Gambit recenzja

Gambit dał mi szacha. Jest to dla mnie powieść niewygodna, bo z jednej strony historia opowiedziana przez Macieja Siembiedę jest naprawdę interesująca, z drugiej wykonanie... lepiej przejdźmy do rzeczy:

Akcja powieści rozpoczyna się na krótko przed wybuchem drugiej wojny światowej i kończy wraz ze zburzeniem Muru Berlińskiego - w powieści dzieje się naprawdę dużo i chwilami bardzo ciekawie, co sprawia, że o spojler nie trudno, ale generalnie można ją podzielić roboczo na dwie części: wojenną i zimnowojenną. Wojenna na pewno zachwyci fanów "Czasu honoru" i młodych słuchaczy Sabatonu - ot powieść w sienkiewiczowskim stylu, trochę ku pokrzepieniu serc i ogórków, z lekka pachnąca romansami historycznymi Kena Folleta, o wiele ciekawsza moim zdaniem jest część zimnowojenna, a to dlatego, że ten okres historii jest dość słabo wykorzystywany w literaturze popularnej, a szkoda, bo pan Siembieda pokazał, że warto się nad nią pochylić i sporo ciekawego można się podczas lektury Gambitu dowiedzieć. 
 
 Niestety, tytuł powieści i jeden z głównych bohaterów - szachista - to nie jedyne nawiązania do królewskiej gry jakie znajdziemy podczas lektury, bo postaci w Gambicie, jak figury na szachownicy również są dwukolorowe - czarne albo białe, dobre albo złe, patrioci albo zdrajcy - bohaterowie albo tchórze (Polacy albo Niemcy), do tego są dość płascy i w kółko powtarzają te same informacje co doprowadzało mnie do szału. 
 
 Do szału doprowadzał nie też rozwlekły, chwilami ckliwy styl Siembiedy i zarzucanie czytelnika wątkami i ciekawostkami nic nie wnoszącymi do akcji, rodem z Legend PRL-u i relację z finałowego meczu piłkarskiego Polska - Węgry na olimpiadzie w Monachium oraz przepisywanie notek biograficznych żywcem z Wikipedii (poważnie, jeśli czytaliście Gambit, to teraz zerknijcie do Wikipedii i sprawdźcie sobie Akibę Rubinsteina i Kalksetina - słowo w słowo). 
 
 Mimo wszystko Gambit mi się podobał. Czyta się szybko, dowiedziałem się sporo ciekawych rzeczy i spędziłem miło czas, poza tym widzę spory progres w pisarstwie pana Siembiedy od czasów 444. Komu mogę Gambita polecić? w zasadzie wszystkim zainteresowanym historią, fanom tak Sienkiewicza jak i Folleta, z tą jedną uwagą, że warsztatowo jednak niższa liga niż ci dwaj panowie.