Opinia na temat książki Sąsiednie kolory

Czy można umrzeć z tęsknoty? Zatracić się w swoim smutku, żalu, melancholii?

Jakub Małecki w swojej najnowszej powieści pokazuje czytelnikowi, że można… bowiem właśnie jedna z bohaterek umiera, a stolarz Krystian musi wykonać dla niej trumnę…
Już pierwszych kilka zdań sprawiło, że sama wpadłam w stan przygnębienia, w spleen… i od razu w mojej głowie pojawił się obraz Aleksandra Gierymskiego „Trumna chłopska” (widziałam to płótno wiele razy, przystawałam przy nim i rozmyślałam, teraz kiedy znowu przyjdzie mi go zobaczyć, będę również myślała o Iwonie, Leokadii, Krystianie, Diable i innych) A każda kolejna strona tylko utwierdzała mnie w przekonaniu, ze te dwa dzieła, literackie i malarskie, „mówią” do nas tymi samymi słowami przekazując te same emocje.

Andrzej Wajda napisał: „Nie znam w polskim malarstwie obrazu, gdzie obecność tragizmu byłaby równie silna. Właśnie tragizmu, nie dramatyzmu. Jest w tym obrazie duch antycznej tragedii, która rozstrzyga się zawsze w pełnym świetle dnia, na oczach sąsiadów, przed domem…” <źródło: Wikipedia>

A ja miałam podobne odczucia poznając koleje losów każdego z bohaterów. Początkowo zastanawiałam się, czy każda z postaci chce opowiedzieć inną historię? One były inne, ale tak bardzo podobne do siebie pod względem emocjonalnym. I kiedy poznałam ich finał okazało się, że wszystkie z nich mają wspólny punkt, że każda z tych dróg w końcu się krzyżuje ze sobą.

To opowieść pełna smutku, szarości, ale również miłości, choć trudnej i bolesnej. Niesie za sobą przesłanie o życiu, o każdym z nas, o ludzkim losie. Tu z każdej strony aż wypływa wrażliwość, mądrość i boleść duszy.

Dawno nie czytałam książki, która tak bardzo trafiła w moje serce…. cały czas sięgam po nią i zaczytuję się w wybranych przeze mnie fragmentach.

MIeliście rację… @jakmalecki czaruje słowem i cieszę się, że jeszcze tyle historii autora przede mną…