Ja, inkwizytor. Przeklęte przeznaczenie

Trylogia ruska jest odrębną częścią cyklu inkwizytorskiego, można ją spokojnie przeczytać bez znajomości poprzednich tomów. Jednocześnie "Przeklęte krainy", "Przeklęte kobiety", oraz "Przeklęte przeznaczenie" według mnie są tak ściśle ze sobą powiązane, tyczą się tego samego problemu, i tworzą nierozerwalną oś fabularną, że nie sposób wręcz oceniać każdej z tych książek osobno.
Zaczyna się mocno, w związku z wydarzeniami jakie zaszły na Rusi podczas misji Świętego Officjum podczas akcji "Płomień i krzyż tom III" Mordimer staje się sługą księżnej Peczory, Ludmiły. Dzięki swoim umiejętnościom zostaje przydzielona mu dziewczyna, która zgodnie z ruską tradycją wychowywana była jako "dziewczyna wołcha", czyli obdarzona wyjątkowymi zdolnościami widzenia przyszłości młoda kobieta. Madderdin musi jej wizję tłumaczyć, w ten sposób ma bronić księżnej.
Już niedługo okazuje się, że jego wiedza, oraz umiejętności zdobyte podczas pracy inkwizytora, będą wielce pomocne. Tylko jak egzystować wiernemu psu pańskiemu, kiedy nieopodal żyje w chwale i szacunku potężna czarownica? I co zrobić, kiedy okaże się, że będzie musiał się z nią sprzymierzyć, by osiągnąć cel?

To ostatni wydany do tej pory tom o inkwizytorze Mordimerze Madderdinie. Żal mi się rozstawać z tym światem, zwłaszcza, że po cyklu w cyklu "Płomień i krzyż", który był średni, Trylogia ruska jest naprawdę bardzo dobrze przygotowaną przygodą. Jest świetnie przemyślana, od pierwszych stron z początku "Przeklętych ...