Smycz

"Smycz" czytałam czekając w kolejce do przychodni.
Mimo opuchniętej i bolesnej twarzy, nie mogłam przestać się śmiać. Niewątpliwie humor jest bardzo mocną stroną tej powieści. Jest to jednak śmiech przez łzy, przeplatający się z mocną dawką absurdu.
Książka porusza wiele trudnych tematów. Tak trudnych, że najchętniej spora część naszego społeczeństwa zakopała by je pod ziemię. I… własciwie dokładnie to robi.
Jednym z takich tematów jest „teoria świra”.
Niejednokrotnie przechodzimy ulicą, mijając osoby zachowujące się nieracjonalnie. Ludzi bardzo dziwnie ubranych lub przebranych… Przekonanych, że są zbawicielami świata, przybyszami z przyszłości, by ocalić Ziemię od zagłady atomowej… Albo wypluwających ze swoich ust potok słów, którego nie sposób traktować poważnie.
Kim jednak są tacy ludzie i co o nich wiemy tak naprawdę? Co sprawia, że we własnej głowie budują taką a nie inną własna tożsamość? Co się może wydarzyć, gdy takich ludzi coś połączy?
Co się dzieje z człowiekiem, którego przygniotła tragedia, jednak na czas nie otrzymał niezbędnej pomocy?
W powieści przewija się temat uzależnienia i sztuki. Czy jedno sprzyja drugiemu, i odwrotnie? Kim właściwie dzisiaj jest artysta? Jaką ma pozycję w nowoczesnym społeczeństwie, gdzie liczą się konkretne liczby i produktywność?
Książka jest też o tym, jak łatwo zbudować swoją tożsamość na powierzchownych stwierdzeniach, i przyjąć za swoje to, co myślą o nas inni.
Powieść zainteresuje osoby poszuku...