Wyszukiwarka

Wyniki wyszukiwania dla frazy "lisz do lasu", znaleziono 36

Miłość jest jak liść w lesie – czas ją zmienia, tak jak zima zmienia wygląd lasu.
...las: gęstwina drzew, dywan martwych liści. Odpowiednie miejsce- gdzie robactwo i zwierzęta leśne wspólnie dopełnią aktu unicestwienia.
Las jest strasznie fajny, pełno tam drzew, jakich żeście w życiu nie widzieli, i tyle liści, że nie widać nieba – jest zupełnie ciemno i nawet nie ma ścieżki.
Teraz będziesz mi wypominał wiek? Dżentelmenel, co?
Nie potrzeba pstrokacizny, by zatrzymać oko
los bywa niechętny szczęściu
Bo miłość i szczęście mają różne nazwy i różne potrzeby. Czasem niezbędne jest prażące słońce, a czasem słona mgła. A zwykle wystarczy po prostu serce.
Bo dobro jest po wielokroć podzielne i niewyczerpane. Rozmnaża się i wraca. I nawet nie potrzebuje pokarmu. To smutek karmi się łzami, dobro po prostu jest.
- Jestem już zmęczona - wykręcała się Jaromira. - W moim wieku..
- Ty mi ino takich pierdów nie opowiadaj. Żyły masz? Masz. Ciśnienie masz? Masz. To idziemy.
- I nawet cukrzycę mam. - Jaromira się zaśmiała.
- Czyli wszystko w komplecie. Idziemy.
(...) Nasze problemy są jak dziurki w tym guziku. Wydaje nam się, że przesłaniają cały świat, a na koniec okazuje się, że jest co najmniej kilka wyjść. Cztery, a może i więcej. Jak cztery dziurki. Można przez którąś wyjść...
Bo świat ma dla nas przygotowane miejsca i nie należy się buntować, nic dobrego to nie przyniesie. I tak trafimy tam, gdzie powinniśmy. I trzeba pogodzić się z tym, że czasem nasze szczęście jest zupełnie gdzie indziej, wcale nie tam, gdzie go szukamy. Ale jest i czeka na nas. I w końcu znajdziemy się tam, gdzie należy, dokładnie tak, jak ten biały płócienny guzik.
A może życie to tylko ... worek. Ubranie. Człowiek musi znaleźć w życiu swój guzik, choćby po to, żeby zapiąć worek z problemami i odłożyć go w niedostępne miejsce. A kiedy problemy zwietrzeją, trzeba worek wytrzepać i odświeżyć. I zapomnieć o problemach.
Robota dobrze robi na charakter
Ludzie nie cenią tego co mają.
Lepiej uśmiać się ze starego dowcipu, niż że smutkiem upijać kiepskim winem.
Pozornie niewiele znaczące zdanie zabiera nas w ważną życiową podróż, zmienia perspektywę i waży na naszych losach. Coś małego i krótkiego może znaczyć więcej niż wyczekiwana przemiana. Albo właśnie nas do tej przemiany prowadzić. Podobno wszystko w życiu jest po coś.
Poza zarabianiem pieniędzy na utrzymanie siebie i wysyłanie godziwych alimentów dla córki w Polsce, tego jeszcze szukał - sedna. Jak pewnie każdy poszukujący, nie liczył na jego znalezienie, uważał, że istota tkwi w drodze. W poszukiwaniu. Bo przecież chodzi o to, by gonić króliczka, a nie złapać go.
W każdym narodzie są ludzie i ludziska.
Bo każda kobieta, to naprawdę silna bestia, a kiedy zostaje matką, wówczas nie ma dla niej rzeczy niemożliwych.
Wiele lat później Bujak wspominał: "Zaczęliśmy olimpiadę od zwiedzania Chamonix. Na jednej z wystaw sklepowych zobaczyliśmy przy nartach jakieś smarowidła. Nigdy dotąd o nich nie słyszeliśmy. Narty politurowaliśmy od spodu lub doraźnie nacieraliśmy świeczką. A tu nagle dowiadujemy się, że są jakieś specjalne smary do nart. Kupiliśmy pierwsze z brzegu. Zobaczyliśmy też po raz pierwszy, że do biegów narciarskich są specjalne buty, narty i wiązania...".
Tymczasem dla dziennikarzy w Polsce starty reprezentacji są jednak rozczarowaniem i dowodem na to, że Polska nie była gotowa na Chamonix i nie jest gotowa na Paryż. Większość nie odmawia sportowcom woli walki, nie zawsze to jednak wystarczy.
Pie­nią­dze da się zaro­bić, spo­kój ducha jest ści­śle regla­men­to­wany.
Czas lekko tępi ostrze wku­rze­nia zdra­dzo­nej ko­bie­ty.
Życie jest nie­sta­bilne. Jak źle wywa­żona szpil­ka.
Cztery lata później na wyjazd do amerykańskiego Saint Louis stać tylko nielicznych Europejczyków. Co najmniej trzy czwarte spośród ponad sześciuset startujących sportowców to obywatele Stanów Zjednoczonych. Rywalizują więc ze sobą zawodnicy nie tyle z różnych państw, ile z amerykańskich klubów i uczelni.
Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami w Antwerpii nie ma Niemców i Austriaków.
Po raz pierwszy startują za to zawodnicy z niepodległej Finlandii, Estonii oraz Czechosłowacji.
Nie ma Rosjan, bo bolszewików nie interesuje burżuazyjne święto sportu.
Nie ma też Polaków, bo tego dnia bolszewików interesuje Warszawa.
W wielkim jasnym płótnie z kolorowymi naszywkami utrwalona jest pewna niedoskonałość pierwszych lat igrzysk. Koła jeszcze nie są wycięte z bezduszną cyfrową precyzją. Niebieskie wydaje się nieco większe od pozostałych. Zielona nieforemne, tak jakby czarne na siłę przeciągało je w swoją stronę.
."Jeśli chodzi o Niemcy i Austrię, możemy uznać te państwa za tymczasowo nieistniejące".
Wśród trzydziestu siedmiu krajów zaproszonych do udziału w igrzyskach nie ma też Węgier, Bułgarii i Imperium Osmańskiego. Po raz pierwszy jest za to niepodległa Polska.
Zryw narodowy to zawsze dobry pomysł. Władze sportowe ogłaszają zbiórkę. Wysyłają listy i odezwy do uczniów, dyrektorów szkół, wojska, władz lokalnych, klubów sportowych, do redakcji gazet i czasopism, do osób prywatnych w kraju i za granicą.
Igrzyska w Paryżu w 1900 roku trwają łącznie ponad sześć miesięcy, ale mało kto zwraca na nie uwagę, bo towarzyszą Wystawie Światowej. Wśród nowych konkurencji są krykiet, loty balonem i strzelanie do żywych gołębi. To organizacyjna katastrofa.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl