Martyna

Uwielbiam Kostucha i bliźniaków, do Mordimera na początku nie mogłam się przekonać, ale w końcu i jego polubiłam. Bardzo mnie wciągnęła, zamierzam przeczytać wszystkie książki o inkwizytorze. :)

Nie lubię kryminałów, więc ta książka dość długo leżała na półce, zanim po nią sięgnęłam. Okazało się, że bardzo przypadła mi do gustu. ;)

Książka warta polecenia. Czyta się przyjemnie, "Opowieści z Dzikich Pól" mają klimat, zbliżają czytelnika do czasów sarmackiej Polski.

Książka do przeczytania "na raz". Pomysł oryginalny, fakt. Mimo to mnie jakoś nie zauroczyła.

Dobra książka. :) Nie ma miejsca na nudę! A pomysłowość autorki wręcz zdumiewa.

Świetna książka, wczoraj siedziałam do 2 w nocy i czytałam, aż skończyłam. Bardzo podobało mi się zakończenie całej sagi, chociaż z drugiej strony żałuję, że nie będzie już więcej części. ;)

Niesamowita!

Niesamowita książka, która trafia do moich ulubionych. Podziwiam Shauna za upór, dążenie do swoich celów, a przede wszystkim ogromny szacunek do zwierząt i pokorę wobec nich. Napisał w swojej książce, że "większość ludzi chciałaby, żeby ulubione zwierzęta stały się im podobne. Ja zawsze wolałem upodabniać się do zwierząt." - i rzeczywiście tak robi...

Co tu dużo mówić. To jest książka, która powinna dostać ocenę "6" w pięciostopniowej skali. Najlepsza z najlepszych. :)

Przeczytałam ją dopiero po "Siewcy" i "Zbieraczu". Moim zdaniem była niezła, ale "Zbieracz" podobał mi się dużo bardziej.

Jee, przeczytałam :D Jestem z siebie dumna, bo gdybym się nie uparła, to pewnie przerwałabym w połowie. Książka może nie tragiczna, ale na pewno nie fajna.

Napisałam o nim całą notatkę na swoim blogu. Zorba, wolny Zorba. Nie analizuje, nie myśli, albo inaczej - myśli sercem, czuciem, a nie rozumem. Grek, który mówi - bierz życie takie, jakie jest i czerp z niego radość. No już, pełnymi garściami!

Bez szału. Książka nieciekawa, tych koleżanek Eleny mogłoby w ogóle nie być - jedna tylko co jakiś czas wtrącała "o Boże" i na tym kończyła się jej rola. Samo zakończenie trochę lepsze, ale generalnie nie polecam. Wydała mi się mdła, płytka i bez przekazu.

miło się czytało, ale moim zdaniem autorka słabo wykorzystała świetny pomysł.

Mogłaby być dłuższa. Dobrze mi się ją czytało [o dziwo, bo mój stosunek do szkolnych lektur można określić jako obsesyjnie negatywny]. Miła odmiana.

Według mnie durne jak paczka gwoździ. Już widzę temat wypracowania dotyczącego tej lektury: "co autor miał na myśli pisząc, że pies Kruczek ugryzł pisarza w tyłek?" ...

O ile poprzednie dwie częsci podobały mi się, o tyle w tej zaczęło wiać nudą...

A mnie się podobała. Styl pisania odpowiadał mi bardzo - lekki i przyjemny. Już pierwszy tom bardzo mi się spodobał, w tym tomie poznajemy dalsze losy bohaterów. Ja sama daję 5/5, ale ktoś, kto lubi książki o akcji wartkiej, gdzie trup ściele się gęsto, a czytelnik wręcz dostaje zadyszki od ilości wydarzeń, będzie zawiedziony.

Mnie bardzo się podobała. Wciągająca, pisana lekkim językiem. Bardzo lubię tego autora i na pewno przeczytam jeszcze wiele jego książek. ;)

poddałam się przy 5 księdze. :p

Uff. Dobrze, że mam ją już za sobą. Słaba, bardzo słaba. Główny bohater, w, moim zdaniem, nie najlepiej poprowadzonej narracji pierwszoosobowej opowiada o swoim życiu, które zresztą zbyt zawiłe nie jest, bo Sztejer dzieli istoty wokół siebie na dwie kategorie: do zabicia i do przelecenia. [wybaczcie sformułowanie]. Bierze udział w licznych bijatyka...

W sumie może być. Styl pisania niezbyt mi odpowiadał, no i nie lubię kryminałów. [może od tego należałoby zacząć]. Matka Stevena doprowadzała mnie do pasji swoim zachowaniem. Zakończenie jakoś tam nadrobiło, ale utwierdziłam się w przekonaniu, że takie ksiązki nie są dla mnie.

N-u-d-n-a jak flaki z olejem.

Świetna! Może niedługo napiszę recenzję. ;)

O rany. Myślałam, że po Dziadach nic gorszego nie będzie. Myliłam się.