Oskarżam Auschwitz recenzja

Jest takie miasto, niedaleko Krakowa - Oświęcim. W czasie drugiej wojny światowej zmieniono jego nazwę na Auschwitz. I ta nazwa, budzi grozę do dzisiaj, zna ją cały świat. To tutaj był najwiekszy, niemiecki obóz koncentracyjny, w którego krematoriach palono po kilka tysięcy zwłok dziennie.

Część jego więźniów przeżyła wojnę, ale czy udało im się zapomnieć o Auschwitz?

Mikołaj Grynberg, autor książki "Oskarżam Auschwitz" rozmawia z potomkami ocalałych z Zagłady. O tym, jaki wpływ miały obozowe przeżycia na ich rodziny.

Jest właściwą osobą, żeby zadawać takie pytania. Polak, żydowskiego pochodzenia - pisarz, reporter, ale także absolwent psychologii na Uniwersytecie Warszawskim. Holokaust, to również historia jego rodziny.

Trauma po pobycie w obozie koncentracyjnym pozostawia ślady nie tylko w psychice ofiar. Badania naukowe pokazują, że dotyczy to, nawet trzeciego pokolenia. Znamy to obecnie pod nazwą PTSD - zespół stresu pourazowego, któremu podlegają np. żołnierze.

Tutaj należy wspomnieć o pewnej sprawie. Ofiary Zagłady o swojej przeszłości, zaczęły głośno mówić dopiero w czasie procesu Adolfa Eichmanna w Izraelu, w 1961 roku. Wtedy pękła tama milczenia. Kiedy ofiary przyjeżdżały po wojnie do swojej nowej ojczyzny, nie rozmawiano o tym. Nazywano ich "sabon", czyli mydło, bo Niemcy robili mydło z Żydów w czasie wojny. Ofiary zamikły na prawie 20 lat.

Mikołaj Grynberg prowadzi te rodzinne rozmowy w Polsce, Izraelu, USA.

Poruszająca jest opowieść Lili Haber (ur. 1947), której rodzice przyjechali do Izraela w 1950 roku, cyt.: "Najpierw oboje byli w getcie krakowskim, ale wtedy jeszcze się nie znali. Potem wszyscy byli w Płaszowie. Później ojciec z jego bratem byli na liście Schindlera, a mamę wywieźli do Auschwitz. Tam przeżyła tylko ona i jej najmłodsza siostra."

Dzieci były wychowane z piętnem Auschwitz. Tak mówi o tym Jossi (ur. 1960), który mieszka w Izraelu cyt.: "Jak było w waszym domu?
W naszym domu był Auchwitz. "Zjadaj to i ciesz się, że nie jesteś w Auschwitz. Tam byś docenił, o to jest jedzenie". "Zagotowałeś wodę, jak cię prosiłem? Nie? W Auschwitz już byś nie żył"."

Czy da się normalnie żyć w rodzinie naznaczonej piętnem Auschwitz?

Nie da się, cyt.: "Córka cioci Gusty jest psychiatrą. Ona mi powiedziała, że nie ma wątpliwości, że mama po wojnie była w stanie postraumatycznym i że nigdy z niego nie wyszła. Ona nigdy się nie śmiała."

Ta książka pokazuje również, jak wielką krzywdę wyrządza ludziom wojna, niszczy ich psychikę na całe życie, obciąża traumatycznymi wspomnieniami kolejne pokolenia.

Cyt.: "Wyobrażasz sobie swoje życie bez Holokaustu?
Bardzo bym chciała choć przez chwilę żyć tak, jakby tego nie było. Kiedyś powiedziałam mojej terapeutce, że gdy jestem w Auschwitz, to czuję się, jakbym wreszcie wróciła do domu. Bardzo się obruszyła. A ja się tam naprawdę czuję spokojna i wyciszona. Marzę, by się położyć naa ziemi i powoli się w nią zapadać, tak by poczuć ciepło tych wszystkich, którzy tam zostali."

Od tamtych czasów minęło kilkadziesiąt lat, ale oni i ich rodziny "są nadal w Auschwitz"...