Rysiek Riedel we wspomnieniach

Uwaga, uwaga. Nie oceniam artysty, ani jego muzyki, tylko książkę o nim. Choć musiałam się bardzo starać, by te sprawy rozgraniczyć. Rysiek i jego muzyka dostaliby z miejsca 10 punktów.

Trzeba czytać blurby, a nie potem jęczeć, że książka nie trafiła w oczekiwania. To faktycznie, jak piszą, nie jest książka o muzyce, nagranych płytach, zaśpiewanych koncertach. Powiem więcej, to nie jest również wspomnienie o Ryśku Riedelu, tylko Rysiek Riedel we wspomnieniach - chaotycznych, nieuporządkowanych, każdy pisze co mu się tam w głowie roi i co po 25 latach pamięta, co dla niego było istotne. A ponieważ autor prawdopodobnie puścił wspomnienia na żywioł - niech każdy pisze co chce, największą jej wadą jest powtarzalność. Ile razy można przyswajać informacje, że facet był nietuzinkowy, wyjątkowy, barwny, ćpał, kochał żonę, dzieci, muzykę, swoją publiczność i dziesiątki innych oczywistych oczywistości. O tym każdy, kto go znał ma ambicję się rozpisać lub choćby przelotnie wspomnieć. Gdyby te w kółko powtarzane oczywistości wyciągnąć przed nawias, jako część wspólną - cegła o Ryśku Riedlu nie byłaby tak nudna, zostałyby oryginalne, indywidualne wspomnienia.
Ale pomijam już tę powtarzalność. W książce snują wspomnienia dwie grupy ludzi: ci, którzy Ryśka znali oraz tacy, którzy się o niego otarli.

Grupa pierwsza. Wypowiedzi tych pierwszych, którzy mają coś wnoszącego do tematu, czyta się dobrze. To rodzina, koledzy muzycy z zespołu lub wspólnie muzykujący, fakty...