Misterium

Wreszcie doczekaliśmy się nowej książki Deana Koontz’a na naszym rynku wydawniczym! „Misterium” to książka z pogranicza fantasy i horroru, gdzie najmniejszy szczegół może mieć ogromne znaczenie, a bohaterowie mogą mieć podwójne twarze.

Z początku akcja jest dość powolna i mało się w niej dzieje. Jednak od pewnego momentu zaczyna dziać się naprawdę bardzo dużo, a akcja znaczenia nabiera na tempie. Pojawia się mnóstwo nowych postaci i wszystko to może powodować lekkie zamieszanie. Jednak jeżeli dobrze skupimy się lekturze to okaże się, że książka ta jest po prostu genialna.

Autor zdecydowanie wie jak pobudzić wyobraźnię czytelnika, rozpalić jego zmysły, zmusić do analizy i łączenia faktów, a do tego dodaje ciężki klimat i napięcie, które powodują, że od „Misterium” naprawdę ciężko się oderwać.

Bohaterowie zostali bardzo ciekawie wykreowani. Postać rasowego psychopaty Lee Shacketa to majstersztyk. Mężczyzna „podrasowany” tajemniczym wirusem z chorymi przemyśleniami sprawia, że wyobraźnia czytelnika działa na bardzo mocnych obrotach. Jednak najbardziej zauroczył mnie Woody. Jego podejście do świata pomimo tak młodego wieku było nad wyraz dojrzałe. Jego wierny towarzysz pies niejednokrotnie sprawił, że w moich oczach stawały łzy wzruszenia. Był to wyjątkowy przyjaciel, który potrafi rozpoznać dobrych i złych ludzi. Ta dwójka wraz z mamą chłopca wpadali w wir mrocznych wydarzeń i nie mieli świadomości jak złe siły na nich czy...

MISTERIUM
Z wiekiem Koontz nie stracił swojej umiejętności pisania tak, by wciągnąć czytelnika do świata opisywanej historii.

Pozytywni bohaterowie są tak opisywani by roztaczali dobre wibracje i wzbudzali sympatię. Prawdziwym mistrzostwem jest jednak kreowanie przez Koontza bohatera negatywnego, gdzie każde słowo odkrywa brzydotę zła, każdy opisywany grymas wzbudza w czytelniku odrazę i bunt przeciwko złu, złu przed którym nie można uciec, nie można się ukryć... można jedynie czytać dalej i z zapartym tchem czekać na rozwój wypadków. Mistrzostwo w żonglowaniu słowem sprawia, że opisywane zło jest namacalne, lepkie od brudu i przyprawia czytelnika o dreszcze.

Zdaję sobie sprawę, że przemawia przeze mnie wieloletnie zauroczenie twórczością autora, jednak rzesze fanów potwierdza mistrzostwo Koontza.

Jednym z bohaterów jest Kipp, Golden retriever, ponad przeciętnie inteligentny i obdarzony umiejętnością telepatii. W powieściach Deana Koontza bardzo często występuje psi bohater, co świadczy o dużej miłości autora do tych zwierząt. Psy roztaczają aurę dobroci, optymizmu i miłości. Myślę, że każdy obdarzy Kippa sympatią i z przyjemnością będzie towarzyszył w jego przygodach.

Miałam mylne wrażenie, że jest to moje pierwsze spotkanie z autorem, jednak czytałam "pandemiczne" Oczy ciemności. I jak wtedy nie porwała mnie jego twórczość, tak z najnowszą powieścią jest podobnie.

Sama nie wiem co tu nie zagrało. Czy to, że nie mogłam się wkręcić i robiłam duże przerwy między czytaniem, czy to, że po prostu nie było między mną, a książką odpowiedniej chemii. Niby powieść ma wszystkie aspekty, które powinny się podobać. Pies z ponadprzeciętną inteligencją, chłopiec w spektrum, a i znajdzie się szaleniec zainfekowany dziwnym wirusem. To wszystko, plus szybka akcja powinno być przepisem na sukces. Ja niestety czułam chaos i trochę się męczyłam przy tej lekturze.

Nie chcę twierdzić, że to moje ostatnie spotkanie z autorem, bo mam nadzieję, że dam się jeszcze pozytywnie zaskoczyć. Na ten moment jednak mam sceptyczne podejście, mimo tego, warto samemu wyrobić sobie zdanie na temat tej książki, bo zbiera całkiem dobre opinie.