Ogromne oczekiwania - ogromne rozczarowanie

Mam kilka rozczarowań.
- Minier. Po Nie gaś światła i Paskudnej historii już nic mi się nie podobało. Zaryzykuję z najnowszą, ale pożyczę ją z biblioteki żeby nie żałować wyrzuconych pieniędzy.
- Dan Brown. Pierwsza dobra, druga świetna, trzecia niezła, ale od Inferna spadek formy i nuda.
-Steven Saylor. Pierwszych pięć części Roma sub Rosa rewelacyjne, potem czytałam już z sentymentu.
Ale największym, najwiekszym rozczarowaniem jest kontynuacja mojego umiłowanego Thorgala. Od 23 tomu (Arachnea) to jest już upadek mojego kultowego komiksu. Nie mówię o serii pobocznej, która, dopóki nie przejął jej Surżenko, przyprawiała mnie o ból serca.
- Pragnienie Nesbo, którym po 4 rewelacyjnych częściach (tomy 6-10) zaliczyl spadek formy. Na najnowszą cześć ( Nóż) zupełnie nie mam ochoty.

Ale za to muszę powiedzieć, że tegorocznym odkryciem jest dla mnie pan Wojtek Chmielarz, którego wszystko, co do tej pory napisał (prócz Rany, bo jeszcze nie czytałam) trzyma świetny poziom. Oby mnie nie zawiódł.

Rozczarowanie jakąś książką może być spowodowane porównaniem jej do innego tytułu czy autora. Np. polski King. Rozumiem, że żadna książka nie jest samotną wyspą, a literatura jest swego rodzaju rzeczywistości, srodowiskiem, w którym są klasycy gatunku, i siłą rzeczy pewne analogie się nasuwają, a nawet są konieczne. Trzeba jednak pamiętać, że wydawnictwa sięgają po tego typu porównania, żeby przyciągnąć czytelnika albo po prostu chcą krótka zdefiniować czy zaprezentować dany tytuł. Krótko mówiąc: czytelnik powinien podchodzić do tych analogii z dużą dozą nieufności.
Ja rozczarowałam się książką "Głód" Almy Katsu. Była porównana do "Terroru" Simmonsa, którego uwielbiam. Nawet nie znajduje słów, jak ogromne jest to nadużycie. Podobieństwo to chyba tylko XIX wiek, kanibalizm i wątek grozy. Poza tym te dwie pozycje nijak nie są w stanie się spotkać. Simmons tworzy pełny, ciekawy, wielowątkowy świat z dobrze opowiedzianymi bohaterami, a Katsu jakąś historyjkę z tragicznym wątkiem. Jestem brutalna dla tej powieści, czasem aż mam wyrzuty sumienia, ale sami są sobie winni. Porównując pisarstwo Katsu do Simmonsa muszą się liczyć z kratką jego fanów.

Trochę rozczarowało mnie 'Ucho igielne'... bo poczułam, ze to kontynuacja 'Ostatniego wyznania', tak swoją drogą pięknej książki. Rozczarował mnie też King. Tyle zamieszania, tyle kultu jego książek, a one są po prostu dobrze napisane. Bez fajerwerków.

Tak to już jest z gustami ;).

Ja jestem prostą czytelniczką, czytam dla przyjemności, nie dla wzniosłych odczuć, więc nie sięgam wcale po niektóre książki polecane przez wytrawnych czytelników, właśnie po to żeby się nie rozczarować, czy nie poczuć głupsza, bo jak to mnie to nie zachwyca, jak zachwyca.

Z takich popularnych książek, to jednym z moich niedawnych rozczarowań jest "Kształt nocy" Tess Gerritsen. Kiedyś zaczytywałam się w powieściach tej autorki, lubiłam jej styl i sposób prowadzenia akcji, kiedy więc usłyszałam o jej najnowszej książce, wiedziałam, że chcę ją przeczytać. No i się zawiodłam... Zamiast klimatycznego thrillera otrzymałam opowieść o młodej kobiecie, która w pijackim widzie spotyka ducha przypominającego nieco popularnego pana Greya. Jedyne co czułam przy tej lekturze, to zażenowanie.

Z kolei książka "PS Kocham Cię na zawsze" mnie nie rozczarowała, ale to może dlatego, że nie nastawiałam się specjalnie na tę lekturę. Dla mnie to była dobra powieść, choć niepotrzebna :)

Ano ja właśnie ostatnio coś takiego przeżyłam. "Najgorętsza plaża w Finlandii". Książka jednego z moich ulubionych autorów, na którą bardzo czekałam, którą nawet dostałam od wydawnictwa, która utknęła w moim miejscu pracy i nie mogłam jej odebrać ze względu na obecną sytuację, książka, której drugi egzemplarz sobie kupiłam, napotykając go przypadkiem w sklepie... Okazała się znacznie poniżej moich oczekiwań.
No i cóż. trzeba, z tym żyć i czekać na następną, oby lepszą. :)
A "Kasztanowy ludzik" jest świetny!

Zazwyczaj staram się dość skrupulatnie wybierać lektury, rzadko sięgam po przypadkowe książki. Ale tak czy inaczej od rozczarowań nie da się uciec. Ostatnio takim totalnie złym wyborem okazała się książka Paulo Coelho "Nad brzegiem rzeki Piedry usiadłam i płakałam...". Choć to dość niepozorna książeczka umęczyłam się przy lekturze ogromnie. Aż strach pomyśleć co by było, gdyby miała ze 600 stron. Hmmm... Pewnie bym się poddała, a tak zmęczyłam do końca.

Dla mnie ogromnym rozczarowaniem są, uwielbiane przez wielu, książki Paulo Coelho. Zupełnie nie przemawia do mnie ich rzekoma głębia.
Podobnie zawiodłam się na „Jeźdźcu miedzianym”. Biorąc pod uwagę ilość „ochów” i „achów”, jakie wzbudza ten cykl, spodziewałam się czegoś wybitnego, czegoś, co pochłonie mnie bez reszty. Tymczasem po prostu nie przebrnęłam nawet przez pierwszy tom!

Największe rozczarowanie zeszłego roku to Golem z Limehouse - choć nie była to zła książka. Jednakże autor Biografii Londynu (którą czytam trzeci raz), Podziemnego Londynu i Londyn. Miasto Queer - na razie w połowie przeczytanej, wyśrubował trochę zbyt mocno moje oczekiwania. Także kiedy trafiłam na Golema, i natychmiast zakupiłam, miałam nadzieję na podobne podejście do tematu. A tu dostałam bardzo dobrą powieść o czasach wiktoriańskich, rozwleczoną nieprawdopodobnie (jak dla mnie, po syntetycznych i konkretnych poprzednikach) z ogromną ilością wstawek o teatrach i przedstawieniach w czasach wiktoriańskich. To nie bylo złe. Było dobre. Tylko, że spodziewałam się czegoś innego i potężnie się rozczarowałam.

Nie gustuję w beletrystyce, więc się na temat cykli nie wypowiem, ale ostatnim rozczarowaniem dla mnie była Babel. W dwadzieścia języków dookoła świata przedstawiana jako książka popularnonaukowa, nie będę pisać tu dlaczego tak sądzę, to ujęłam w recenzji, niemniej, jeśli zamierzasz ją przeczytać, myśląc, że jest to publikacja popularnonaukowa, to nic bardziej mylnego.

Ostatnio zdarzyło mi się rozczarować książką, znalazłam kryminał "Para zza ściany". Bardzo nakręciłam się na tą książkę lecz po przeczytaniu zbrakło w niej tego czegoś. Spodziewałam się, że zakończenie powali mnie i nie będzie jak się wszystkiego domyślić. Książka według mnie była przewidywalna i zawiodłam się troszeczkę na niej.

Moim najgorszym rozczarowaniem był Hobbit. W życiu nie męczyłam się tak na żadnej książce, tym bardziej tak krótkiej. Gdy przeczytałam w podstawówce uznałam, że może za wcześnie, dałam drugą szanse pod koniec gimnazjum, bo lektura, ale moje odczucia się nie zmieniły. Wiem, że Tolkien to klasyka, ale do mnie nie przemówił.

Osobiście "Poradnika pozytywnego myślenia"Matthew Quicka nie czytałam, ale oglądałałam film i byłam im zachwycona.