Maigret w pensjonacie recenzja

Ten tom serii z Maigretem, napisany w 1951 r., zaczyna się nietypowo: oto pani Maigret musi nagle wyjechać do Alzacji, by zaopiekować się chorą siostrą, nasz komisarz zostaje zatem słomianym wdowcem i wydaje się być w tej roli całkowicie zagubiony. Na szczęście pojawia się sprawa do rozwiązania: oto inspektor policji Janvier śledzący drobnego rabusia, niejakiego Paulusa zamieszkującego w pensjonacie panny Clement, zostaje poważnie postrzelony. Kluczowa dla śledztwa jest odpowiedź na pytanie, czy Paulus miał związek z postrzeleniem.

Nasz komisarz, korzystając ze statusu słomianego wdowca, postanawia prowadzić śledztwo w nietypowy sposób, oto zamieszkuje na jakiś czas w pensjonacie panny Clement, aby poczuć atmosferę tego miejsca i lepiej poznać życie ludzi tam mieszkających. Sama sprawa postrzelenia wydaje się mocno zagmatwana, ale Maigret w końcu doprowadza do jej rozwiązania.

Ciekawe jest w książce co innego, Simenon trochę pisze o trudnym życiu młodych ludzi, przybywających z prowincji do Paryża w oczekiwaniu na lepsze życie: oto student, który przymiera głodem i zarabia na życie, przepisując nuty; oto młody chłopak, który łapie się każdego zajęcia, aby przeżyć, wreszcie w desperacji decyduje się wejść na drogę przestępstwa; oto młoda dziewczyna niemająca nic do zaoferowania, sprzedaje więc swoje ciało bogatemu sponsorowi... To historie, które zdarzają się i dziś: wciąż masa młodych ludzi przyjeżdża do metropolii w nadziei na lepsze życie. Niestety, Simenon tylko muska ten problem, koncentrując się na dość trywialnym rozwiązaniu zagadki kryminalnej.

Centralnym tematem książki jest subtelna gra psychologiczna między komisarzem a schorowaną kobietą w średnim wieku, niestety brakuje tu tła obyczajowo-ekonomicznego, potraktowanego przez Simenona po macoszemu.

Jak wiadomo, Simenon miał ambicję zostać Balzakiem XX wieku, w tej książce widać jak subtelnie oddaje twarde stosunki społeczne i ekonomiczne ówczesnego Paryża. Niemniej porusza się tylko po powierzchni, nie zstępuje niżej. No Balzakiem to on nie jest...