Twoje serce należy do mnie

Jeśli chodzi o tego pisarza, to mam sprecyzowane oczekiwania: chcę żeby to była lektura na rozerwanie się, bezstresowa. Ta jest bodajże siódma i nigdy mnie nie zawodził; nie było ani książek słabych, ani też genialnych- zawsze wpasowywał się w tę lukę, w której wady i zalety się najczęściej równoważą. W tym przypadku jest dokładnie tak samo, jednak oczywiście zawsze się znajdzie powód do utyskiwań- są to zwykle działające na uzębienie detale, które niektórym umkną, a niektórym nie. No ale może jakieś miłe słowo na początek.
Akcja rozkręca się powoli, bynajmniej nie w stylu Hitchcocka (tu sobie wklejcie ten oklepany cytat, jakiego pod byle pretekstem ludziska używają), aby od 2/3 książki przyciągnąć uwagę czytelnika na dobre. Wcześniej też jest zresztą niczego sobie, wbrew temu, co można z poprzedniego zdania wywnioskować: obserwowanie jak Perry powoli zagłębia się w paranoi i manii prześladowczej, było naprawdę bardzo ciekawe i.. no, trzeba przyznać- niepokojące. Pomijając niepotrzebne doklejanie wątku miłości jako takiej, to fabuła stanowi tutaj kolejny mocny punkt. Dobry pomysł i całkiem niezłe wykonanie. Niestety, większość dialogów jest jak garść piachu sypnięta w tryby tej maszynki. Jedna ze stron dyskusji nie chce wyjawić tego, co jej leży na wątrobie, "bo nie" (królowa argumentów), a druga bezskutecznie i na dziecięcą modłę powtarza głupawe pytania. Posunęłoby to akcję do przodu, ale po co? Lepiej żeby bohaterowie przez kilka stron prowadzili bezsensowny dialo...