Pierwszy dzień wiosny recenzja

Czytając tę książkę, po mojej głowie chodziło zdanie, że człowiek nie rodzi się zły z natury, że to środowisko, w jakim się wychowujemy i dorastamy, ma na nas istotny wpływ i to właśnie ono nas kształtuje.

„Pierwszy dzień wiosny” to nie jest thriller jakich wiele, to przerażająca, wstrząsająca opowieść o dziecku, które nie zaznało w dzieciństwie miłości.

Historia opowiadana jest z dwóch perspektyw, małej Chrissie i dorosłej już kobiety, która próbuje zacząć nowe życie. I to właśnie ta pierwsza perspektywa sprawia, że cierpnie skóra. 8-letnia dziewczynka dopuszcza się zbrodni na małym chłopcu, zbrodni, która wstrząsa mieszkańcami ulicy, ale nie nią samą. Chrissie napawa się wręcz dumą, iż własnymi rękoma zdołała odebrać ostatnie tchnienie dziecku. Po tym czynie nic się nie zmieniło w jej świecie, nadal błąkała się samotnie po ulicach, kradła, biła inne dzieci i nieustannie próbowała zaspokoić głód. Aż do pewnego dnia…

Rozdziały przeplatane są dorosłym już życiem Chrisii, która po wyjściu z domu poprawczego, zmienia tożsamość i jako samotna matka wychowuje dziecko. Ponad wszystko próbuje być taką matką, jakiej samej nie miała. Jest kochająca, empatyczna, troszczy się o swoją córkę, aby ta nigdy nie musiała doświadczać głodu, skrajnego ubóstwa i odrzucenia. Dorosła już kobieta walczy z demonami przeszłości i samą sobą.

Podczas lektury towarzyszyły mi bardzo skrajne emocje, współczułam małej biednej dziewczynce, ale jednocześnie przerażało mnie jej zachowanie, socjopatyczne skłonności u tak małego dziecka są dla mnie czymś niewyobrażalnym. Autorka umiejętnie oddała psychikę małej Chrissie, wcieliła się w postać tak, że miało się wrażenie, iż faktycznie jest się w jej umyśle.

Fabuła jest bardzo przemyślana, spójna, a otacza ją mroczny świat dziewczynki, która pragnęła zaznać w życiu odrobinę miłości i poczucia bezpieczeństwa.

Nie znajdziecie w tej książce akcji, która porywa, ale gwarantuję Wam, że emocje będą sięgały zenitu. Ja po lekturze czułam się psychicznie roztrzaskana, nie umiałam pozbierać myśli. To książka, która wchłania się w duszę, przenikając ją na wskroś i pozostawiając z pytaniem na ustach, czy w każdym z nas tkwi gdzieś głęboko ukryty mrok…