Spełniacze

To moje kolejne spotkanie z książką Pani Małgorzaty Falkowskiej i kolejne udane. Wydaje mi się nawet, że to najlepsza książka Autorki, jaką przeczytałam. 

Książka, chociaż krótka, dostarcza tak wielu emocji, że ciężko je nawet wszystkie wymienić. Pojawiły się łzy wzruszenia i rozpaczy (to z powodu zakończenia) oraz wściekłość na niesprawiedliwość losu. Szczęście z powodu kolejnego spełnionego marzenia miesza się tu ze smutkiem z powodu problemów głównych bohaterów. Książka jest bardzo ciepła, przepełniona dobrem, empatią, troską o innego człowieka. Jest miłość, jest przyjaźń, są poważne problemy. Nie dość, że każde z dzieci razem ze swoim pragnieniem wnosi do tej opowieści przeróżne troski i zmartwienia, to nie omijają one również naszych głównych bohaterów. A to są tacy dobrzy ludzie. Poświęcają się dla innych, często kosztem swojego snu, spraw na uczelni, spraw prywatnych. Robią, co mogą, aby uszczęśliwić każde dziecko, nawet jeśli niektóre pragnienia wydają się być niemożliwe do spełnienia. Im się to udaje. Widać, że wkładają w to całe serce. Organizacyjnie też zawsze są świetnie przygotowani. A i tak los nie jest dla nich łaskawy. Jedna z osób miała trudne dzieciństwo, boryka się z tym problemem do dziś. Inna ma rodziców, którzy wywierają na niej presję. Chcieliby sterować jej życiem. Jedna z osób wydaje się mieć szczęśliwe życie, ciepły dom, kochającą, chociaż nieco nadopiekuńczą mamę i wszystkiego pod dostatkiem. Ale jest nieszczęśliwie zakochana, skacze z...