Mała draka w fińskiej dzielnicy recenzja

Zacznijmy od krótkiego wprowadzenia: po niepowodzeniach w życiu osobistym, Sława Żmijan wraca do rodzinnego miasteczka – Starego Deszczna, gdzie jak liczy, wszystko się w końcu ułoży. No, bo hej! Gdzie jak nie w domu? Sława dorastała w tzw. Fińskiej Dzielnicy, czyli w jednym z pięciu fińskich domków, które zostały sprowadzone po II wojnie światowej i postawione w Polsce. Co jednak zastanie nasza bohaterka po powrocie do domu?

Otóż… mnóstwo konkretnego absurdu (pierdolca, właściwie rzecz ujmując). Już wyjaśniam! Powieść obfituje w tyle różnych przezabawnych, ale i niespodziewanych zwrotów akcji, że czytelnik może dostać palpitacji. Od martwych (chociaż nie tak do końca) nestorek rodu, po krwiożercze kiwi, aż po magiczne elementy drobnego AGD. Jest tego tyle, że można by obdzielić kilka książek i jeszcze by zostało. Czy to jednak przeszkadza? Czy jest to wada tej książki?

Marta Kisiel tak sprawnie prowadzi fabułę, że nie czuć przesytu absurdów. Łatwo można się wczuć w małomiasteczkowy klimat, złapać więź z bohaterami, a przede wszystkim zagłębić w klimat fińskiej mitologii, która moim zdaniem jest ogromnym atutem tej powieści. Kiedy słyszymy o mitologii północy, pierwsze co nam się nasuwa, to oczywiście Loki i jego ekipa nordyckich bogów, tymczasem autorka przybliża nam ciekawostki z mitologii fińskiej – wyguglujcie sobie Młynek Sampo – warto.

To, co zasługuj na uznanie, to rzecz jasna bohaterowie. Barwni, każdy na swój sposób wyróżniający się, ale jednocześnie o podobnych (stosownie do wieku) problemach. Jak wspomniałam, bardzo łatwo ich polubić i mocno im kibicować. Zwłaszcza Jelonek Bambi, tak ciepły i kochany bohater, że aż by się chciało wejść w książkę i go wyściskać!

Powieść wciągnęła mnie na tyle, że na zmianę to słuchałam audiobooka w drodze do/z pracy, to czytałam e-booka, aby jak najszybciej dowiedzieć się o co w tym całym galimatiasie chodzi. Lektorka – Anna Paliga, moim zdaniem troszkę zbyt intensywnie przeciągała wyrazy, ale od czego ma się przyspieszenie? Na szczęście po zwiększeniu prędkości odtwarzania, słuchało już się super.

Książka była lekka, przyjemna i otulająca niczym ciepły kocyk w chłodną noc. Nieraz wywołała uśmiech, ale również sprawiła, że wypuściłam łezkę, czy dwie wzruszenia. Jeżeli lubicie nietuzinkowe historie pełne absurdu, mitologię, rodzinne tajemnice – ta książka będzie dla Was. Ja osobiście oceniam jako 10/10, bo takiej historii właśnie teraz potrzebowałam.