sobą. Z dokładnością tylko jemu znaną, oddaje atmosferę i relacje międzyludzkie. To dosłownie, jakby mieć wgląd w cudze życia, w cudze myśli i serca. To jakby czytać o doskonale nam znanych prawdach, ze szczerością, która przesiąka w głąb nas. To koniec końców, jakby czytać o sobie samym, odbitym w słowach, które jak lustro pokazują każdy skrawek duszy. Zupełnie jak Johann Veraguth, bohater Rosshalde, Hesse maluje na płótnie obrazy pełne emocji obrazy, swym piórem, które jak pociągnięcia pędzla, ukazuje człowieka uwięzionego w nieszczęśliwych relacjach, ponurych emocjach i w sobie. Ta pozornie prosta historia jest zwodniczo głęboka i pozostawia po sobie trwały ślad. Pozostawia gorycz i ogrom pytań bez odpowiedzi. Rozrywa czytelnika, nakazuje się zatrzymać, przemyśleć słowa, które w nas utkwiły, zastanowić się, czy ster naszego życia jest tak naprawdę w naszych rękach, czy wystarczy nam odwagi...