Wichrowe wzgórza recenzja

To moje czwarte czytanie "Wichrowych Wzgórz", po dość długiej przerwie - około dwudziestu lat. Zaskakującym jest dla mnie, że za każdym razem zwracam uwagę na coś innego. O ile przy pierwszym czytaniu (w wieku około osiemnastu lat) rozczulałam się nad nieszczęśliwą miłością Katarzyny i Heathcliffa, co wynikało z braku życiowego doświadczenia, o tyle teraz zaskoczył mnie bezmiar zła, które zawładnęło powieścią Emily Jane Brontë. Obiektywnie spoglądając na bohaterów "Wichrowych Wzgórz" jedyną pozytywną bohaterką jest pani Dean, która ma w sobie ogromne pokłady cierpliwości, wyrozumiałości, ale też potrafi trafnie ocenić nie tylko sytuację, ale i ludzkie charaktery. Pozostali (nawet najemca Lockwood) mają coś za uszami, jedni mniej, drudzy więcej. Obie Katarzyny - matka i córka to może kobiety nie do końca złe kobiety, ale niesamowicie rozkapryszone i niestety podejmujące decyzje krzywdzące innych. Edgar Linton - bezbarwny, słaby emocjonalnie i zniewieściały, to modelowy bohater romantyczny, który kocha nieszczęśliwie i cierpi. Hindley swoim postępowaniem skrzywdził mnóstwo osób i zdecydowanie wypaczył charakter Heathcliffa. Hareton - cóż, może on najlepszy z wszystkich złych, ale jego charakter też prosi się o ułożenie. Ojciec Katarzyny i Hindleya również podjął kilka złych decyzji. Wreszcie Heathcliff, który niczym diabeł w ludzkiej postaci sieje zło przez niemal całą powieść. Nawet psy w "Wichrowych Wzgórzach" szczerzą kły i gryzą po nogach. Niesamowite ileż zła, przemocy i skomplikowanych, pogubionych i ciemnych charakterów zawarła w swojej powieści Emily Jane Brontë. Czytając buntowałam się przeciwko postępowaniu bohaterów i zastanawiałam, skąd pisarka wzięła pomysł lub wzór na skonstruowanie swoich bohaterów. Czyżby takich spotkała? A może to tylko jej wyobraźnia lub wariacje na temat charakteru brata Branwella.

"Wichrowe Wzgórza" to doskonale skonstruowana powieść, którą śmiało można zaliczyć nie tylko do kanonu powieści gotyckiej, ale i psychologicznej. To powieść, która nie traci na swej aktualności i pokazuje słabość ludzkich charakterów, to jak decyzje jednych determinują wybory życiowe drugich; stawia też pytania, na które czytelnik musi sobie odpowiedzieć. Czy zemsta na pewno da nam satysfakcję?

Choć widziałam kilka ekranizacji "Wichrowych Wzgórz" to twarze aktorów nie pojawiały się w mojej głowie w trakcie czytania, prócz jednej... Ralpha Fiennesa, a w głowie wciąż pobrzmiewały słowa piosenki Kate Bush: