Polski prozaik, autor sztuk scenicznych i baśni dla dzieci oraz powieści o przyrodzie przeznaczonych głównie dla młodego pokolenia.
Kształcił się w Rzeszowie (jego późniejsza powieść pt. Edukacja Józia Barącza powstała na kanwie edukacji w tej szkole).
Kształcił się w Rzeszowie (jego późniejsza powieść pt. Edukacja Józia Barącza powstała na kanwie edukacji w tej szkole).
Zmobilizowany do armii austriackiej, uczestniczył w I wojnie światowej. Po studiach odbytych na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza (1919-1925) podjął pracę dziennikarską i literacką.
Podczas okupacji niemieckiej działał w ruchu oporu na Rzeszowszczyźnie. Po wojnie osiadł w Krakowie, gdzie w latach 1948-1951 pełnił funkcję kierownika literackiego w wydawnictwach.
Debiutował utworami scenicznymi dla najmłodszych pisanymi dla teatrów amatorskich. Był autorem powieściowego cyklu autobiograficznego (1933), ukazującego drogę wiejskiego dziecka do zdobycia wykształcenia i awansu społecznego. Popularność w latach trzydziestych XX w. zyskał jednak przede wszystkim opowiadaniami i powieściami o przyrodzie i zwierzętach (z reguły osadzonymi w scenerii południowo-wschodnich zakątków kraju). Znajomość ich życia i otoczenia pozwalała mu na stwarzanie ciekawych i dramatycznych sytuacji bez sztucznego nadawania postaciom zwierząt cech ludzkich. Do ulubionych bohaterów jego przyrodniczych opowieści należały niedźwiedzie.
W okresie powojennym również pisał bajki i baśnie dla dzieci. W późniejszym czasie twórczość jego została przysłonięta powieściami Tytusa Karpowicza zajmującego się podobną tematyką puszczańsko-zwierzęcą.
