Sukcesja

"Sukcesja" to kolejna ciekawa książka pani Joanny Dulewicz. Wciąga od początku i nie daje się odłożyć na potem.
Polecam

Choć mam wielu ulubionych autorów, to wciąż chętnie sięgam po nieznane mi wcześniej nazwiska. Gdy przeczytałam opis "Sukcesji", byłam przekonana, że jest to książka dla mnie. Od zawsze fascynowały mnie rodzinne klany, te wszystkie sympatie i antypatie oraz oczywiście sprawy spadkowe. Te ostatnie kojarzą się przecież z klasyką kryminału, a wiecie już, że i do niej mam słabość. Czy zatem Joannie Dulewicz rzeczywiście udało się mnie zachwycić?

Odpowiedź na to pytanie nie jest na pewno oczywista, bo i ta powieść taka nie jest. Trudno ją nawet jednoznacznie zaklasyfikować, bo choć na okładce została określona jako thriller psychologiczny, to w moim odczuciu tak nie jest. Jest jedyna w swoim rodzaju, rzeczywiście bardzo mocno oparta na aspektach psychologicznych, ale cech thrillera w niej nie dostrzegłam, fabule bliżej jest raczej do kryminału.

"Sukcesja" ma doskonałą konstrukcję, dokładnie taką, jaką uwielbiam, czyli wydarzenia przedstawione są z perspektywy wielu bohaterów, a dodatkowo teraźniejszość przeplatana jest fragmentami sprzed dwudziestu lat. Mnogość postaci może się wydawać początkowo przytłaczająca, tym bardziej, że trudno zapamiętać powiązania między nimi, bo autorka opisuje je wszystkie jednocześnie na samym początku, z czasem jednak akcja wciąga tak bardzo i wątki zazębiają się na tyle, że samo układa się to w głowie.

Wspominałam już, że jest to książka przede wszystkim psychologiczna. Na czterystu pięćdziesięciu stronach autorka n...

W odrestaurowanym niedawno pałacyku Aleksandrowiczów Sara Blosh organizuje przyjęcie dla członków rodziny. Podczas uroczystości gaśnie na moment światło a krótka przerwa w dostawie prądu oświetli smutną prawdę o nagłej śmierci jednego z uczestników spotkania. Ginie dosyć blisko spokrewniony z właścicielką Tomasz Wilecki, lokalny biznesmen, który wśród mieszkańców Węglanowa nie miał najlepszej opinii a z biegiem wydarzeń okaże się, że niemal każdy z uczestników rodzinnego zjazdu mógł mieć motyw, żeby pozbawić Wileckiego życia.

Tak rozpoczyna się "Sukcesja" Joanny Dulewicz, fabularnie powyższa historia przywodzi mi na myśl klasyczne kryminały Agaty Christie, gdzie morderca znajduje się wśród zamkniętej grupy osób a zadaniem czytelnika jest odczytać tropy i wskazać winnego. Autorka idzie tutaj jednak krok dalej, serwując nam opowieść nie tyle o samym zabójstwie ale przede wszystkim o mieszkańcach małej miejscowości, w której większość jest ze sobą spokrewniona, gdzie każdy zna sekrety innych, starając się jednocześnie stać na straży swoich własnych tajemnic. A tych mamy tu całkiem sporo.

Prowadzona dwutorowo narracja pozwala czytelnikowi cofnąć się w czasie, dokonując retrospekcji, która powolutku odkrywa powiązania i rozjaśnia zawiłości w relacjach poszczególnych bohaterów. Siłą powieści jest bogactwo mocno rozbudowanych w warstwie psychicznej postaci, zagłębianie się w ich indywidualne historie pozwala nam zrozumieć, w j...

“Sukcesja” to thriller psychologiczny dla fanów ciekawych zagadek i nieoczywistych rozwiązań. Jedno morderstwo uruchamia lawinę wspomnień i wzajemnych oskarżeń. Podejrzanych jest zbyt wielu by szybko rozwiązać sprawę, a zabytkowa willa okazuje się idealnym miejscem do popełnienia zbrodni.

Książka zaczyna się od bardzo mocnych zdarzeń z przeszłości, które nadadzą bieg całej akcji i od zabójstwa Tomasza Wileckiego, do którego dochodzi podczas rodzinnego spotkania. Wszyscy podejrzani są na miejscu. Co więcej, praktycznie każdy ma coś na sumieniu i dawniej lub obecnie wszedł w konflikt z Tomaszem. Komisarz Borys Bulsa podejmuje się rozwikłania tej zagadki i wchodzi w sieć intryg utkaną przez rodzinę i znajomych zamordowanego. Czy uda się odkryć prawdę nim ślady zostaną zatarte?

“Sukcesję” czytało mi się znakomicie, choć musze przyznać, że to książka, która wymaga skupienia ze względu na mnogość wątków i postaci. Każda z nich zostaje nam nakreślona i przedstawiony jest jej stosunek i powiązania z Tomaszem. Do tego retrospekcje (cofamy się o niemal dwadzieścia lat), które przybliżają relacje bohaterów z przeszłości. Ich powiązania są niekiedy zaskakujące i bardzo bliskie, a dzięki narracji z perspektywy każdego z nich możemy poznać pobudki ich działań .

W “Sukcesji” nikt nie ma czystego sumienia, a zabójstwo Wileckiego sprawia, że grzeszki z przeszłości zaczynają doganiać każdego. Intrygi skrzętnie ukrywane przez lata ujrzą światło dzienne i żadn...

Zabytkowa willa, spadkobierczyni ogromnej fortuny, huczne przyjęcie w gronie najbliższej rodziny i znajomych oraz… morderca. Tak zapowiada się „Sukcesja” autorstwa Joanny Dulewicz, w którym głównym wątkiem staje się morderstwo jednego z członków rodziny spadkobierczyni fortuny Aleksadrowiczów. Kto mógł chcieć śmierci jednego z gości? W toku rozpoczętego śledztwa okazuje się, że chętnych nie brakuje, co nie powinno nikogo dziwić. Świat bogatych ludzi często bowiem otoczony jest zewsząd rozmaitymi tajemnicami i zepsuciem, które nierzadko pudrowane są za pomocą ilości zer na koncie. Aż chciałoby się rzec, że brzmi całkiem znajomo. Gdzieś już to zapewne widzieliśmy albo czytaliśmy, ale czy aby na pewno?

Pierwszą rzeczą, na którą zwróciłem uwagę czytając tę książkę to niezwykle plastyczny i lekki język autorki- Joanna Dulewicz z ogromną precyzją potrafiła wprowadzić mnie w świat swojej wyobraźni, doskonale obrazując każdy, najmniejszy szczegół. Zabieg ten budzi we mnie najczęściej znudzenie, czego tutaj absolutnie nie doświadczyłem, co ostatecznie okazało się świetnym prognostykiem do dalszej lektury. Przytłaczała mnie natomiast ilość bohaterów- ciężko było mi momentami połapać się w ich strukturze. Gubiłem się kto jest kim, z kim i dlaczego. Zajęło mi trochę czasu zanim poukładałem sobie ich wszystkich w głowie, a później było już tylko lepiej.

„Sukcesja” w domyśle autorki jest thrillerem o wątku kryminalnym. Mimo tego ja, zagłębiając ...

„(…) wielu ludzi upatruje sobie prawo do wymierzania sprawiedliwości, definiując ją przy tym wyłącznie według własnego uznania”.

Mała miejscowość w województwie świętokrzyskim. Wszyscy się się tu znają. Niektórzy się lubią, inni nienawidzą. Kto by pomyślał, że to urocze miejsce stanowi istne „grzęzawisko tajemnic”.

Pewnego dnia, podczas kameralnej, zamkniętej imprezy dla rodziny i przyjaciół spadkobierczyni majątku Aleksandrowiczów, jeden z uczestników przyjęcia zostaje zamordowany.

Lokalny biznesmen – „lord wyrobów drzewnych”; przystojny, silny energiczny i zadbany facet; przy tym bystry i elokwentny człowiek; mąż i ojciec – zostaje znaleziony martwy. Rozpoczyna się śledztwo, które ujawnia mroczną stronę duszy i ciała ofiary. Okazuje się, że wiele osób miało ochotę, sposobność i motyw, by raz na zawszę pozbyć się człowieka powszechnie uważanego za niebezpiecznego i bezwzględnego manipulatora. Podejrzani przerzucają się winą „jak gorącym kartoflem”.

Czy śmierć biznesmena, to przypadek, czy raczej efekt misternie ułożonego planu?

To śledztwo, „to nie kilka brawurowych akcji jakiegoś samotnego wilka, lecz mrówcza praca zespołowa, polegająca na wyłuskaniu prawdy z gąszczu informacji i żmudnym łączeniu ze sobą często z pozoru niepasujących do siebie elementów układanki”, z której powoli wyłania się barwny obraz, choć początkowo zamazany, nieostry i niepełny. Ktoś musi się natr...

Najnowsza książka @joanna_dulewicz.autorka „Sukcesja” to genialny thriller, nie odkładalny, pełen bohaterów świetnie wykreowanych i niejednoznacznych, skrywający tajemnicę, a wszystko to, połączone jest więziami rodzinnymi i skrywanymi od lat tajemnicami.
Dla mnie było to pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Nie zawiodłam się, wręcz przeciwnie. Jesteś dobrze, bardzo dobrze, a sama Sukcesja to książka o której powinno być głośno, bo jestem pewna, że większość z Was się nie zawiedzie.
Jak już wspomniałam, mamy świetnie wykreowanych bohaterów, bohaterów tak niejednoznacznych i skrywających tak wiele sekretów, że czytając, każdy z nich, dosłownie każdy, mógł popełnić zbrodnie. Do tego dodajmy przestrzenie czasowe, które przewijają nam się naprzemian wraz z toczącą się fabułą i mamy doskonały plan, intrygę i klimat trzymający nas do ostatniej strony. Mamy też miłość. Otaczającą, bezwarunkową

„w tej rodzinie dokonała się sukcesja, a jej przed kot stanowi zło…”

Posiadłość Aleksandrowiczów przypadła w spadku Sarze, która po latach wróciła do rodzinnej miejscowości. Zaproszeni na przyjęcie goście, rodzina bliższa bądź dalsza, sąsiedzi I znajomi bawią się całkiem nieźle, napawająca się przepychem odnowionej przez spadkobierczynie willi. Atmosfera staje się napięta, kiedy jeden z gości, Tomasz Wilecki, lokalny przedsiębiorca, idealny syn i mąż, zostaje znaleziony martwy w gabinecie na pietrze. Kto mógł dokonać tej zbrodni?
Z uwagi na wydarzenia i ...

Zabytkowa willa , rodzinne spotkanie i morderca.
Już brzmi ciekawie. Niczym sceneria z książek Agathy Christie, a tą uwielbiam miłością bezwarunkową.
Czy autorce udało się mnie zachwycić?
💥💥💥
Sara Blosh to spatkobierczyni majątku Aleksandrowiczów. Organizuje w odziedziczonym dworku spotkanie dla rodziny i znajomych. Wszystko przebiega w miłej atmosferze z odrobiną uszczypliwosci, aż do momentu braku światła. Po jego powrocie okazuje się, że mamy trupa. Jest nim Tomasz Wilecki, który był miejscowym biznesmenem o wątpliwej reputacji.
Komu aż tak zalazł za skórę? Czy nasze grono gości ma z tym coś wspólnego?
Mamy i komisarza, który nie ma łatwego zadania. Wszystko wskazuje, że każdy może być podejrzany.

Mimo tego, że książka ma znamiona kryminału jest to jak najbardziej obyczaj z thrillerem o bogatym podłożu psychologicznym.
Bohaterowie są świetnie nakreśleni. W związku z tym, że jest ich duża ilość możemy dostrzec różne ich cechy charakteru i zachowań. Autorka bardzo ciekawie przedstawiła związki międzyludzkie. Nie są to wyssane z palca opisy lecz mamy wrażenie, że czytamy o ludziach, którzy są między nami. Jak wiele cech można odnaleźć całkiem niedaleko wśród nam znanych ludzi. Bohaterów mamy sporo jednak każdy coś wnosi i jest potrzebny by ułożyć puzzle w całość.
Książka dosyć gruba. Na szczęście nie jest sztucznie zapełniona treścią. Tylko mamy wartką, ciekawą fabułę. Akcja osadzona w czasie obecnym oraz dwadzieścia lat wcześniej...

Jaka jest Wasza największa fobia? 😱

"Sukcesja" długo czekała w kolejce, wydawało mi się nawet, że aż za długo. Ostatnio wreszcie postanowiłam się za nią zabrać - po raz kolejny zahipnotyzowała mnie okładka, bo chociaż węży boję się panicznie, tak w formie rysunku na okładce całkiem mi odpowiadają. Poza okładka zachęcił mnie ten opis, bo bardzo lubię motyw, jaki autorka wykorzystała w książce - pewna liczba ludzi na ograniczonym terenie i nagle ktoś ginie.

Wszystko rozwijało się stopniowo. Oprócz zwłok i poszukiwań mordercy dostajemy także dowody, które niemal każdego stawiają w złym świetle. Okazuje się bowiem, że Pan Tomasz, nasz trup, jeszcze za życia niejednej osobie zaszedł za skórę, co utrudnia wytypowanie jednej osoby, która najbardziej chciała się go pozbyć.

Nie da się ukryć, że w książce nie brakuje zwrotów akcji, zaskoczeń, sytuacji szokujących i sprawiających, że w ciągu chwili zmieniamy zdanie na temat danego bohatera. Muszę jednak przyznać, że "Sukcesję" czytało mi się gorzej, niż się tego spodziewałam, gdy przeczytałam opis. Niemiłosiernie ciągnęła mi się i przez długi czas odnosiłam wrażenie, że nie skończę jej czytać nigdy. Dopiero ostatnie kilkadziesiąt, może 100 stron wciągnęło mnie na tyle, że nie chciałam odłożyć książki bez ujawnienia prawdziwego mordercy. Reszta... niestety, odrobinę mnie zawiodła. Mam nadzieję, że Wy mieliście lub będziecie mieć lepsze odczucia. Czytaliście "Sukcesję" / macie ją w planach? ❤️

#wsp...

Sylwia Blosh organizuje przyjęcie dla rodziny i przyjaciół. Wszystko idzie dobrze, dopóki w jednym z pokoi nie zostaje zamordowany uczestnik przyjęcia, Tomasz Wilecki. Dworek jest pilnie strzeżony, więc pewne jest, że mordercą jest jeden z uczestników przyjęcia. Jednak śledztwo nie jest proste, ponieważ każdy miał powód, aby pozbyć się Wileckiego.
Już po samym opisie książka kojarzyła mi się z utworami Agathy Christie. I właśnie początek historii bardzo przypominał mi styl królowej kryminału, zamknięty budynek, morderca wśród obecnych na przyjęciu. Jednak im dalej, tym autorka odchodziła od podobieństwa do Christie. Jednak książkę czytało mi się dość długo. Ale to nie znaczy, że mi się nie podobało. Podobało mi się bardzo, zagadka morderstwa wciągnęła mnie i byłam ciekawa kto stoi za tą zbrodnią.
W książce występuje dość dużo bohaterów i myślę, że to mogło być powodem dłuższego czytania. Na początku gubiłam się kto jest kim, ale im dalej tym szybciej mi szło. Bohaterów poznajemy w teraźniejszości, ale także ich przeszłość. To pozwala na zrozumienie czemu Wilecki naraził się tylu osobom. Ale także poznajemy parę tajemnic rodzinnych, które są bardzo ciekawe.
Myślę, że to książka idealne na długie jesienne wieczory. Można próbować zgadywać kto jest mordercą, ale rozwiązanie zagadki nie jest oczywiste, zresztą jak cała “Sukcesja”. Ja czytając tę książkę bawiłam się przednio.