Ciosy

"Nie pamiętam, kiedy padły pierwsze ciosy z jej strony.
Pamiętam, kiedy pierwszy raz zabolało."
-Jarosław Czechowicz "Ciosy"

Z twórczością Jarosława Czechowicza spotkałam się przy okazji książki "Winne", pamiętam, że bardzo mi się podobała, więc bez większych oporów sięgnęłam po najnowszą powieść. Przyznać muszę, że bawiłam się równie doskonale co poprzednio, jednak nie do końca przypadła mi do gustu konstrukcja tej historii (prolog bardziej mi pasował na epilog, a epilog...jak dla mnie w ogóle był niepotrzebny). Ale to tylko takie moje marudzenie, bo fabuła, która jest dla mnie całkowitym majstersztykiem, wynagrodziła mi całą tę drobną niedogodność.
Nie będę ponownie streszczać fabuły, bo już sam wydawca mocno intryguje swym opisem, a ja nie chciałabym Wam nieopatrznie zdradzić czegoś, co wpłynie na wasz odbiór całości.
Powiem tylko, że w tym przypadku role naszych bohaterów wymykają się wszystkim znanym nam schematom i to ofiary pod wpływem przeżytych traum przeistaczają się w bestie.

Autor genialnie buduje swoje postacie i ich psychikę, otacza je niezwykle mroczną aurą, która wywołuje u czytelnika uczucie niepokoju i ciągłego napięcia, a chęć poznania tajemnicy ukrytej na kartach tej historii nie pozwala oderwać się od książki od pierwszych stron. Warstwa emocjonalna postaci w tym przypadku i w moim odczuciu lokuje się na najwyższym poziomie.
Autor udowadnia,...

Nie jest tajemnicą, że unikam literatury skandynawskiej, ponieważ zupełnie nie potrafię wczuć się w jej klimat ani w północną kulturę. Nawet jeśli opis książki mnie intryguje, to świadomie ją odrzucam przez miejsce akcji lub pochodzenie autora. Zaciekawiła mnie jednak pozycja, której fabuła została osadzona w Norwegii, choć bohaterowie są Polakami.

"Ciosy" to trafny i wieloznaczny tytuł, można go interpretować dosłownie, ale też metaforycznie, bardzo głęboko. Taka też jest cała powieść Jarosława Czechowicza, myślę, że jej prawdziwy sens tkwi w tym, co nie zostało w niej napisane, to przesłanie utkwiło gdzieś niewypowiedziane między wierszami.

Zaskoczyła mnie informacja, że autor ma na swoim koncie już kilka książek, a poza tym prowadzi literackiego bloga. Styl pisania wskazywałby raczej na pierwsze nieśmiałe próby pisarskie, w przypadku debiutu prawdopodobnie nawet bym o tym nie wspominała, ale od kogoś związanego z operowaniem słowem od dłuższego czasu oczekuję już więcej polotu i przede wszystkim bardziej plastycznego języka. Grubymi nićmi można by snuć teorię, że autor próbuje się tym surowym stylem dopasować do wymagań skandynawskiego klimatu, jednak mnie nic nie będzie w stanie przekonać, że tak musiało być, traktuję to zwyczajnie jako największy minus tej powieści.

Książka podzielona jest na trzy części i muszę przyznać, że taka konstrukcja bardzo mi się podobała. Z trudem przebrnęłam przez perspektywę Michała, ale gdy do głosu doszła ...

„Niektórzy przecież muszą iść swoją ścieżką ku destrukcji i naprawdę niczego nie można z tym zrobić”.

Agata od zawsze cała była skrajnością.. Na początku była buntem, potem strachem, niepewnością, by stać się odwagą. Następnie była euforią, przerażeniem, próżnością. Dalej wątpliwością, irytacją, by stać się spełnieniem. W końcu stała się samotnością. Później satysfakcją, aż stała się rozczarowaniem..
Agata jest piękną, filigranową kobietą. Spełnioną panią projektantką. Nieidealną żoną swojego idealnego męża, a może na odwrót.. Osobą, która nosi w sobie wyjątkowo mroczną historię z przeszłości.. Bywa niewinna i bezbronna, pragmatyczna i wrażliwa, ale częściej, zachłanna i zaborcza, agresywna i nieprzewidywalna.

Michał to facet, który pragnie w życiu być szczęśliwy, spełniony na każdej płaszczyźnie. Jego niska samoocena i obniżone poczucie własnej wartości w dużej mierze jednak determinują jego życiowe wybory.. niekoniecznie trafne.

Ich relacja od początku była dla obydwojga „smakowaniem czegoś nowego”, a pewne wydarzenia już na wstępie stworzyły niebezpieczny kształt tego „wybuchowego” związku.
Ale trwali tak celebrując swoja obecność, balansując na granicy bezwzględności, kolekcjonując wspólne blizny, trzymając się za ręce na dobre i złe, z widokiem na niezwykłą zorzę polarną, tony śniegu, w norweskim surowym klimacie – uzależnieni od siebie, on od jej nastrojów i ona od jego przekonania, że kiedyś będą jeszcze szczęśliwi – zagubieni w ...

🍁 Książka składa się z trzech części: on, ona i oni. Pierwsza część poświęcona jest historii Michała, głównego bohatera, który z malowniczego Podhala, wyemigrował do Norwegii, aby odciąć się od toksycznej rodziny i zacząć życie od nowa. W trakcie jednego z lotów samolotem poznaje kobietę, która z czasem zostaje jego żoną i zmienia życie w piekło. Tym samym dochodzimy do drugiej części, w której poznamy życie Agaty, jej dzieciństwo i powody, dla których jest oprawcą dla własnego męża. Ostatnia część to zwieńczenie całej tej historii. Wiele kart zostanie odkrytych, które z pewnością trochę namieszają czytelnikowi w głowie, ale tym samym rozwiążą tajemnice bohaterów. 🍁
.
Książek ukazujących przemoc domową ukazuje się co, raz więcej, ale tych, w którym przemocowcem jest kobieta, to jedynie mały zalążek tego, co zostało już napisane. Miałam przyjemność już czytać historię o podobnym wątku, ta powieść wstrząsnęła mną doszczętnie. Mocna, kopiąca mocno w dupsko książka, dająca do myślenia i zastanowienia się, czy tylko mężczyźni mogą w związku używać siły fizycznej i psychicznej, a kobiety są stronami pokrzywdzonymi? A co jeśli rolę się odwrócą i to kobieta będzie nadużywać siły? Może teraz ktoś się zastanawiać, jaki facet daje się i pozwala kobiecie na znęcanie się i takie upokarzanie? Właśnie taki, który jest uległy, zmanipulowany, kocha do szaleństwa, albo może mieć wspólną tajemnicę, która dla ich obojga jest uciążliwym brzemieniem i doprowadza do trwania w tym chory...

Poznają się w samolocie lecącym do Norwegii. Ona wraca do swojego domu. On na stałe opuszcza Polskę szukając swojego nowego miejsca.
Relacja między nimi jest specyficzna. Długo utrzymują kontakt tylko internetowy.
W końcu zbliżają się do siebie. Biorą ślub. Zaczynają wspólne życie.
Czar pryska. Agata zmagająca się z traumami dzieciństwa znęca się psychicznie i fizycznie nad Michałem. On nie radzi sobie z tym. Nie reaguje, daje ciche przyzwolenie na to co się dzieje.
Uczucie, które ich połączyło wciąż pozwala im trwać przy sobie. Do momentu aż jedno z nich znika bez śladu...
Duży plus za odwagę poruszenia tak ważnych tematów. Przemoc domowa, nieprzepracowane doświadczenia, nieradzenie sobie z sobą. To coś o czym powinno się mówić i pisać.
Jednak jako całość ksiazka nie do końca do mnie przemówiła. Początek był mocno chaotyczny. Co prawda z czasem wszystko powoli się łączyło, ale nie przepadłam czytając.
Nie ma tutaj wartkiej akcji. Raczej analizy, rozmyślenia, wspomnienia bohaterów. Sporo też powtarzalności.
O ile też zachowanie Agaty w jakimś stopniu rozumiem po tym co przeszła. Tak Michał i jego niekończącą się zgoda i brak reakcji na to co się dzieje było już męczące.

W ciemnościach norweskiej nocy łatwo ukryć mroczne tajemnice

Ona wie, jak skutecznie atakować i nie zostawiać widocznych śladów. On gotów jest znieść wszystko, byle tylko doprosić się od niej odrobiny czułości. Oboje walczą z demonami, które zadają coraz silniejsze ciosy

Michał uwielbia Norwegię i swoja prace Podhala. Czuje się tam o wiele lepiej niż w rodzinnych stronach od których z przyjemnością uciekł i nie zamierza wracać. To Norwegie uważa się za raj na ziemi i marzy o tym aby zostać pełnoprawnym obywatelem tego kraju.

Agata tak samo jak on kocha zimny kraj. Poznają się w samolocie do Oslo, nie mając wtedy jeszcze pojęcia jak los splecie ich przyszłość i jak jedyna decyzja wszystko zmieni w ich życiach.
Toksyczny związek. Sieć zależności. Tajemnice. Manipulacja, a nawet przemoc i tajemnicze zniknięcie Agaty. Od zwykłego spotkania na lotnisku do tak burzliwej relacji. Jak do tego doszło i jak to się potoczy?

To wciągający i zaskakujący thriller psychologiczny, który ukazuje obraz ludzkich emocji, a także trzyma w napięciu i ciekawi.