Siostra nocy

Zdarzyło wam się całkowicie zmienić podejście do jakiejś postaci?

Ostatnio w moje ręce trafiła „Siostra nocy” czyli finałowy tom trylogii. Poprzednie części tej historii łykałam i od razu po zakończeniu miauczałam, każdemu kto chciał mnie słuchać, że chcę więcej.

Dlatego też teraz nawet gdy jeszcze nie zaczęłam czytać, to już było mi przykro, że niedługo skończę.

Czy dostałam coś czego oczekiwałam?

Tak i nawet więcej. Ci z was, którzy czytali moje opinie na temat wcześniejszych tomów wiedzą, że główna bohaterka doprowadzała mnie momentami do białej gorączki. Tym razem jednak zmądrzała. Tak, zmądrzała. Sama jestem w szoku. Wydaje mi się, że finałowe wydarzenia poprzedniej części wpłynęły na nią tak mocno, że w końcu zaczęła myśleć logicznie.

Jest to też swego rodzaju fenomen, że mimo tego, że Vianne doprowadzała mnie wcześniej do szewskiej pasji, to i tak uwielbiam tę historię i na swój sposób kibicowałam tej dziewczynie.

W „Siostrze nocy” trzymam za nią kciuki jeszcze bardziej i zaczęłam darzyć ją sympatią. Jednak nie na niej świat się kończy.

Przede wszystkim na uwagę zasługuje też dynamika, to jak autorka pogmatwała wiele kwestii i to jak szalone rzeczy dzieją się na każdej stronie. Szanuję też to, że świat przedstawiony jest logiczny i jednocześnie skomplikowany i prosty. Skomplikowany, bo mamy sporo nazw własnych, miejsc i wątków. Prosty, bo jest to napisane tak, że nie miałam prawa się zgubić i zamotać.
...

Walka z niebezpiecznym władcą demonów wciąż trwa! Regulus zamierza zrealizować swoje szalone plany...

...jednak obdarzone wyjątkowymi zdolnościami siostry nie mają zamiaru mu na to pozwolić. Vianne, Aimée i Maëlle - trzy czarownice gotowe do walki, gotowe stawić czoła wszelkiemu złu, aby ochronić najbliższych i zakończyć wojnę raz na zawsze.

Nie będą w tym same. Pomogą im przyjaciele. Wspólnymi siłami - to może się udać...

Przepowiednia, wyprawa do przeszłości...

Jedynym wyjściem może okazać się tylko rozdzielenie światów. Jednak jak to zrobić, gdy czarownice i demony od pewnego czasu są nierozłączni? Czy dla dobra wszystkich, należy porzucić uczucia i kierować się rozsądkiem?

Przed siostrami trudne zadanie, a także jeszcze trudniejsze decyzje.

Jaki los czeka magicznych i demony?

Przed Wami trzeci, finałowy tom serii "Trzy czarownice"!

Ależ tu sie działo!

Opowieść o losach trzech sióstr zaciekawiła mnie już od pierwszego tomu. To właśnie tam dowiadujemy się o konflikcie z władcą demonów. Z zaciekawieniem wkroczyłam do magicznego świata naszych bohaterów. Tom drugi okazał się być jeszcze lepszy. Czekało tam na nas naprawdę wiele. Śledziłam kolejne kroki sióstr, ich poczynania i wybory, jakich musiały dokonywać. Główkowałam, komu można zaufać, kogo należy się obawiać.
Trzeci tom również oferu...

Nadszedł czas zakończenia historii o trzech czarownicach, trzech siostrach, trzech nieustraszonych kobietach.

Powiem Wam tak: jeśli nie macie w zanadrzu wolnego czasu albo bardzo cenicie sobie sen, nie bierzcie się za tę serię. Poczekajcie, aż będziecie mogli się nią rozkoszować, a mówiąc to mam na myśli: siedzieć jak na szpilkach, pochłaniać stronę za stroną, ignorować ludzkie potrzeby i czytać, czytać, czytać…

O ile przy pierwszej części nie odczuwałam aż tak skrajnych emocji, tak przy „Siostrze księżyca” i „Siostrze nocy” nie myślałam o niczym innym, tylko o powrocie do lektury. I połknęłam je w tydzień! Serce drżało mi na samą myśl, co wydarzy się na następnej stronie — jeszcze nigdy tak nie bałam się o bohaterów książki. Marah Woolf zaserwowała prawdziwy rollercoaster emocji! Nie byłam w stanie przewidzieć, jak potoczą się wydarzenia i tylko zarzucałam @ksiazka.oddycham wiadomościami typu: „Ale jak to?”, „Mrrr…”, „Nie, nie, nie!”, „Ale… ;(“.

Co do fabuły: tym razem trzy siostry muszą stoczyć ostateczną bitwę. Nie są na szczęście w tym przedsięwzięciu osamotnione. Nie znaczy to jednak, że wszystko idzie lekko, gładko i przyjemnie — wręcz przeciwnie… Bo jak zachować spokój, gdy nie wiadomo, czy sojusznikom można w pełni zaufać?

To, co zaskoczyło mnie w tej części, to motyw podróży w czasie — do tej pory legendy arturiańskie towarzyszyły nam tylko w takiej właśnie formie — opowieści. Teraz stają się rzeczywistą częścią historii. Auto...

Dzisiaj chciałam napisać wam kilka słów o ostatniej części trylogii Trzy czarownice, czyli o "Siostrze nocy" autorstwa Marah Woolf.
Po drastycznych wydarzeniach będących w poprzedniej części Vianne wraca do domu. Za długo nie będzie mogła opłakiwać zmarłych, gdyż król demonów nie próżnuje. Trzeba wymyślić nowy plan jak go pokonać. I tu wkracza Maëlle. Tylko czy jej plan się powiedzie??? Zawsze warto mieć coś w zanadrzu. Do tego dochodzi tajemnicza zagadka z grymuaru rodzinnego sióstr. Co ona oznacza??? Czy uda się pokonać króla demonów??? To już musicie przekonać się sami.
Strasznie czekałam na finał tej serii. Muszę przyznać, że podoba mi się jak autorka poprowadziła akcję. Nic nie jest oczywiste. Plany planami, ale czy im się uda skoro nie wiadomo, komu można zaufać. Wreszcie Vianne zachowuje się dojrzale. Nie tylko jej amory w głowie, ale bezpieczeństwo całego świata. Choć pojawiają się również uczucia, początkowo nieśmiałe, by w pewnym momencie wybuchnąć z pełną siłą. Muszę przyznać, że autorka zaskoczyła mnie przeniesieniem akcji do przeszłości, a dokładniej do czasów Merlina. Wreszcie Vianne dowiaduje się jakie jest jej i sióstr przeznaczenia.
Bardzo podobała mi się cała relacja między siostrami. Każda inna, ale zawsze mogły liczyć na siebie. Piękny przykład miłości siostrzanej. Jedyna rzecz, której mi brakowało to rozwinięcie wątku między Maëlle i Adenem. Kłucą się, nagle są razem i znowu kłótnia. Tu brakowało mi takiej spójności, chciałam wiedzieć jak...

Jak wiele będziesz w stanie poświęcić w walce o przyszłość?

Trzy siostry przeżyły już wszystko - utratę mocy, porwanie, zastraszanie, zmuszanie do nieludzkich wyzwań i pobicia. Nie poddały się jednak i po ucieczce z Kerys są jeszcze bardziej zdeterminowane do wygrania walki z Regulusem.

Finałowi tom skupia się na zamknięciu wszelkich wątków, aczkolwiek najpierw należy przebrnąć przez skomplikowany retelling legend arturiańskich. W trzecim tomie jest ich najwięcej i momentami zaczynałam się gubić, kto z kim był powiązany jakim wydarzeniem. Szkoda, że te legendy nie zostały wprowadzone wcześniej i skumulowały się akurat w tej części. Wiem, że wymagała tego akcja, aczkolwiek łatwo można było się pogubić.

Jednym z głównych wątków jest relacja Vianne z Aarvandem i choć bardzo lubię tę bohaterkę, z bólem muszę przyznać, że nie przepadałam za nią w tym tomie. Na zmianę przypominała sobie, czemu nie powinna przywiązywać się do demona i czemu, tak bardzo ją do niego ciągnęło. Było w niej wiele sprzeczności, które wytrącały mnie z równowagi, ale rozumiem, że taki był cel autorki. Mimo wszystko Vianne została przykładem kobiety, która wie, na czym polegają obowiązki i na czym polega miłość.

Pomimo drobnych rzeczy, które nieumiliły mi czytania i tak bardzo szybko pochłonęłam tę część. Zakończenie przygód sióstr okazało się niezwykle wzruszające i wiem, że na długo go nie zapomnę.

Cudowne zakończenie wspaniałej serii. Na początku akcja mocno zwalnia w porównaniu do drugiej części i odczułam przez to pewien niedosyt, natomiast kiedy już się rozkręciła, ponownie pochłonęła mnie magia Trzech Czarownic i znów nie mogłam oderwać się od książki.
Bohaterowie są cudowni, kreacja świata jest cudowna i wydarzenia, które się rozgrywają, również są cudowne, choć nie zawsze szczęśliwe. Autorka tak umiejętnie wszystko opisywała, że w mojej głowie widziałam obrazy, jakbym oglądała film. To było niesamowite wrażenie!
Na pewno jeszcze nie raz będę wracać do historii sióstr Grandier. Może niekoniecznie do całych powieści (jest tyle książek i tak mało czasu!), ale na pewno do swoich ulubionych scen i wiem, że tej historii na pewno nie zapomnę (chociaż akurat to jest minusem, bo gdybym zapomniała, mogłabym przeczytać ją na nowo i ponownie czuć ten ocean uczuć, który się tutaj rozgrywa).