Korona popiołów

Nefertati przechodzi przemianę, a jej nowe życie jest dla niej przekleństwem. Stała się niebezpieczna dla swoich bliskich, a każde zbliżenie do Azraela wywołuje u niej ból. Mimo wszystko postanawia odnaleźć zaginioną koronę, a także dokonać zemsty. Set jednak jest pełen niespodzianek i okazuje się, że nie wszystko było takie na jakie wyglądało.
Czy kobieta ma szansę dokonać ponownej przemiany i odzyskać człowieczeństwo? Czy dla niej i Azraela jest jakakolwiek nadzieja? A może po powrocie na Atlantydę powróci do dawnej ukochanej?

"Korona popiołów" to trzeci tom Kronik Atlandyty. Historii która jak dla mnie mogłaby nie mieć końca, ale niestety tak się nie da.
Jestem totalnie oczarowana bohaterami, wydarzeniami i wszystkim co wiąże się z historią Azraela i Nefertati. Tu nie ma nudy, ciągle coś się dzieje, nie ominą nas również zaskakujące momenty. Uczucie które łączy głównych bohaterów jest niezwykłe, aczkolwiek czy aby na pewno wystarczające?
Podsumowując wszystkie trzy tomy, autorka przedstawiła nam opowieść do której aż chce się wracać. Nie są to książki na raz. Ja z pewnością kiedyś przeczytam je ponownie, zakładam że będzie to nawet w niedalekiej przyszłości.
Czy macie ochotę wziąć udział w poszukiwaniach zaginionych insygniów, dzięki którym Atlantyda może zostać wydobyta na powierzchnię, a zwykła śmiertelniczka musi zmierzyć się z gniewem bogów i stawić czoła ich oczekiwaniom? Jeśli tak to Kroniki Atlantydy są tym czego szukacie.

Fanką autorki zostałam czytając trylogię Trzy czarownice, a Kroniki Atlantydy pogłębiły tę sympatię. Ona śmiertelniczka,on anioł. Miłość Nefertari i Azraela nigdy nie miała zbyt optymistycznych perspektyw na przyszłość,jednak teraz, gdy ona też stała się nieśmiertelną jest jeszcze gorzej. Bowiem na wampiry się poluje, a nie z nimi związuje. Dziewczyna jest jednak niezbędna do dalszych poszukiwań ostatniego z insygniów władzy. Tylko czy w obecnej sytuacji można jej ufać? Dodatkowo rodzi się pytanie jaka jest rola Seta w całym tym zamieszaniu? Zawsze był zły i dążył do władzy czy może jednak został kozłem ofiarnym uknutego przez innych spisku? Nefertari musi poszukać odpowiedzi na to pytanie, nauczyć się funkcjonować jako wampir,a na dodatek poszukać wskazówek co do lokalizacji korony. Choć wydaje się to wręcz niewykonalne, nie są to jedyne trudności postawione przed Taris. Musi jeszcze zdecydować co jest ważniejsze powrót Atlantydy czy przywrócenie życia zmienionym w demony. Czy dziewczyna da sobie radę? Czy miłość Nefertari i Azraela ma szansę przetrwać? Jak potoczą się losy innych bohaterów? I czy spisek naprawdę istnieje? Przekonajcie cię sami, gwarantuję,że warto!

2 tom zakończył się tak, że miałam ochotę walnąć Aza w głowę. Przez cały 3 tom się nie zmieniło. Nie będę ukrywać, nie lubię gościa. Tari po pewnych przejściach z 2 tomu zdecydowanie lepiej wypada. Działa, planuje, rozważa.

W tym tomie nie tyle szuka się Korony Popiołów co rozważną taktyczne posunięcia ku odzyskaniu Atlantydy. Więcej tu rozmów, analiz postępowania i dawnych losów. Jest tu dużo emocji, nienawiści i dawania szans.

Niezmiennie zachwycam się tym, jak zgrabnie autorka połączyła różne religie i mitologie z ludzkim światem w sensowną i interesującą całość. Bohaterowie z różnych systemów wierzeń świetnie się zgrywają i nadają serii głębi.

Oczywiście czytałam ten tom głównie dla Seta i Horusa. Uwielbiam ich i rozumiem każde ich zachowanie. A w tej części jeszcze bardziej skradli mi serce.

Samo zakończenie serii oceniam pół na pół. Losy jednych bohaterów nie do końca określono za co plusik. A historia innej pary cóż... za słodka dla mnie ale rozumiem ją.

Naprawdę polecam Wam Kroniki Atlantydy. Poszukiwania, duża dawka historii z elementami fantastyki, świetni bohaterowie i duszny pustynny klimat.

„Korona Popiołów” to już trzeci i ostatni tom cudownej serii „Kroniki Atlantydy”. Autorka stworzyła świat w którym pełno wampirów, aniołów, dżinów. Znajduje się tutaj również wiele postaci historycznych, biblijnych i mitologicznych. I chociaż mogłoby się wydawać, że jest tych postaci za dużo i za bardzo różnorodnych, to tak nie jest. Każda z tych postaci została świetnie wykreowana. Moimi ulubienicami stali się główni bohaterowie. Taris która stała się kimś innym w tej części. Kim? (Nie zdradzę) oraz Azrael, który według też nieco zmienił się w tej części. Oboje zostali zdradzeni. Dziewczyna postanawia zemścić się. Pragnie odzyskać swoje życie i zrobić wszystko by tego dokonać. Nie cofnie się przed niczym i nie pozwoli się powstrzymać. Nawet Azraelowi. Uważa, że ich miłość nigdy nie miała i nie będzie mieć szans. A jaka jest prawda? Musicie sami przekonać się. W poprzednich częściach nie przepadałam za Setem, ale w tym tomie, muszę przyznać się, że zmieniałam zdanie.

Całą serię uwielbiam. „Kroniki Atlantydy” są dla mnie cyklem, który na nowo rozbudził we mnie miłość do tego gatunku. Autorka ma niezwykle lekkie pióro i dar wciągnięcia do fikcyjnego świata do tego stopnia, że nieraz można złapać się na tym, że się uwierzyło, że zaginione insygnia naprawdę istnieją. Książka nie należy do cienki i napisana jest mała czcionką, ale pomimo to czyta się ją bardzo szybko. Dostarcza ona wielu emocji. Są momenty wzruszenia, napięcia i niepokoju, ale również i zabawne dialo...

Nawet nie wiecie jak mi jest smutno, że tak wspaniała seria musiała w końcu dobiec końca. Opowieść pełna przygód, miłości, przyjaźni i intryg osadzona w niezwykle magicznym, boskim świecie.

Jeżeli ktoś tak samo jak ja za dzieciaka dosłownie pochłaniał programy telewizyjne na temat Egiptu, na temat Bogów i rozmaitych wierzeń to są to książki jakby specjalnie stworzone dla was. Znajdzie je tu to wszystko i jeszcze więcej.

🔹Po niezwykle szokującej końcówce z „Pierścienia Ognia” w tym finałowym tomie wcale nie jest mniej emocjonująco. Taris zmaga się sama ze sobą. Azrael stara się jej pomóc. A przed nimi i ich przyjaciółmi czeka ostatnie zadanie. Odnalezienie Korony Popiołów, która być może pomoże im odnaleźć Atlantydę i połączyć wieje rodzin.

Dzieje się naprawdę sporo! Jest emocjonalnie, interesująco, momentami przerażająco. Warto było poznać ten świat pełen cudów, świetnych bohaterów, tych głównych i tych pobocznych (kocham Horusa), a także zapoznać się z różnymi zagadnieniami z mitologii egipskiej i nie tylko tej.

W tym tomie ogromnie mi się podobała przemiana Taris. Widać było, że nie jest jej łatwo poradzić sobie z sytuacją w jakiej się znalazła, a mimo tego ciągle myślała o bezpieczeństwie innych. Momentami zachowywała się tak, że miałam ochotę wyrządzić jej krzywdę, jednak takie zachowania są po prostu ludzkie, co było naprawdę świetne.

Ogromnie polecam!

Mocno zawiodłam się na tej części. Po poprzednich dwóch tomach liczyłam na dużo więcej. Niestety większość książki była przegadana. Praktycznie nic się nie działo, poza rozmowami bohaterów. Kiedy się już zadziało to tylko na chwilę, a później sytuacja stała się absurdalna, a wręcz tandetna. Dopiero zakończenie mnie bardziej zainteresowało, gdy skomplikowała się relacja między Taris a Azraelem, ale... potoczyła się w tak żenujący sposób i w takim tempie, że czuję niesmak. Jestem bardzo zawiedziona, bo można było skrócić pierwszą część poszukiwać Korony Popiołów, a bardziej rozbudować wątek po powrocie na Atlantydę i myślę, że wybrzmiałoby to o wiele lepiej.

Nadszedł czas na zwieńczenie trylogii o Nefertari, Azraelu i zatopionej Atlantydzie.

Po zakończeniu "Pierścienia ognia" Marah Woolf byłam pełna nadziei - choć większości finał się nie podobał, dla mnie był niespodziewany, fantastyczny i taki, jak sobie wymarzyłam. Sięgnęłam zatem po "Koronę popiołów", czyli trzecią część "Kronik Atlantydy" i… o matko jedyna, jak ja się nudziłam! W każdym razie na początku.

Uwielbiam Taris, naprawdę. Jest silną, twardo stąpającą po ziemi młodą kobietą i tym zaskarbiła sobie moją sympatię w poprzednich tomach. Oczywiście, w "Koronie" przechodzi trudne momenty i musi się dostosować się do nowej rzeczywistości, ale tutaj była po prostu nie do zniesienia. Ciągłe powtórki, te same przemyślenia sprawiały, że 200 stron ciągnęło mi się niczym 500. Co mnie jednak zaskoczyło? Azrael, którego nie mogę już nazywać Dupazrielem - tutaj stanął na wysokości zadania i w końcu zachowywał się jak facet, a nie ciepła klucha.

A co z samym poszukiwaniem korony? No właśnie, użalanie się Taris nad sobą sprawiło, że zeszło ono na dalszy plan i trochę potrwało, nim bohaterowie przypomnieli sobie, że mają zadanie do wykonania. Czy im się udało? Tego musicie dowiedzieć się sami, ale wiedzcie, że końcówka na szczęście mnie usatysfakcjonowała. Oczywiście, było słodko, ale samo rozegranie i rozwiązanie wszystkich problemów zostało świetnie poprowadzone.

Za co lubię tę serię? Za kobiece bohaterki (Kimmy <3 i Taris (choć w Koronie miał...