Recenzja książki Gad. Spowiedź klawisza

Książka "Gad. Spowiedź Klawisza" to pierwsza pozycja spod pióra Pawła Kapusty, jaką miałam okazję przeczytać. Myślę, że na pewno w przyszłości sięgnę też po inne. Nigdy wcześniej nie słyszałam o tym autorze, a na tę książkę trafiłam, przeglądając listę pozycji jednej z bibliotek w mojej okolicy.

Autor opisuje tutaj ciężką sytuację pracowników służby więziennej, sposób w jaki wychowawcy traktowani są przez swoich podopiecznych.
Pisze, że najgorsze są oddziały, w których osadzeni są niepełnosprawni i tacy, którzy tak naprawdę powinni zostać zamknięci w zakładach psychiatrycznych. Wówczas trzeba pilnować ich cały czas. Wychowawcy ponoszą odpowiedzialność za każdy czyn popełniony przez osadzonego. Powiedzmy, że ten próbował popełnić samobójstwo i choć nawet już nie żyje, po wezwaniu służb ratowniczych choćby tylko w celu stwierdzenia zgonu, wychowawca jest zobowiązany do momentu ich przyjazdu wykonywać resuscytację krążeniowo-oddechową, bo w przeciwnym wypadku sam zostanie oskarżony o śmierć denata. Następnym bardzo ważnym obowiązkiem, należącym głównie do pielęgniarki jest pilnowanie więźniów chorych psychicznie, aby ci od razu w momencie otrzymania leków połykali je. Chodzi tutaj o bezpieczeństwo osadzonych i o to, żeby nie gromadzili oni tych leków np. w celu popełnienia samobójstwa.
W kolejnym fragmencie książki dziewczyna, która pracuje jako pielęgniarka opowiada o tym, że najgorsza dla niej praca jest na oddziale przeznaczonym dla osadzonych kobiet. Często można spotkać się tam z kobietami homoseksualnymi. Skutkuje to jednostronnym zakochaniem. Zdarza się, że więźniarki nawet grożą samobójstwem, jeżeli wychowawczyni czy inna pracownica służby więziennej nie odwzajemnia jej miłości.
Oczywiście wśród osadzonych więźniów też zdarzają się przypadki homoseksualistów.

Ogólnie polecam tę książkę zdecydowanie. Autor wykonał kawał świetnej roboty. Książka wciąga od początku do samego końca.
Jest napisana prostym i ciekawym językiem. Możemy dowiedzieć się z niej co tak naprawdę z perspektywy klawisza dzieje się po drugiej stronie muru więziennego. Jak wygląda cały dzień pracy wychowawcy, oraz dzień osadzonego, spacery, wydawanie obiadów, poranne zbiórki. W jednym z końcowych rozdziałów autor opisuje też, jak wyglądało tzw. "stracenie" więźnia, kiedy w Polsce obowiązywała kara śmierci.
Myślę, że książka kierowana jest tylko i wyłącznie do dorosłych czytelników.