Spotkanie w Positano

Akcja powieści rozgrywa się na początku lat 50. XX wieku. Podczas wizyty w Positano Goliarda szukając lokalizacji do filmu, dostrzega piękną kobietę, przemykającą po kawiarnianych barach i restauracjach w wiosce. Kobieta, o której mowa, to Erica wdowa z bardzo zamożnej rodziny, lokalnie znana jako „Księżniczką”. Ich przypadkowe spotkanie owocuje przyjaźnią, a Erica dzieli się swoją historią życia z Goliardą.

"Spotkanie w Positano " to na wpół autobiograficzna powieść mieniąca się pięknem i zmysłowością. Positano to mało turystyczna miejscowość, w której panuje zdecydowanie leniwa atmosfera i czuć klimat małego włoskiego miasteczka. To bardzo piękna opowieść o przyjaźni, o powierzeniu swoich tajemnic i sekretów napisana pięknym językiem. Mimo wszystko to książka którą nie każdemu przypadnie do gustu zwłaszcza przez niezwykle poetycki język i niezwykle długie zdania. To książka zdecydowanie dla zwolenników nastrojowych i klimatycznych powieści.

"Żadna sympatia ani miłość nie wytrzyma, gdy przebywa się za dużo ze sobą".

To było moje pierwsze spotkanie z autorką – Golliardą Sapienzą – pierwsze i z pewnością nie ostatnie. Zamówiłam "Sztukę radości" i pewnie niedługo przeczytam. Po książkę sięgnęłam bardzo spontanicznie. Przeczytałam opis i moje czytelnicze przeczucie powiedziało mi, że to ta. Odpowiednia dla mnie i we właściwym momencie.
Podeszłam do niej z pewnym dystansem. Odkrywałam ją z pewnym zafrapowaniem, z nieśmiałością, jaką się ma, gdy się sięga po coś nowego. Po historie, które prowadzą w nieodkryte tereny i przeszłość.
I... Nie zawiodłam się, zostałam zaczarowana.

"Spotkanie w Positano" to historia dwóch kobiet, każda z trochę innego środowiska, z innego świata. Chwilami wydaje się, jakby każda z nich żyła w innej epoce. Obie poznają się w niezwykle urokliwym miasteczku we Włoszech. Od jednego spotkania, od krótkiej wymiany zdań, zaczyna się przyjaźń na całe życie. Niełatwa przyjaźń, ponieważ w niej kryje się wiele historii i tajemnice. To niezwykła opowieść o relacjach, ludzkich przeżyciach i doświadczeniach. W tle zjawiskowe miasteczko, cudowni ludzie. Czytając powieść, przeniosłam się do Włoch, choć nigdy tam nie byłam...

Książka tak bardzo mnie wciągnęła, a właściwie można by powiedzieć, upoiła mnie sobą. I przeczytałam ją prawie całą jednego dnia. Autorka tak ją napisała, że mnie przychodzą dwa słowa, które opisują tę powieść – ona uwodzi i jest zmysłowa.

...

"Positano leczy wszystko, otwiera ci umysł na przeżyte dawniej cierpienia i rzuca światło na obecne, często ratuje cię przed błędną decyzją. To dziwne, ale czasami mam wrażenie, że ta nadmorska koncha chroniona przez górskie bastiony działa niczym lustro prawdy, zmusza cię do spojrzenia sobie prosto w serce, a to bezkresne morze, niemal zawsze przejrzyste i spokojne, również wzywa do ponownego przyjrzenia się sobie."

Są takie książki, w których miejsce akcji odgrywa równie ważną rolę jak główny bohater. W powieści Goliardy Sapienzy tak właśnie jest z Positano. Malownicze miasto położone w Kampanii staje się świadkiem wydarzeń i miejscem spotkań dwóch przyjaciółek: Goliardy i Erici.

Goliarda przybywa do Positano, aby zbadać okolicę pod kątem przyszłego filmu. Erica to zjawiskowa "księżna", posiadaczka pięknej willi, gdzie chętnie gości swoich przyjaciół. Obie kobiety pracują w branży filmowej, są zamożne i ustatkowane. Podczas spotkań prowadzą rozmowy o życiu, rodzinie, zwierzają się ze swoich problemów. Czasami ich dialogi są zwyczajne i proste, czasami bogate w przemyślenia, wypełnione emocjami.

W tej książce w równym stopniu urzekł mnie język powieści oraz włoska sceneria, stworzona za pomocą Positano w latach 50. XX wieku. Czułam "chłodne mury pachnące landrynkami", słowa przepełnione tęsknotą i ulotność chwil. Autorka przedstawia nam obraz kobiecej przyjaźni. Poznajemy przyjaciółki, które za każdym razem do siebie wracają ale które też mają...

„Spotkanie w Positano” napisana jest wręcz w malowniczym językiem, który przenosi czytelnika do urokliwego miasteczka Positano. Styl pisania autorki powoduje, że czytając książkę czujemy morską bryzę, słońce otulające naszą twarz i szum fal, który tak kocham. Fabuła krąży głównie wokół tematu przyjaźni pomiędzy dwiema bohaterkami, Goliardą i Ericą. Akcja rozkręca się leniwie, ale zdecydowanie pasuje to do miejsca gdzie się rozgrywa się cała historia. Jednak momentami leniwa akcja połączona ze zdaniami wielokrotnie złożonymi może męczyć czytelnika i tak też działo się ze mną. Dlatego nie mogę powiedzieć, że książka bardzo mnie porwała. Jak najbardziej jej treść jest wartościowa, a przyjaźni i wręcz intymnej relacji zachodzącej pomiędzy bohaterkami może pozazdrościć niejedna osoba. Zatem niestety, aby poznać całą historię musiałam robić kilkanaście podejść do lektury pomimo, że ma ona niewiele stron. Dialogi pomiędzy bohaterkami były inteligentne i poruszały ważne, współczesne tematy, jednak sposób narracji całej książki momentami powodował, że nie do końca wiedziałam z czyjego punktu widzenia jest ona teraz pisana. Dodatkowo w egzemplarzu recenzenckim imię Erici pisane było w dwóch formach - Erica oraz Erika. Mam nadzieję, że w egzemplarzach finalnych zostało to zredagowane.

„Spotkanie w Positano” to książka spokojna, gdzie kluczowi są bohaterzy i ich emocje. Przyznaję, że mam do niej bardzo mieszane uczucia, ponieważ pomimo swoich wad potrafiła ...



Uczucie niepokoju towarzyszyło mi przez całą lekturę, chociaż to nie thriller, to powieść o wielu płaszczyznach.

Po pierwsze przyjaźń. Trochę skomplikowana i mało oczywista, nawiązująca się między dwiema kobietami, momentami nosząca znamiona fascynacji czy zachłyśnięcia się drugą osobą.

Po drugie życiowa ścieżka. Czy bohaterki będą przez lata pracowały na swój sukces, a może nadejdzie on niespodziewanie w momencie nagłej zmiany planów. Bardzo ciekawe podejście do życia, mało spotykane w moim otoczeniu.

Po trzecie tło historyczne. Małe włoskie miasteczko w latach pięćdziesiątych rządziło się swoimi prawami. Mnóstwo sztuki, kultury, zwyczajnego życia i temperamentu bohaterów.

Po czwarte biograficzne ciekawostki. Pisarka pisze o sobie, jestem pewna, że większość uczuć pochodzi z głębi jej duszy. Znów czułam się jak podglą...

W książce obserwujemy, tak jak obiecywał opis z okładki, przyjaźń dwóch kobiet we włoskiej scenerii. Ich relacja przypomina trochę uczennicy z mentorką, ale więcej w niej ciepła i sympatii. Po zapoznaniu się z krótką biografią autorki w Internecie oraz przeczytaniu dodatku Angelo Pellegrino zamieszczonego na końcu powieści, dochodzę do wniosku, że Sapienza starała się rozszczepić własną osobowość na te dwie postacie.

Zachęcam do odbycia tej niezwykłej podróży, to książka idealna do czytania w słońcu i odpływania myślami w stronę Włoch.