Biesy

BIESY jest to powieść napisana bogatą prozą, która wprowadzi nas do świata rosyjskiej śmietanki towarzyskiej.
Poznamy losy pisarzy, którzy będą żyli od siebie w bardzo skrajnych warunkach.

Narratorem, a właściwie „sekretarzem” ówczesnych zdarzeń jest Antoni Ławrentowicz (jego imię zostaje wymienione tylko jednokrotnie). Mężczyzna jest towarzyszem opisywanych bohaterów.
Obserwator ten nie stara się zachować obiektywizm, łatwo można odgadnąć kogo darzy szacunkiem i sympatią, często też wyprzedza fakty.
Nie wiemy o narratorze nic, gdyż całą swoją uwagę skupia na opisywaniu pozycji i wpływów tam panujących.

BIESY zawierają w sobie zagadkę, (a przynajmniej nie od razu czytelnik insynuuje swoje podejrzenia), czym jest tajne stowarzyszenie, oraz kto zasila krąg „piątki”.
Nie szczędzono nam czytać konwersacji o nihilizmie oraz proklamacjach.
Chęć panowania nad innymi, być indywidualną jednostką, która jest w stanie zapanować nad społeczeństwem zmęczonym po buncie. Obawa przed denuncjacją.
Początkowe wybuchy rewolucji, tak szeroko komentowane przez elitę, która nie zadowala się cieszeniem swoim towarzystwem.

Jaką cenę będzie trzeba zapłacić?
Czy ogromne wpływy są w stanie uchronić od kary?

Zakończenie jest smutne, nostalgiczne, wzbudza sporo refleksji.
Konkluzja krzyczy, że nie warto ważyć istnienie Boga, a zabawa w Niego, może gorzko smakować.
Najmroczniejsze postępki ujrzą światło dzienne, a przed konsekwen...

Mam za sobą kolejne dzieło Fiodora Dostojewskiego tym razem „BIESY”. Za nim zabrałem się za napisanie tej opinii, musiałem dać sobie kilka dni na przetrawienie tej powieści, co nie było łatwe, bo książka jego maga trudna, długa, skomplikowana, wymagająca. Myślę, że to najtrudniejsze dzieło Dostojewskiego z ogromnym potencjałem. By zrozumieć rosyjską rzeczywistość trzeba znać nieco historii tego kraju, a nie jest to proste, więc niektóre poruszane kwestie mi umknęły i nie zostały w pełni zrozumiane.

Książka wymaga głębokiej analizy od czytelnika, porusza trudne zagadnienia, jest naszpikowana ideologią, polityką, kiełkującym totalitaryzmem, więc nie każdemu przypadnie do gustu. Jest to powieść raczej dla wielbicieli Dostojewskiego, bowiem znajdziemy w niej filozoficzne spojrzenie autora oraz osobiste poglądy na ówczesną Rosję. To dzieło wielowątkowe ukazujące ciemne zakątki ludzkiej duszy, narodziny zła, terroru, utopii.

Trzeba przyznać, że Dostojewski był doskonałym obserwatorem otaczającej go rzeczywistości i trafnie przekładał swoje spojrzenie w powieściach. Jest to klasyka najwyższych lotów, ale wymaga od nas zaangażowania i wytrwałości więc trzeba mieć nieco czasu, a przede wszystkim wolną głowę od problemów, aby wszystko ogarnąć i zrozumieć. Po przeczytaniu ciągle krążą w mojej głowie myśli z którymi mi trudno się uporać, nie na wszystkie pytania znalazłem odpowiedź i tak pewnie pozostanie. Jak już wcześniej wspomni...

Razu pewnego, w ciepłe popołudnie, przyszedł mi do głowy pomysł wyjątkowo głupi. Nie żeby to była jakaś odmiana, bo takie rzeczy się zdarzają, ale pomysł ten nastręczał wielu problemów i trzeba by było trochę nad nim pogłówkować. O co chodziło? O coś w stylu: „et! Machnę sobie recenzję , czemu nie!”. No i jest problem. Bo jak napisać o lekturze dotykającej tak wielu wątków, a przez ten fakt opasłej i rozbudowanej?

Punktem wyjścia dla Dostojewskiego jest tutaj krytyka idei rewolucyjnych, socjalistycznych, samych agitatorów (tytułowych biesów) i ich ofiar- często głupich, znudzonych i przejawiających instynkt stadny przedstawicieli klasy średniej. Ukazuje zezwierzęcenie jakie może ogarnąć grupę społeczną, jeśli przedstawi się mu w odpowiedniej formie nawet najbardziej niedorzeczne i barbarzyńskie pomysły. Trzeba tu zaznaczyć, że motyw przewodni nie jest fantazją autora. Raczej przelał na papier wcześniej przeanalizowane wydarzenia, jakie miały miejsce w Rosji drugiej połowy XIX wieku. Wtedy to swoją działalność rozpoczął młody terrorysta o fanatycznych poglądach- Sergiusz Nieczajew, którego książkowym odpowiednikiem jest Piotr Stiepanowicz Wierchowienski.

Oprócz tego głównego tematu, dorzucone są również odwieczne dyskusje odnośnie Boga, ateizmu, wpływu tychże na sztukę, rewolucjonizm i mateczkę Rosję. Miejscem tych dyskusji jest bliżej nieokreślona prowincjonalna mieścina, z której co rusz wyjeżdżają młodzi na podbój Petersburga, Moskwy, czy wojaże zagra...