Z legend dawnego Egiptu

Niewielkich rozmiarów opowiadanie, które stawia ważne pytania o polityczny dyskurs i czystość planów ich władców wobec poddanych. Wielki Faraon kona - los bogów przepowiada, że wkrótce umrze. Wielki tron ma przejąć Horus, wraz z chwilą, gdy przekażą pierścień mocy (pierścień jako symbol posiadania oraz status nieograniczonej potęgi będzie towarzyszyć wszystkim pokoleniom: od Prusa, do Tolkiena, przez cesarzy i koronację świecką). Los potrafi zadrwić i Prus trzyma się narracji, że najbardziej szlachetni potrafią ulec pożądaniom grania lorda-zbawcy, który może rozkazać o co zechce. Kusi, by ratować ukochanych, kusi, żeby załatwić sprawunki osobiste. Za wielkimi ideałami potrafią skryć się proste pragnienia, które przekłada się nad losy państwa. Prus bez wielkich, wstrząsających doniesień gra na nosie: zarówno czytelnikom, jak i ludowi, który myśli, że władza ma lepiej, bo robi, co im się żywnie podoba. O bogowie: nie wiedzą, cóż to za brzemię noszą w sercu.

Opowiadanie na parę stronic, znacznie ciekawsze od "Faraona", tylko strasznie smutne. Umiera stary despota Ramzes, następca tronu zamierza światłe reformy. Zabrania okaleczania jeńców itp. Jednak naraz Ramzes odzyskuje zdrowie, Horus umiera, jego plany pozostają na papirusie.

Albo nie zrozumiałam albo to nie miało głębszego sensu