Ruchomy zamek Hauru

Nigdy nie sądziłam, że tak bardzo to pokocham.

To historia pełna bohaterów o różniących się charakterach, którzy uczą się ze sobą żyć, ich relacja jest czarująca, ale i zabawna. Sama fabuła jest ciekawa i nietypowa, a od tego wszystkiego bije klimat baśni i magii. Nie ma tu żadnych niedomówień, są prostota i konkrety. Bardzo spodobały mi się wszystkie postacie, a książka klimatem przypominała mi nieco Alicję w krainie czarów.

Cudowna.
Dla takich książek czytam.

Od lat uwielbiam interpretację Ruchomego Zamku Hauru autorstwa Hayao Miyazakiego. Znam ten film praktycznie na pamięć, co nie powstrzymuje mnie przed ponownym go oglądaniem. Powiedziawszy to, nie mogę powiedzieć, jak bardzo się wstydzę, że nie sięgnęłam po książkowy pierwowzór wcześniej. Być może to ze strachu. Bo panicznie się bałam, że będzie ona monumentalnie lepsza i już nie będzie mnie otulać to specyficzne szczęście, które zawsze mi towarzyszyło przy oglądaniu tego filmu. I cóż, mój strach po części był zasadny. Bo pokochałam w tej książce każde słowo. Zgodnie ze swoim tytułem, Ruchomy Zamek Hauru to niekończąca się przygoda! Stary i nowy świat zderzają się w tej klasycznej opowieści o magii i klątwach, czarownicach i czarodziejach, o utraconym, a później odnalezionym celu i być może o najważniejszej z wszechmoralnych wartości i życiowych lekcjach. Ale najważniejsza siła tej powieści tkwi w postaciach, nie idealnych, w których można zobaczyć własne odbicie, pełnych wątpliwości i tak ogromnie ujmujących. I tak zwyczajnie, uwielbiam tę historię, uwielbiam jak jej fabuła gładko płynie przez naszą wyobraźnię, jak łatwo można zatracić się w niej zatracić, a jednocześnie tak łatwo odnaleźć. Jak prosto można zwizualizować sobie każdy jej szczegół, każdą scenerię, każde odczucie. Jak bardzo związujemy się z bohaterami, jak razem z nimi śmiejemy się, płaczemy, złościmy. I każde bajkowe nawiązanie, baśniowe elementy i niepowtarzalny klimat, całkowite zaufanie do czytelnika, ...

Ruchomy Zamek Hauru — jest książką na podstawie której powstała animacja. Osobiście nie miałam okazji jej obejrzeć (nadrobię!) ale samą historię udało mi się poznać dzięki Wydawnictwu Nowa Baśń.

Główna bohaterka, ma wątpliwą przyjemność spotkać złą Czarownicę. Nasza antagonistka rzuca na nią czar i zamienia dziewiętnastolatkę w… staruszkę.
O ile sam pomysł na fabułę jest ciekawy o tyle zachowanie postaci już lekko mnie zdziwiło. Początkowo miałam wrażenie, że nie jest to historia dla mnie. Wszystko sprawiało, że byłam poirytowana… ale później (pewnie za sprawą magii) wciągnęłam się na tyle, że książkę pochłonęłam!

W trakcie czytania poznajemy demona Kalcyfera, Michaela, Sophie i Hauru (oraz kilka drugopolanowych postaci) i jak tego pierwszego polubiłam tak pozostali byli mi obojętni.

Nie zrozumcie mnie źle, historia jest DOBRA ale zachowanie bohaterów… irracjonalne.

Tutaj SPOILERY!

Koniec końców autorka ma ten dar, dzięki któremu chciałam poznać co stanie się dalej.

Czytając bardziej kibicowałam Kalcyferowi niż samej Sophie…

...

Zacznę od tego, że zainteresował mnie opis ,,czarodziej zjadający dusze młodych dziewcząt" brzmi ciekawie, prawda? Niestety w książce takie wydarzenia nie mają miejsca, a sam Hauru jest bardziej miły niż zły. Do tego czarodziej zachowuje się baaardzo infantylnie jak na swój wiek - 26lat!
Historia jest miejscami nielogiczna, ciężko się zorientować, o co chodzi. Na przykład po przemienieniu, Sophie postanawia udać się do zamku Hauru i wchodzi do niego, jak do siebie, gdyż czarodzieja nie ma wtedy w domu. Mieszkańcy zamku traktują to jako coś normalnego, nawet sam Hauru słysząc odpowiedź, że staruszka, której nie zna, będzie od dziś u niego sprzątała, pozwala jej zostać. Kto normalny się tak zachowuje?
.
Mimo mojej negatywnej opinii, myślę że książka ta sprawdziłaby się bardziej dla osób młodszych, które nie zwracają aż tak dużej uwagi na logikę/sens w książkach; mogłyby dobrze się przy niej bawić.
.
Na koniec dodam jeszcze, że pomiędzy książką a filmem jest duża przepaść, sporo rzeczy się nie zgadza, jednak film jest bardziej logiczny i moim zdaniem lepszy niż książka.

Po książkę "Ruchomy Zamek Hauru" sięgnęłam z sentymentu do filmu anime, które miałam okazję oglądać za dzieciaka. Filmu, który do dziś potrafi mnie wzruszyć i zachwycić. Liczyłam na ponowne spotkanie w tym niesamowitym świecie pełnym magii i wariactwa. Chciałam poznać oryginał i troszkę się zawiodłam. Zwłaszcza tym, że bohaterowie nie dojrzewają na przestrzeni stron. Kalcyfer wciąż jest moim ulubieńcem, ale zachowanie Sophie budzi wiele mych zastrzeżeń. Sam Hauru okazuje się zwykłym gimbazą rozchwianym emocjonalnie. Szkoda, bo miałam duże nadzieje. Nie mniej czytało się ją szybko i przyjemnie.

Sięgając po tę powieść spodziewałam się czegoś trochę innego, ale koniec końców nie jestem zawiedziona. Spodobała mi się fabuła, bohaterowie z charakterem, magiczne przygody i szczypta romantyzmu. Chętnie sięgnę po drugą część i oczywiście obejrzę film.

Sympatyczna, baśniowa opowieść z przesłaniem. Magiczne przygody i Kalcyfer, który jest bardzo niezwykłym demonem.