Mała draka w fińskiej dzielnicy recenzja

Zacznijmy od tego, że "Mała Draka w Fińskiej Dzielnicy" wcale taka mała nie była... ale o tym nieco później.



To moje pierwsze spotkanie z Martą Kisiel. Tak, wiem... Kto jest fanem tej autorki (a jest Was zapewne wielu) wytrzeszcza teraz oczy ze zdziwienia i prycha na mnie z nutką pogardy, że tak późno postanowiłam poznać jej twórczość. Macie rację, za późno zdecydowanie i bardzo tego żałuję. Tym bardziej żałuję, bo książka jest moim zdaniem mocno młodzieżowa, a ja? No cóż... Starałam się wejść mocno w ten styl i poczuć się znów jak nastolatka (po części się to udało, co jest sukcesem), ale pesel jest jaki jest.

Żeby nie było, książka zaczęła się obłędnie wciągająco. Wprawdzie jestem starsza od Sławy Żmijan, ale kiedy na dzień dobry ta dziewczyna stwierdza, że jest porażką rodzaju ludzkiego i nie umie wejść w dorosłość... to ja od razu stwierdziłam, że jest moją bratnią duszą i wiem o co jej chodzi. Tylko co dalej?

Dalej to najlepiej uciec. Tylko gdzie? Tam gdzie było dobrze, przytulnie, bezpiecznie i beztrosko... Nie ma innej opcji. Nie ma jak u babci. Babcię to się kocha nawet wtedy, kiedy zwraca się do ciebie tak jak nie cierpisz i tolerujesz tę "Miecie", bo czego się nie robi z miłości do takiej babuleńki jaką była Gienia.
I w taki oto sposób trafiamy do Starego Deszczna, a bardziej szczegółowo do tajemniczo brzmiącej... Fińskiej Dzielnicy i uroczych domków. Oczywiście czytelnik zostaje bardzo dokładnie oprowadzony po tych miejscach, które jak się okazało są bardzo niezwykłe, tajemnicze i magiczne...

Kiedy Sława odnawia swoje dawne kontakty z bardzo ciekawymi znajomymi zaczynają się dziać jeszcze bardziej tajemnicze wydarzenia, bo jak możecie się domyślać ci znajomi również mają swoje...babcie. Kristal i Bambi od początku dają się lubić, a dodatkowo im więcej babć na pokładzie tym więcej przytulności, pyszności i... tajemnic.
Wspominałam w pierwszych słowach, że draka nie była mała. No, ba.
Co byście powiedzieli, nie mając pewności czy wasza babcia u której mieliście znaleźć spokój i bezpieczeństwo tak naprawdę żyje? I co z tego że z Wami rozmawia i wspiera i że jest, jak wszyscy mówią, że jej nie ma? Mało tego... Z każdą kolejną kartką historia robiła się coraz bardziej pokręcona.

Nie wiem nawet jaką trzeba mieć wyobraźnię, żeby wymyślić to co wymyślała autorka; choćby rozmowę Sławy z prochami własnego ojca, ale tak umie chyba tylko Pani Kisiel, że stwarza ciepły klimat, przepełniony sentymentami. Wywołuje to uśmiech na twarzy i kręcącą się jednocześnie łezkę w oku czytelnika. I co najważniejsze, to mnie te pomysły nie gorszą ani nie oburzają, bo są mimo to rozczulające w swym szaleństwie.

Może pod koniec książka została trochę przerysowana i zbyt przekombinowana, ale w końcu fantastyka ma swoje prawa więc nie ma co się czepiać wybujałych pomysłów autorki. Jak mówiłam stara jestem to narzekam, ale dla młodych to może być gratka. Babcie połączyły swoje siły i chociaż czarownicami grzechem byłoby je nazwać tak swój sabat miały. Pełno magii, tajemnic i zanurzania w mitologię fińską przy widokach pięknej zorzy i ostrożności przed krwiożerczym kiwi... Nie pytajcie mnie o więcej, tylko wybierzcie się sami do Starego Deszczna i odkryjcie jego...uroki.

Mała Draka... jest książką powiedzmy sobie szczerze mało poważną... a jednak coś jest w niej głębokiego. Świeżość i lekkość to jej atuty na nadchodzące wakacje i dobre spędzenie wolnego czasu, a przy tym okazja, by zastanowić się co w życiu jest ważne i ważniejsze. Ciepło robi się na sercu przypominając sobie o swoich (nie)umarłych bliskich i relacjach z nimi. I w ogóle o mocnych więziach, których nic nie zniszczy, ani czas... ani odległość.

Dobrze mieć takie miejsce jak Stare Deszczno, bezpieczną przystań, gdzie można wetknąć wtyczkę do kontaktu, żeby naładować się na nowo. A przy tym wierzyć, że coś magicznego w życiu może się jeszcze wydarzyć...

Książka z Klubu Recenzenta serwisu na kanapie.pl