Charakternik

Zdecydowanie można było lepiej. Książkę "da się przeczytać" lecz nie jest porywająca ani zapadająca w pamięć. Ostatnimi czasy pan Jacek zdecydowanie podupadł pisarsko i ani ostatnie tomy o Madderdinie ani niniejsza powieść nie zaskakują niczym nowatorskim i ciekawym. Niby mamy tu Rzeczpospolitą szlachecką, niby mamy Panów Braci z ich odzywkami, bronią i fantazją jednakże wszystko w powieści wydaje się sztuczne i przekalkowane z klasyki (Sienkiewicz) oraz Dzikich Pól Komudy. Moim zdaniem, żeby napisać powieść osadzoną w realiach danego wieku nie wystarcza nadać bohaterom szlacheckich imion, włożyć im w usta łacińskich maksym a w ręce Zygmuntówek. Trzeba czegoś więcej, a tego czegoś "Charakternikowi" zdecydowanie zabrakło. Dochodzi również sam styl i fabuła. Liczne tajemnice i zagadki tożsamości pary głównych bohaterów nużą w połowie powieści a liczne "przygody" zdają się nudne i wtórne, nijak mając się do niesamowitych i wciągających losów Reynevana z "Narrenturmu". Gdy wreszcie czytelnik odkrywa prawdę, okazuje się ona tak durna iż przebija może nawet "niesamowitą" tajemnicę klasztoru Amszilas z "Łowców dusz". Jedynym plusem powieści jest moim zdaniem humor słowny (choć zaczerpnięty, wtórny i przekalkowany) oraz postać szlachcica Żytowieckiego, który przypomina nam imć Pana Zagłobę.

Książka, owszem, napisana bardzo dobrze, z ciekawym pomysłem, gwarą, wszystko na swoim miejscu. Ale. Jak dla mnie mnie Piekara tak zawinął się w wszechobecną tajemnicę,( co było na pewno zamierzone, nie śmiem wątpić), że przy tych niezliczonych kłamstwach, innych wersjach historii i wyjaśnieniach kierowanych ku panu Żytowieckiemu, poczułam się jakbym to ja była jakaś z mało lotnym umysłem. Było to zabawne, a jakże, lecz wszystko z umiarem. Zachwycili mnie za to główni bohaterzy, nasi 'panowie demonowie'. Świetni, naprawdę świetni! Pełni takiego humorku, ironii, złośliwości..To lubię! Jedyne nad czym ubolewam, to ta końcówka. Co jak co, ale po tym autorze spodziewałam się czegoś innego. Może za bardzo porównuję resztę jego książek do serii o boskim inkwizytorze?

Nie powaliła mnie na kolana ani nawet szczególnie nie zachwyciła, chociaż trzymała pewien poziom. Fabuła jest spójna, to fakt, chwilami zabawna, ale możliwe, że mnie po prostu nie fascynują historyczno-fantastyczne książki. Podobała mi się kreacja pana Myszkowskiego, który z pełnym spokojem podchodził do większości spraw. Jego niepozorny wygląd kontrastował z niesamowitą szybkością i ogromną siłą, co od początku zmuszało do przypuszczeń, że nie jest to zwykły "pan brat", którego można spotkać w karczmie.

Chyba najsłabsza z książek Piekary, które czytałem. Nuda i rozczarowanie to dwa słowa, które uparcie cisną mi się na usta, gdy pomyślę o Charakterniku. Typowy przykład książki, która napisana została bez pomysłu czy to na fabułę, czy postacie. Kuriozalne i bezsensowne sytuacje oraz zachowania bohaterów, bezustanne wałkowanie tych samych dialogów, brak jakiejkolwiek akcji oraz monotonia. Naprawdę ciężko mi znaleźć jakieś zalety tej książki. Nie polecam.

Dialogi trzymają klimat, sama akcja przeciętnych lotów. Można przeczytać, ale od Piekary oczekiwałbym więcej - Arivald był zabawniejszy, a cykl o Mordimerze ciekawszy.

I wszedł Jacek Piekara w poletko Jacka Komudy. Czekamy na rewanż. A tymczasem polecam, bardzo przyjemnie się czyta

Całkiem, całkiem. Nie umywa się do serii o Mordimerze, ale koncept ratowania RP bardzo ciekawy. Jak dla mnie 4-

Rzetelny kawałek prozy. Może słabsze od innych rzeczy Pana Piekary. Ale poziom trzyma.

akcja akcją, ale powtykane tu i ówdzie porcje inteligentnej ironii bawią do łez :D

Książka, jak wszystkie inne Piekary, dość fajnie napisana. Dobrze się czyta.

zgadzam się z szumo i Maynard. Charakternikowi zabrakło charakteru.

Przyjemne i pouczające. Super lakura (: