Cień eunucha

Po krytyce książki „WYZNAJĘ” przyszedł czas na „CIEŃ ENUCHA”. Przyznaję, iż początek książki był emocjonujący i zapowiadał ciekawą historię rodu Gensanów. Niestety z każdą kolejną przeczytaną stroną czar powoli pryskał i w połowie książki na myśl przychodziło mi tylko jedno słowo „KNOT”, który zamęczy nawet najbardziej wytrwałych czytelników. Wyraźnie nie po drodze mi z Cabre’m, książka maltretuje oraz przytłacza, jest nudna i przegadana.

Może jestem zbyt mało inteligentny, aby czytać te wysublimowane dzieła Katalończyka, a może moje wybory kolejnych powieści są nietrafne, sam nie wiem. Zastanawiam się w czym tkwi fenomen tego autora, po raz kolejny srogo się rozczarowałem, dostałem obuchem przez głowę i kolejny sygnał, aby omijać taką prozę. Z pewnością nie jest to łatwa lektura, wymaga zaangażowania, spostrzegawczości. Niestety ja nie dostrzegłem żadnego piękna, jedynie o czym marzyłem to jak najszybciej zakończyć czytać i zapomnieć. Przykro mi, ale to lektura dla masochistów którzy lubią labirynty z których nie sposób wyjść.

Po zapoznaniu się z tą pozycją, chylę czoła wobec wszystkich fanów Cabre’a, przede wszystkim za ich cierpliwość, ponieważ muszą mieć sporo samozaparcia, aby wytrwać gdy obcują z taką prozą. Tym większe słowa uznania im się należą, bo dostrzegają piękno, którego ja nie widzę. Brakuje mi więc jakiś predyspozycji, zdolności, dojrzałości, aby wydobyć tą ukrytą wartość która płynie z tego dzieła. No c...

Po „Wyznaję”, przez które nie przebrnęłam, „Agonii dźwięków”, która mnie oczarowała, kolejne zaskoczenie. Zupełnie inna książka.
„Cień Eunucha” to specyficznie, ale elegancko napisana powieść obyczajowa, o niespełnionym facecie - potomku zamożnej rodziny fabrykantów, który przegrał na każdym polu, nieustannie szuka swojego miejsca w życiu, ale się nie poddaje. W ogrodzie restauracji urządzonej w jego byłym domu rodzinnym - kiedyś eleganckiej rezydencji, dokonuje w akcie oczyszczenia wielogodzinnej spowiedzi i rozliczenia ze swojego życia koleżance po fachu - dziennikarce. Nie jest to przyjemna opowieść.

Z czasem kolejnym bohaterem powieści staje się dom, w którego każdym kącie czają się wspomnienia, a także muzyka. Forma powieści oparta jest bowiem na układzie koncertu skrzypcowego. Nie znam się na tym, ale słowo daję, że ze stron powieści wybrzmiewa muzyka, która zrazu wolna, potem przyspiesza, by w finale stać się elementem niemal dominującym.Tym bardziej, że puszczałam sobie ten konkretny koncert w tle.

To nie jest lekka i prosta obyczajówka, jakich namnożyło się w ostatnich latach. Czytanie Cabre wymaga koncentracji i uwagi oraz śledzenia fabuły, bo:
- nie dość, że słowo pisane miesza się z muzyką
- to przenikają się trzy warstwy: pełne zwrotów dzieje życia głównego bohatera Miguela i jego zakręconego wuja oraz rodzinne sekrety; powojenna hiszpańska rzeczywistość; restauracyjne tu i teraz, wywiad, kelnerzy, stylowe scenki
- znak roz...

Zapowiada się obiecująco. Czeka w mojej kolejce książek do przeczytania. Mam nadzieję, że po zachwycie " Wyznaję", nie zawiodę się.