Róża północy

" Róża północy " napisana przez Lucindę Riley to piękna historia o wielkiej miłości, tęsknocie i przyjaźni ale również o zawiści i nietolerancji.

W tej powieści na pierwszy plan wysuwają się dwie kobiety. Piękna i sławna aktorka Rebecca, oraz niezwykła hinduska Anahita. Obie te panie nie miały możliwości aby się poznać gdyż dzielą je pokolenia.

Anahitę poznajemy w malowniczych Indiach na początku XX wieku.
Rebecca przyjeżdża do angielskiej rezygnacji Astbury, aby nakręcić film kostiumowy z dala od zgiełku i dziennikarzy na początku XXl wieku.

Ważną rolę spełniają tu mężczyźni. Piękny ale zubożały lord Donald i żyjący sto lat później młody Ari Malik.

Na początku autorka zabiera nas w barwny świat Indii. Po czym przenosi do surowej Anglii. Co łączy ludzi pochodzących z tych odległych krajów? Jaka mroczna tajemnica sprawia że na dworze Astbury nikt nie pamięta Anahity?

Smutna, trochę bajkowa powieść z rodzinną tajemnicą której długo nie sposób się domyśleć. Mroczne sekrety i wyraziści bohaterowie. To znak rozpoznawczy książek Pani Lucindy. Czy i tym razem tak było? Przeczytajcie i odpowiedzcie sobie sami na to pytanie.

W świat wykreowany przez autorkę bardzo łatwo się " zanurzyć " i dać ponieść historii.

Bardzo mi przykro. Nie rozumiem zachwytów nad ta książką. Nie rozumiem też, czemu została okrzyknięta najlepszą powieścią Lucindy Riley. Na razie jest to jej druga powieść, którą przeczytałam i nie wytrzymuje konkurencji z dziewczyną na Klifie.
Dziewczyna na klifie była świetną powieścią obyczajową, a róża północy jest niestety mdła, nieco nijaka (choć dzieje się tu dużo).
Mamy Indie i Anglię i Nowy York. Mamy księżniczki i pałace, ale też i skrajną biedę. Mamy angielskie majątki i ekipy filmowe. Troszkę jest tego wszystkiego za dużo. Choć sam pomysł na fabułę był zacny, tylko, że mocno "przegadany". Część opowiadająca o przeszłości Amanity dłużyła mi się niepomiernie.
Książka niby ciekawa, ale rozwleczona straszliwie. I gdyby tą całą historię zmieścić na 250 stronach, może byłaby ciekawsza? Nie wiem.
Niemniej jednak cała historia była na tyle wciągająca, że nie odłożyłam książki, choć po pierwszych stu stronach miałam na to wielką ochotę.
Podsumowując - dla mnie była to dość słaba obyczajówka, pomimo, że obfitująca w wielkie uczucia i różnice kulturowe.

Lucinda Riley jest jedną z tych autorek, której książki potrafią mnie naprawdę poruszyć, stąd wiem, że się na nich nie zawiodę. Na tej także się nie zawiodłam - do samego końca ciężko mi było się oderwać od tej pasjonującej, wielowątkowej historii o mrocznych sekretach, indyjskim blichtrze, angielskich rodach i ogromnej sile uczucia. Bolałam nad losem Donalda i Anahity, nie ma bowiem na świecie nic gorszego w sytuacji kiedy dwoje ludzi się kocha i nie może ze sobą być. Paradoksalnie, niby miłość jest w stanie pokonać wszystkie przeszkody, ale chyba jednak nie w każdym przypadku. Wypowiedziane przez Donalda słowa, "kiedy zginie cała nadzieja, człowiekowi jest już wszystko jedno, jaka czeka go przyszłość" lepiej już by tego ująć nie mogły.

Przepiękna książka opowiadająca o prawdziwej miłości i mimo, ze zmagali się z wieloma trudnościami darzyli sie miłością do końca życia...i to jest najpiękniejsze ❤️