Książka uznana za arcydzieło, która wg Was jest gniotem...

A mnie rozczarowali "Bieguni". Ta cała patomorfologia, teratologia, baranie się w bebechach... A tu nagroda Bookera i Nike i potem Nobel...

Wiecie co? Ta dyskusja jest straszna. Nie lepiej by było powiedzieć, że niektóre arcydzieła były albo nie na nasz wiek metrykalny albo poziom rozwoju intelektualnego i/albo zakres zainteresowań na czas czytania danej książki ? 

Proszę nie komentować mojego rozwoju intelektualnego :) Mistrza i Małgorzatę czytałam mając 39 lat więc marne szanse, że jeszcze kiedyś mi się to spodoba.
Dodam na marginesie, że dwa lata temu czytałam ponownie 'Dżumę', która w liceum mi się podobała (zdecydowana większość lektur w liceum mi się podobała), ale czytając ja ponownie potwornie się zmęczyłam i naprawdę nie wiem jak to mi się mogło podobać jak miałam kilkanaście lat...

To, że nas coś rozczarowało, nie oznacza, że jest gniotem. Nie można mylić pojęć. Tytuł dyskusji jest do bani.

.

Nie wiem, ile razy przysnęłam na "Czarodziejskiej Górze" Manna. 

Dorota Masłowska. Gdzie nie spojrzę, tam przerost formy nad treścią.

,,Tatuażysta z Auschwitz''. Przeczytałam, więc mogę krytykować i krytykuję, bo obok literatury historycznej to-to nawet nie stało. To taka hollywoodzka wersja holokaustu dla odbiorcy, który NIE CHCE wiedzieć, że to było straszne (delikatnie powiedziane) ale potrzebuje dobrze kończącego się love story z wojną w tle. 

A jak dzisiaj z ciekawości weszłam na LC i zobaczyłam artykuł o ,,5 książkach o wojnie, które trzeba przeczytać'' i zamiast Remarque'a zobaczyłam tam Heather Morris z ,,Podróżą Cilki'' to mi się, rozumiecie, aż słabo zrobiło. :/

"Tatuażysta..." historyczną książką roku LC? O.o
To nawet nie smutny żart ale jakaś przygnębiająca farsa. 
Z tego co piszecie wychodzi, że niecałe trzy miesiące po Wielkiej Zmianie dumne LC zeszło na psy i zeszmaciło się zupełnie. W tej chwili pasą się tam już tylko sępy i lemingi.

Nigdy nie zrozumiem, po co ktoś ustanawiał kanon, skoro wiadomo było, że ktoś podważy tę listę czy wybrane tytuły, przez co w szkole doszło do chaosu informacyjnego, zaś ludzie zrazili się do czytania i dzisiaj oglądają kiepskie seriale zamiast dać się porwać literaturze. Nigdy nie lubiłem przymusu, bo musiałem się spieszyć z czytaniem, a to też niedobrze, jak masz wyznaczony termin - to tak jakbyś dostał/a kopię z książką i kazali ci ją przestudiować, bo jak nie, to oddajesz w tym tygodniu i nie masz prawa do niej wrócić! Jaki był sens czytania na czas, skoro niektóre tematy wymagały szerszego skupienia i precyzji myśli? Totalnie olewano własne przemyślenia, bo każdy jechał z klucza i według widzimisię nauczycieli.

A i tak na końcu belfrowie mieli gdzieś, czy przeczytałeś od deski do deski - ważne, że znałeś treść, znaczenie i czasem nieznaczące szczegóły z życia bohaterów. Są książki z zeszłej epoki, której dzisiaj powinni wymazać, które ewidentnie nie wpisują się w czasy współczesne. Z drugiej strony wiele dzisiejszych książek starzeje się w dniu premiery, ponieważ nic ze sobą nie wnoszą. Nawet tytuły rozrywkowe potrafią być anty-rozrywkowe. Straszne jest to, że nie mam czasu wszystkiego prześledzić, bo kultura jest zalewana z każdej strony dobrociami.

Gnioty WEDŁUG MNIE i nie oczekuję, że ktoś opinię podziela:

- Żeromski w całości
- Stendhal (Czerwone i czarne, to taki Żeromski, ale we Francji)
- Przeminęło z wiatrem (nie zdzierżyłam, ani książki, ani filmu)
- Wielki Gatsby
- Moby Dick - te kawałki o patroszeniu wielorybów naprawdę mnie zniechęciły.

Za Judyma to i ja musiałam się z pały tłumaczyć, bo moja interpretacja nie pokrywała się z wytyczną. Prawdę mówiąc, za Wokulskiego też, bom w którejś rozprawce napisała, że mymła.😎

Mi tam Przedwiośnie całkiem się podobało 

Książki, które są lekturami to najczęściej były pisane dla dorosłego czytelnika. A teraz czytają je dzieci i młodzież. 

Marek Hłasko w swoich listach i pamiętnikach często podkreślał, że matka zmuszała go do czytania polskich pisarzy i on przez to nienawidzi Żeromskiego. 

Jeśli chodzi o takie totalne klasyki - dla mnie największym gniotem jednak jest "Lalka", szkołę średnią skończyłam już jakiś czas temu, ale dalej mi się śni po nocach. Podobnie mam z "Kamieniami na szaniec", chociaż nie wiem czy można określić tę książkę jako klasyk.

Bardzo, ale to bardzo nie podobał mi się "Rok 1984". Wykreowany tam świat jest dla mnie zbyt absurdalny, bym mogła go brać na poważnie, tak samo zresztą jak całą fabułę. Po ostatnich kilkunastu stronach przelatywałam już wzrokiem, bo ani główny bohater, ani sama akcja nie była dla mnie atrakcyjna.
Czasami czuję się jak ostatnia kretynka, bo mam wrażenie, że jestem dosłownie jedyną osobą na świecie, która nie widzi geniuszu Orwella.

A, no i jeszcze "Nie-Boska komedia" - nędzna pisanina grafomana bojącego się o swoją uprzywilejowaną pozycję. To jedyna pozycja z kanonu lektur, której z wielką przyjemnością bym się pozbyła.