W drogę, Trzykrotki !

Dzisiejsza recenzja dotyczy drugiej części książki „W drogę, Trzykrotki”. Równie mocno wprawiła mnie w fantastyczny nastrój, jak pierwszy tom. Po trzyletniej przerwie nasze bohaterki wyruszają w kolejną podróż z nowym, młodym osobnikiem, który skradł moje serce nie tylko swoją słodkością, ale także sposobem, w jaki mówi i myśli – to naprawdę mnie rozczula. Mamy też inną postać, która wolałaby chyba być w innym miejscu, ale nie chcę zdradzać zbyt wiele. Czy wyprawa się udała? Tego nie ujawnię, ale cała ta historia jest jak wielowarstwowy tort. Nie wiesz jaka warstwa smakowa jest pod spodem. Zdecydowanie będzie to emocjonalny rollercoaster, coś jak kobieta pod wpływem przypływu dużej dawki hormonów – śmiech przez łzy.

Wiecie, co jest najlepsze? To, że masz ochotę podążać ich śladem i zobaczyć wszystko to, co przeżywają Trzykrotki. Teraz, gdy za oknem pogoda nie zachęca do wyjścia, cudownie było poczuć to ciepło płynące z kartek książki. Autorka po raz kolejny udowodniła, że jeśli się chce, można osiągnąć wiele. Nie ważne, ile masz lat – liczy się determinacja (choć zdrowie i finanse również odgrywają istotną rolę w podejmowaniu dalszych działań).

Ci którzy czytali opis książki pewnie już wiedzą lub podejrzewają, ale co z tym wszystkim ma wspólnego (według opisu wydawcy) scheda po średniowiecznej królowej Elżbiecie Bośniaczce, ukryta w murach chorwackiego zamku nieopodal Zadaru? Przyznajcie, teraz to efekt wybuchu głowy murowany! Tylk...

Cudowna! 😁
I fajniejsza od poprzedniego tomu, który też był znakomity 👍
Dobrze się czytało, było ciekawie, często zabawnie, a czasem wzruszająco.
Chętnie bym się z Trzykrotkami zabrała w kolejną podróż ... 🥰

Szalone Trzykrotki powracają! Drugi tom przygód zwariowanych przyjaciółek, Aleksandry, Kamilli i Katarzyny, jest jeszcze bardziej naszpikowany niesamowitymi zdarzeniami, które przytrafiają się kobietom właściwie codziennie. Jakim cudem jeszcze się nie pozabijały? Otóż... śmiem twierdzić, że to dzięki absolutnie najprawdziwszej przyjaźni w czystej postaci, która je łączy.

Akcja drugiej części rozgrywa się trzy lata po pierwszej. Trzykrotki nabrały ochoty na kolejny wyjazd kamperem, ale tym razem z połówkami. Panowie nie są szczęśliwi z tego powodu, ale ostatecznie pomysł zostaje przyjęty i rozpoczynają się przygotowania do wycieczki życia. Kiedy wszystko układa się za dobrze, wiadomo, że coś za chwilę strzeli. Tym razem strzeliło z hukiem, a w poświacie fajerwerków na scenę wkroczył... mały demon Odorek i zamordował piękny plan wycieczkowy dziadków Paliwodów oraz ich przyjaciół. Męska część wyprawy nie zmartwiła się nagłymi zmianami, albowiem na horyzoncie pojawiła się taka opcja, która zarówno Mateusza, jak i Iwa wprowadziła w stan euforii, natomiast ich połowice zmontowały całkiem nowy skład i mimo wszystko wyruszyły w drogę. Co wyniknęło z wycieczki trzech emerytek, jednej młódki i niespełna trzylatka? Mogłabym stwierdzić, że tego nie da się opisać słowami, jednak Autorce zdecydowanie się udało.

Jest w tej opowieści moc i energia, bohaterki zaliczają przeróżne wtopy, z których wychodzą zazwyczaj obronną ręką, ewentualnie biorą na...