Słoneczniki po burzy

Powiem tak, lubie sagi rodzinne, przywiązuje sie do bohaterów, przeżywam ich radości i smutki, dlatego chętnie zabrałam się za tę serię. Historia Lilki i jej córeczki wydawała się interesująca, tym bardziej, że poruszała trudny temat przemocy domowej. I w sumie nawet byó ciekawie choć troche zabrakło mi dynamiki. Za dużo było ciągłych powrotów głównej bohaterki do przeszłości. Zbyt przewidywalna była sama akcja powieści, ale zajrzę do kolejnego tomu, choćby po to, żeby znowu spotkac się z dziadkiem Jankiem, który dzieli i rządzi domem. No rewelacyjna postać.
Ale oprócz dramatycznych wydarzeń, w powieści pełno jest prawdziwej więzi rodzinnej, gdzie każdy może na każdego liczyć.
Podsuwowując zapowiada się całkiem nieźle, zobaczymy co autorka zaserwuje nam w kolejnym tomie.

"Słoneczniki po burzy" to bardzo udany debiut literacki Eweliny Mantyckiej. Autorka wykorzystała potencjał swojej opowieści do maksimum. Historia opowiedziana została w sposób niezwykle ciekawy i intrygujący, pozostawiając nieco miejsca na pewne niedopowiedzenia i tajemnice z przeszłości, które na razie dopiero nieśmiało przypominają bohaterom o swoim istnieniu. Bo trzeba nam pamiętać, że "Słoneczniki po burzy" to pierwsza część trzytomowego cyklu, w którym na pewno jeszcze wiele się wydarzy. Jestem bardzo ciekawa w jaki sposób autorka przekaże czytelnikom zdarzenia dotyczące przeszłości rodziny Żmudzkich, a szczególnie te związane z Rozalią - nestorką rodu.

Prosty jezyk, wyrazisty styl, umiejętnie przekazywanie emocji i spora dawka humoru tworzą ciepły klimat opowieści, która staje się dla nas bardzo swojska. I choć opowiada o pozornie zwyczajnym życiu, porusza ważkie problemy i stawia na siłę rodziny i więzy łączące poszczególnych jej członków. A że po burzy zawsze wychodzi słońce, to jest szansa, że i do bohaterów uśmiechnie się los.

Lektura tej powieści dostarczyła mi wielu ciekawych wrażeń, zapewniła sporą dawkę relaksu i pozwoliła miło spędzić czas w niesamowitym otoczeniu, gdzie życie płynie wolniej, ludzie są dla siebie mili i pomocni, a problemy dopingują do życiowych zmian.

,, Duch Izy zawsze nawiedzał ich rodzinę. Przez lata. Jak całun śmierci, który okrywa twoją duszę, jak zadra w sercu. Tamtej wiosny rodząca się do życia ziemia zabrała również ją. Małą dziewczynkę, która nigdy nie dorosła".

Niesamowita książka. Taka czuła i dobra, choć pokazuje nam wszystko z perspektywy pewnego chłodnego życia. Z perspektywy bólu i krzywd bohaterów, których niestety nie brakuje. W książce podobało mi się to, że wewnątrz okładki znalazłam drzewo genealogiczne, które przedstawiało mi wszystkie pokrewieństwa, jakie są w niej zawarte. I tak na pierwszym planie poznałam okropne życie Liliany, które przypominało mi zgniecioną puszkę po piwie z której jeszcze kapały kropelki płynu. Tym płynem było jej życie i córki. Pewnego dnia czara się przelała i kobieta uciekła od mężczyzny z którego wiał tylko buntowniczy jad. Zaszła się w domku rodzinnym mając nadzieję, że jeszcze nie jest za późno, by odratować przyszłość córki. Pozna tam zupełnie inne osoby, które znacznie przyczynią się do nowego życia. Czy zatem jednak będzie to zmiana na lepsze? Czy przeszłość ponownie da o sobie znak?
Książka wciąga od pierwszej linijki. Zaczaruje nas swoim spokojem i burzliwością życia bohatwrów. Postacie wyzwolą was dwa rodzaje emocji, a będzie nimi współczucie i ciepłota, jaką okażą niektórzy. Taka dobra opowieść która niesie przesłania i ukazuje jak nasze decyzje wpływają na życie nasze i bliskich. Przepełniona ozdobnikami, cudownymi opisami, które jakby sprawowały...

„Słoneczniki po burzy” były debiutem autorki, który okazał się być jak najbardziej udany. Styl pisania pani Mantyckiej jest lekki i przyjemny w odbiorze nawet jeżeli poruszana tematyka wcale nie jest taka łatwa.

Książka ma swój niesamowity klimat i chwyta za serce. Opowiedziana historia jest tragiczna, ale i na swój sposób piękna. Główna bohaterka - Lilka i jej córeczka Kaja przeszły przez życie piekło. Być może w głowach wielu czytelników zaświeci się lampka, dlaczego ta dziewczyna tak długo zwlekała z ucieczką od męża. Ktoś może powiedzieć, że jest złą matką i sama jest sobie winna wielu rzeczy. Jednak pamiętajcie, jeżeli nie byliście nigdy w takiej sytuacji to nie oceniajcie. Teraz może się wydawać, że zrobilibyście wszystko inaczej, ale prawda jest taka, że w obliczu takich tragedii człowiek nie zawsze działa racjonalnie. Autorka ukazała nam portret poturbowanej przez życie kobiety, która znalazła w sobie siłę na walkę o lepsze życie i szczęście córeczki. Jednak czym byłby romans bez miłości? Tak jak w życiu, pojawia się ona niespodziewanie i wystarczy się na nią otworzyć. Po przejściach nie jest to proste, ale nie warto skazywać się na samotność do czego doszła nasza bohaterka.

Saga po raz kolejny porwała mnie w niesamowity świat sielankowej i ciepłej prowincji, gdzie życie toczy się całkiem inaczej niż w wielkim mieście. Mała miejscowość i dwór Rozalii Żmudzkiej okazał się być miejscem azylu i szczęście nie tylko dla Lilki, ale i dla mnie. Za sp...

... Mniej byłoby zła na świecie, gdyby człowiek jak słonecznik obracający się w kierunku słońca, obracał się w stronę dobra...

Debiut musi być.
Debiut perełka tym bardziej.

"Słoneczniki po burzy" to pierwszy tom rozpoczynający sagę rodzinną osadzoną w realiach współczesnej polskiej wsi.
Dużą pomocą jest drzewo genealogiczne rodu Żmudzkich. Dzięki temu łatwiej nam na początku poznać bohaterów, połączyć nam ich więzi z poszczególnymi członkami rodziny.
Liliana żyła w toksycznym małżeństwie.
Na wszystko co działo się w domu patrzyła ich córeczka. Pewnego dnia miarka się przebrała i Lila wraz z córką ucieka do rodzinnego dworku, gdzie spędziła dzieciństwo.
Nie chcę aby jej córka żyła z traumą i ma nadzieję, że w innym otoczeniu zmieni się to na lepsze. A mała zapomni o wszystkich przykrych rzeczach, które widziała w domu. Czy jej życie się odmieni? Czy poznane osoby odmienią jej wiarę w człowieka?

Pierwszy tom pochłonął mnie całkowicie. Oczarował i wciągnął w losy naszych bohaterów.
Przez książkę się płynęło, to było tak dobre.
Bohaterowie świetni, tacy nasi, normalni, z sercem na dłoni, z codziennymi problemami.
Przeniosłam się do malowniczej wsi, starego dworku, przyjaciół, życzliwych sąsiadów.
To było cudowne spotkanie. Lilianę i jej córeczkę od samego początku polubiłam.
Do tego nawiedzony dworek babci Rozalii.
Mimo, że mogłoby się zdawać, że to tylko historia wymyślona przez autorkę, to niesie ze sob...

Saga rodziny z Ogrodowej.
Słoneczniki po burzy.
Ewelina Maria Mantycka
@ewelina_maria_mantycka
Wydawnictwo Videgraf

Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Piękna lecz bolesna historia, przepełniona łzami i cierpieniem, zbolałym sercem i duszą. Razy wymierzane przez najbliższą osobę bolą najbardziej. Są niczym nóż wbijany w serce. Trudno pogodzić się z tym, że ktoś, kto był dla nas całym światem teraz ten świat niszczy. Ciężko podjąć decyzję o odejściu, szczególnie gdy jest dziecko, ale czasem ucieczka to najlepsze, co można zrobić.

To właśnie spotyka główną bohaterkę. Chcąc zaznać spokoju i zapewnić dziecku życie bez kłótni i awantur wraca w rodzinne strony, gdzie w otoczeniu najbliższych próbuje odbudować to, co przez lata było niszczone - poczucie bezpieczeństwa, stabilizację i szczęście. Niestety jak to w życiu bywa kat tak łatwo swojej ofierze nie odpuszcza...

Jak skończy się ta historia, czy bohaterka zazna spokoju, ułoży sobie życie i w końcu poczuje się spełnioną i docenioną kobietą?

Polecam serdecznie. Tak wzruszającej, pełnej emocji i doprowadzającej do łez książki dawno nie czytałam. Mimo, że tematyka była bardzo trudna, wręcz bolesna - nie mogłam ani na moment oderwać się od czytania. Po prostu pochłonęłam lekturę na raz. Utożsamiałam się z bohaterką i mocno ją dopingowałam. Takich książek na rynku czytelniczym powinno być wi...

Czy ktoś zna "Słoneczniki po burzy" 🌻🌻🌻? Raczka do góry 🙋.
.
Oczywiście ja 😊. A resztę proszę o nadrobienie, bo warto.
.
Muszę przyznać, że książka bardzo mnie zainteresowała. Wszystko mi się podobało i właśnie tego potrzebowałam.
.
Autorkę polubiłam, jej styl jest taki jaki lubię. Czyta się szybko i przyjemnie. Fabuła mimo, że jest trochę przewidywalna wciąga i zaciekawia, momentami śmieszy. Jednak w swojej książce autorka porusza bardzo ważny temat - jakim jest przemoc domowa... i bardzo się cieszę, że mogłam poznać tę historię.

Lubię sagi rodzinne z tajemnicami w tle.
"Słoneczniki po burzy" to pierwszy tom cyklu,w nim poznajemy Lilkę,która po bolesnych przeżyciach razem z córeczką wraca w rodzinne strony i zatrzymuje się u dziadka w dworku prababki.
Warto!!