Za króla Olbrachta

I. Mnich nie mnich.
We Lwowie na rynku trębacze trąbili. Trąbili trębacze i muzyki się odzywały, a odzywały się tak ponętnie, że gdzie jeno odgłos ich doszedł, wszędzie ludzie się zatrzymywali, zastanawiali, zasłuchiwali i, słuchając, doznawali tego nieokreślonego uczucia, dzięki któremu człek staje się zaczarowany niby. Coś wywierało na nich magnetyczną siłę pociągu, jakby byli żeglarzami i do słuchów ich zalatywał daleki śpiew syreny. I ściągali się zewsząd na rynek, na którym formowała się kupa jedna, kupa druga i kupa trzecia, każda gęsta i każda przed gospodą, naznaczoną wiechą a przyozdobioną w lekko wiatrem poruszany sztandar. Wiech na rynku sterczało więcej, lecz sztandarów tylko trzy, każdy barwy innej, a na każdym herb rycerski, otoczony malowaniem, przedstawiającym dzidy, halabardy, buławy, miecze i wieńce. Jeden sztandar żółty, na nim tarcza, na tarczy panna na niedźwiedziu, u panny ręce rozkrzyżowane, włosy rozpuszczone i korona na głowie. Drugi sztandar błękitny, na nim tarcza, na tarczy podkowa, na podkowie krzyż, na krzyżu ptak ze skrzydłami wpółpodniesionymi i z pierścieniem w dziobie.