Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości recenzja

W ostatnich latach w książkach, filmach i serialach utrwalił się pewien wzorzec miłości męsko-damskiej: oboje są młodzi, piękni i przede wszystkim zafascynowani sobą fizycznie, seks, czasami pikantny, odgrywa w relacji olbrzymią rolę. Typowy cytat; „Patrzyłam na jego prosty nos, wyraźną dolną szczękę oraz jasne usta i nie mogłam powstrzymać fali gorąca, która przeszyła moje wyposzczone ciało.” (Serafin, 'Narzeczona na chwilę'). Moim zdaniem ów trend wynika z motywów rynkowych, taki obraz miłości najlepiej się sprzedaje.

Zbiór reportaży Agaty Romaniuk idzie wbrew owej modzie, przedstawia bowiem relacje miłosne ludzi dojrzałych, żeby nie powiedzieć starych. Przypomina mi się początek wspaniałego wiersza Anny Świrszczyńskiej 'Największa miłość':
„Ma sześćdziesiąt lat. Przeżywa
największą miłość swego życia.”

Weżmy reportaż o trójkącie osiemdziesięciolatków: pani i dwóch panów, małżeństwo i przyjaciel rodziny – wdowiec, pani zaczęła go pocieszać po śmierci żony, a teraz mieszkają razem i cieszą się życiem, uprawiają seks, mówią o tym otwarcie. Sześćdziesięcioletnie dzieci ich potępiają, a wnuki popierają, mówi pani z trójkąta: „Młodzi żyją miłością, więc nas rozumieją. To strasznie smutne, że na starość ludzie tak gorzknieją, że w ogóle do siebie nie dopuszczają takich rzeczy. Jakby ich ciała już nie żyły.” Bardzo to piękne, wręcz wzruszające.

W innym reportażu z kolei mamy gotowy scenariusz filmowy. Oto kobieta z przeszłością i mężczyzna po przejściach czują do siebie miętę. Są ze sobą, ale on dowiaduje się, że cierpi na nieuleczalną chorobę, która może się rozwinąć szybko lub powoli, zrywa więc znajomość, nie mówiąc jej nic o chorobie, nie chce jej narażać na opiekę nad nim. Na szczęście wtrąciła się jego córka i z powrotem są ze sobą, a jego choroba się powoli rozwija... Gotowy scenariusz na tani melodramat, ale to samo życie...

Nie wszystkie reportaże są równie poruszające, ale możemy znaleźć jeszcze parę chwytających za serce historii. Ogólna wymowa książki jest taka, że nigdy nie jest za późno na miłość, ważne jest tylko, aby mieć otwarte serce.

W epilogu opowiada pani Romaniuk o dalszych losach bohaterów reportaży, nie zawsze są to radosne historie, ale co przeżyli, to przeżyli...

Jest to jedna z najpiękniejszych książek o miłości, jaką przeczytałem, wzruszająca i dająca nadzieję.