Wyznaję

"Wyznaję" to piękna, złożona i długa opowieść. Nie należy jej czytać w pośpiechu. Zachęcam by sączyć ją powoli, delektować się nastrojem i klimatem kontemplując treść. Wiele w niej zdań, które czytałam po kilka razy, po to by ich sens głęboko zapadł w mojej pamięci.

"Wyznaję" to opowieść o ludzkim świecie, który urządzony przez ludzi i wzięty przez nich w posiadanie nie może być doskonały. To opowieść o człowieku jako ogniwie systemu naczyń połączonych działającego wedle własnych reguł. To opowieść o życiu będącym sumą składników tylko w części zależnych od nas samych. Ale przede wszystkim to opowieść o miłości i poszukiwaniu szczęścia. Miłości prawdziwej, szczerej, wyrozumiałej, dozgonnej. Miłości będącej wszystkim.

"Wyznaję" to historia katalońskiego uczonego Adriana Ardevola i kilku pięknych przedmiotów, które zaważyły na losach wielu osób występujących na kartach tej powieści.

"Gdybym teraz mógł zacząć życie od nowa, zacząłbym od szukania szczęścia, a następnie, gdyby to było możliwe, ochroniłbym je pancerzem i już niczego innego nie pragnął przez całe życie."
Piękne.

Rozpocznę swoją opinię od pytania. Co kryje się za powieścią Jaume Cabre „WYZNAJĘ”?. No właśnie, co, bo trudno o jednoznaczną odpowiedź, dla mnie to łamigłówka, casus, zagadka. Książka została okrzyknięta arcydziełem przez licznych czytelników, ale czy słusznie?. Ja jestem bardzo ostrożny i nie podzielam tych zachwytów, dlatego spojrzę na nią krytycznie.

Rozpocznę od tłumaczenia książki przez panią Annę Sawicką, która na samym wstępie podkreśla cytuje, „ zgodnie z wolą autora cytaty i wypowiedzi w języku obcym nie zostały przetłumaczone ani wyróżnione kursywą”, więc, dla kogo jest ta książka, z pewnością nie dla czytelników. To jest pierwszy policzek autora lub pstryczek w nos. Już w tym momencie powinno się ją odłożyć i w ogóle nie czytać. Nie lubię autorów, którzy nie szanują swoich czytelników, tym bardziej, że nie każdy musi być poliglotą.

Dalej Pani Sawicka pisze cytuje, „ wśród wtopionych w tekst cytatów dociekliwy czytelnik odnajdzie zapewne odniesienia do włoskiej opery, do Szymborskiej, Dantego, Homera, Pascala, Rilkego, do Gabriela Garcii Marqueza oraz wielu autorów hiszpańskich i katalońskich”. Więc w tym momencie mamy drugi policzek lub pstryczek w nos od autora. Czy mniej dociekliwy czytelnik, z góry musi być skazany na porażkę w starciu z tą pozycją?. Nie pomyślał o nich autor, więc, dla kogo jest ta książka, dla wybranej grupy, jakiej?, Skoro tego nie wyjaśniono. Nie oszukujmy się dla mnie ta monumentalna...

''Myślę że pod poetycką naturą ukrywamy zło i dlatego nie ma dla nas ratunku. Problem w tym, że nikt nie ma czystych rąk, albo prawie nikt mówiąc dokładniej, całkiem nieliczni...''

O rety! ależ mnie skołowała i zmęczyła ta księga. To moje pierwsze podejście do pana Cabré i pierwsza jego książka jaką przeczytałam. Zupełnie więc nie wiedziałam na co mam się przygotować zasiadając z prawie osiemset stronicową cegłą do czytania. Czyta się trudno głównie przez sposób narracji, która nagle w środku zdania zmienia się z pierwszoosobowej w trzecio osobową i na odwrót. Czytało mi się naprawdę ciężko i długo, jednak jakoś nie mogłam odpuścić, wciąż byłam ciekawa co dalej z danym bohaterem, lub opowieścią.
A bohaterowie sypali się jak z rękawa, lub jak króliki z kapelusza prestidigitatora, pojawiali się w różnych miejscach, różnych czasach i różnych odsłonach, oraz postaciach. Z treści przebija też bardzo wyraziście miłość autora do muzyki, w końcu tak naprawdę główną postacią w tej monumentalnej powieści są skrzypce. Drugim głównym bohaterem tej wielowarstwowej opowieści jest ZŁO.
Zło które towarzyszy człowiekowi od zarania dziejów i w każdym miejscu na ziemi. Zło które '' ludzie ludziom...''. I tylko czasem ludzkość zapyta posiniałymi ustami siedmioletniej dziewczynki, patrzącymi odważnie w oczy oprawcy, który wstrzykuje jej śmiertelny zastrzyk w serce, WARUM ??? zło które wciąż jest złem, czy to pod postacią zimnego wychowania chłopca, który jest traktowany jak ...

Jedna z najpiękniejszych książek jakie czytałam. Nie umiem o niej zapomnieć i myślę, że niedługo sięgnę po nią ponownie