Zasada trzech sprzeciwów

"Zasada trzech sprzeciwów" Aleksandry Marinininy to moje pierwsze spotkanie z twórczością królowej rosyjskiego kryminału, przyznaję - od dawna byłam jej ciekawa - ale chyba niefortunnie zaczęłam bo akurat w tej części główna bohaterka, będąca filarem całego moskiewskiego wydziału policji - przebywa na urlopie zdrowotnym 😊

Major Nastia Kamieńska leczy złamaną w wypadku nogę ale oczywiście nie przeszkadza to złoczyńcom w realizacji swoich mrocznych planów.

Muszę przyznać, że po lekturze mam dosyć mieszane uczucia, z jednej strony przez ponad ⅔ książki miałam wrażenie, że czytam raczej rozbudowaną historię obyczajową, dopiero pod koniec akcja nabiera pędu i dostarcza nieco więcej ożywienia. Muszę jednak oddać autorce, że wszystkie te niteczki tropów w końcowym rozrachunku łączą się zaiście mistrzowsko! Trzeba jednak najpierw przebić się przez toczące się dosyć mozolnie opowieści o hospitalizacji i rekonwalescencji Anastazji Kamieńskiej.

Potwierdzam jednak, że całość dobrze się czyta, szczególnie komuś takiemu jak ja, kogo rozczula wspomnienie czasów kaset VHS 😉 Poza tym mam sporo sympatii do tych rosyjskich klimatów a nawet do licznych zdrobnień imion, których tutaj jest sporo i rzeczywiście czasem trzeba się nieźle nagłówkować o kim akurat mowa.

Zagadka kryminalna nie jest jakoś przerażająco brutalna, choć - jak na porządny kryminał przystało- nie kończy się na jednym mo...

To moja druga książka tej autorki, którą przeczytałam. Jest jedna rzecz, która mi się tutaj podoba. Mianowicie to wprowadzenie, które nigdzie się nie spieszy, nie jest konkretne i nie jest już zaczętą sprawą. Tutaj z wolna poznajemy opis wprowadzający, który ma na celu rozbudowanie naszej ciekawości, poznanie jej klimatyczności i przygotowanie na całą resztę, która w ten sam sposób jest opisana. Autorka oprócz akcji pokazuje, że czytając książkę możemy widzieć również to, co dzieje się wokół sprawy. Taki dobry kryminał ale z wątkiem obyczajówki i nikłą nutką poezji, która dodaje jej uroku i delikatności. Ja czytając ją niemal czuję wszystko co się dzieje obok, w pobliżu czy też w oddali sprawy. Tak jakbym tam stała i przyglądała się miejscu, które widzę po raz pierwszy.
Z początkiem książki poznamy policjantkę major Nastię Kamieńską, którą wciąż pobolewa noga. Ból staje się dokuczliwy na tyle, że zmusza ją do odwiedzenia specjalistki. Wszystko było by całkiem normalne, gdyby nie fakt, że kinezjolożka nagle ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Rodzi się cała seria pytań i podejrzeń. Od razu pod włos idzie siostrzeniec medyczki. Mają dwa powody, by to właśnie jego podejrzewać. Pierwszym jest bliska relacja rodzinna, a drugim dość podejrzliwa sprawa nagłego wzbogacenia się chłopaka. Wszystko staje się tuż przed śmiercią kobiety, więc sama wyczuwałam tutaj lewe interesy. Tylko czy moje myśli szły w dobrym kierunku, czy ponownie jak to u autorki bywa, to co biorę za p...

Cóż to się dzieje u major Kamieńskiej? Wystarczy, że mocno stąpająca po ziemi Nastia złamie nogę i już się od niej mentalnie odrywa? Czy akceptująca tylko to, co można udowodnić major rosyjskiej milicji spróbuje raz przyjąć coś na wiarę?

A może elementy ezoteryki i kinezjologii, mimo że w nie nie wierzy rzeczywiście mają na nią wpływ? W każdym razie czas wolny poświęcany na rehabilitację sprzyja przemyśleniom i okaże się naprawdę dobrze wykorzystany. Również w prowadzonym śledztwie, bo, mimo że Kamieńska pozostaje w cieniu bieżących spraw, to w domku letniskowym, w którym na czas rehabilitacji mieszka gromadzą się prowadzący śledztwo chcąc skorzystać z jej świeżego spojrzenia i zdolności analitycznych.

Wszystko zaczyna się od zamordowania uzdrowicielki, do której Kamieńska decyduje się zwrócić o pomoc. Giną dwie kolejne kobiety, a z każdą z ofiar w jakiś sposób powiązani są członkowie specyficznej patchworkowej rodziny.

Czy tym razem Nastia, dążąc do wyjaśnienia popełnionych zbrodni zdoła odkryć również przepis na własne szczęście?

Mimo że Kamieńska nie gra w prowadzonych śledztwach pierwszych skrzypiec, a uziemiona na podmoskiewskiej wsi równie często wsłuchuje się we własne emocje, co w szum drzew, to jednak ta część wyjątkowo przypadła mi do gustu. Czy sprawił to znakomity styl Marininy doskonale łączący poszczególne wątki? Czy olbrzymia sympatia, którą darzę Kamieńską po kilkunastu już wspólnych przygodach? Z pewnością oba te eleme...

Kolejna część o major Nasti Kamieńskiej. Przyznam się że jest to pierwsza część którą miałam okazję czytać, myślałam o nadrobieniu najpierw reszty ale troszkę tego za dużo 😅 (23 książki)

Nastia dochodzi do siebie po wypadku samochodowym. Złamana noga nie przestaję dokuczać więc, policjantka decyduje się na kontakt z kinezjolożką która uwaga....zostaje zamordowana.

Nie będę ukrywać, że książkę czytało mi się ciężko. Pojawiało się w niej dużo postaci, do tego różnie byli nazywani. Ich imiona rosyjskie były różnie odmieniane więc czasami ciężko było się połapać kto jest kim. Było też dużo monologów bohaterów jak dla mnie z lekka niepotrzebnych, nie wprowadzajcych niczego do fabuły. Gdzieś w połowie książki zaczęłam się wciągać w intrygę przedstawioną przez autorkę. Gdy pojawiało się coraz więcej trupów, i na jaw wychodziły coraz to nowsze akcję byłam ciekawa kto chce zniszczyć rodzinę Ritterów. Podejrzewałam rozwiązanie ale nie sądziłam jakie były tego motywy.

Książka daje do myślenia w sprawie tego czy potrafimy dziękować życiu za wszystko co się w nim wydarzy, nie tylko np za wygraną w totka, ale też za stłuczoną szklankę. Każda sytuacja w życiu prowadzić może do czegoś dobrego. I przedewszytkim żebyśmy wybaczali innym a przede wszystkim sobie. Bo to nasze życie i to co się w nim dzieje prowadzi nas przez nie.